της
Μαρίνας Ράλλη
Tον Απρίλιο του 1945, λίγες εβδομάδες αφού η Paramaount τού είχε παραγγείλει το σενάριο για τη «Γαλάζια Ντάλια», ο Raymond Chandler ανακοίνωσε ότι υπέφερε από χρόνιο «συγγραφικό αδιέξοδο». Ο μόνος τρόπος για να τελειώσει το σενάριο, έλεγε, ήταν να πίνει μέχρι αναισθησίας. Η Paramaount απαιτούσε από τους συγγραφείς της να «χτυπάνε κάρτα» στις 10 κάθε πρωί, αλλά εκείνος ήθελε να εργάζεται σπίτι,
μεθοκοπώντας, με γραμματείς να καταγράφουν κάθε λέξη και δύο Cadillac να πηγαινοφέρνουν χειρόγραφα από και προς το στούντιο. Ο δημιουργός του ντετέκτιβ Philip Marlowe ήταν ήδη τόσο περιζήτητος στο Χόλιγουντ, που το αίτημα έγινε δεκτό: τις επόμενες 8 ημέρες έπινε και έγραφε και το σενάριο τελείωσε πολύ πριν από την καταληκτική ημερομηνία. Ήταν ακριβώς η συμπεριφορά που θα περίμεναν οι θαυμαστές από τον συγγραφέα του «ηρωικού» Φίλιπ Μάρλοου, ο οποίος πίνει περισσότερα μπουκάλια απ' όσες οι σελίδες κάθε περιπέτειάς του. Ο αλκοολισμός δεν ήταν το μόνο κοινό μεταξύ του συγγραφέα και του ήρωα του. Όπως αποκαλύπτει η νέα βιογραφία του Chandler από τον συγγραφέα Τομ Γουίλιαμς, είχαν επίσης κοινή την αμηχανία απέναντι στο αντίθετο φύλο. Ο Chandler παρέμεινε παρθένος ώς τα 30 του και όταν, τελικά, γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγο του, απέκρυπτε το γεγονός ότι ήταν 18 χρόνια μεγαλύτερη του. Φαίνεται ότι αναζητούσε υποσυνείδητα μια πολύ μεγαλύτερη του ερωμένη. Μια μητρική φιγούρα. Διότι η γυναίκα που διαμόρφωσε την αντρική του ταυτότητα ήταν η μητέρα του. Ο Raymond γεννήθηκε στο Σικάγο τον Ιούλιο του 1888 - παιδί ενός γάμου που ήδη δοκιμαζόταν από τις μεθυσμένες εκρήξεις του πατέρα του, Μορίς, μηχανικού σιδηροδρόμων. Αν και ήταν μόλις 4 ή 5 ετών όταν άρχισαν οι ξυλοδαρμοί, ο μικρός δεν μπορεί να μην έβλεπε τις μελανιές στο σώμα ή τις αλλαγές στη συμπεριφορά της μητέρας του Φλόρενς, μιας όμορφης μετανάστριας από την Ιρλανδία. Το 1900, τελικά, εκείνη εγκατέλειψε τον σύζυγο και έφερε τον γιο της στο Λονδίνο, όπου έμενε ο δικηγόρος αδελφός της. Δεν ξαναέκανε σχέση, από φόβο μήπως ο καινούργιος σύντροφος τους κάνει κακό. Και ο Chandler δείχνει να σημαδεύτηκε από την ιδέα ότι το σεξ οδηγεί στη βία. Καθώς ανέπτυσσε την επιθυμία να προστατεύσει τη μητέρα του, πρότυπο του έγινε ο θρυλικός Σερ Γκάλαχαντ: ένας πίνακας με την εικόνα του ιππότη κοσμούσε τη βιβλιοθήκη του κολεγίου Ντάλιτε, στο οποίο φοίτησε χάρη στη γενναιοδωρία του θείου του Ερνεστ. Εκεί, στην ασκητική απομόνωση του αγγλικού ιδιωτικού σχολείου, ανέπτυξε τις ηθικές αξίες και την αίσθηση fair play που αργότερα θα προσέδιδε στον ήρωα του Μάρλοου, τον πολιτογραφημένο κάτοικο του διεφθαρμένου Λος Αντζελες, το οποίο απείχε από τα καταπράσινα προάστια του νότιου Λονδίνου όσο ο μέσα κόσμος από την έξω εμφάνιση του «μάτσο» ντετέκτιβ.
ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΣΤΟΝ RAYMOND CHANDLER ΤΑ ΒΙΑΙΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΠΟΥΛΩΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ...
Στην πραγματική του ζωή, ο Chandler φαίνεται ότι είχε υιοθετήσει τις αρχές της αγνότητας και της εγκράτειας, που έκαναν τον Γκάλαχαντ τόσο ιπποτικό προστάτη των γυναικών. Στο σχολείο έβρισκε κάθε συζήτηση γύρω από το σεξ άχαρη. Χρόνια μετά, έγραφε ότι θεωρούσε τη σεξουαλική επαφή κάτι «ντελικάτο και σχεδόν ιερό». Παρέμεινε πολύ κοντά στη μητέρα του χρόνια μετά την αποφοίτηση του, καθώς προσπαθούσε να κάνει καριέρα ως δημόσιος υπάλληλος, ρεπόρτερ και ποιητής. Οταν επέστρεψε στην Αμερική, το 1912, η Φλόρενς τον ακολούθησε. Μάνα και γιος προσεκλήθησαν να μείνουν με τους Λόιντ, την οικογένεια ενός πλούσιου δικηγόρου του Λος Αντζελες, που ο Raymond είχε γνωρίσει στο υπερωκεάνιο της επιστροφής. Μία από τις κοινωνικές συνάξεις στο σπίτι των Λόιντ έμελλε να αλλάξει τη ζωή του. Εκεί γνώρισε τον πιανίστα Τζούλιαν Πασκάλ, τη σύζυγό του Σίσι και τον γιο τους Γκόρντον, με τον οποίο έγιναν φίλοι. Όταν μάλιστα οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1917, κατετάγησαν μαζί. Όμως, με επιμονή του Chandler πολέμησαν με τον καναδικό στρατό, ο οποίος, αντίθετα από τον αμερικανικό, προσέφερε βοήθεια στους συγγενείς των στρατιωτών σε περίπτωση θανάτου τους. Το 1919, σε ηλικία 31 ετών, λίγο μετά την επιστροφή του από τα χαρακώματα της Γαλλίας, η σχέση μητέρας και γιου πέρασε μεγάλη ένταση, καθώς εκείνος ερωτεύθηκε σφόδρα τη Σίσι Πασκάλ, τη μητέρα του καλύτερου φίλου του.
Ο TΣΑΝΤΛΕΡ ΜΕ ΤΗ ΣΥΖΥΓΟ ΤΟΥ ΣΙΣΙ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ 18 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΥ.
Εκείνη ήταν 49 ετών, μία εντυπωσιακή και έξυπνη κοκκινομάλλα, που είχε υπάρξει μοντέλο για ζωγράφους - έλεγαν ότι κρεμόταν... γυμνή σε πίνακα σε ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης και ότι είχε πάρει όπιο σε άγρια πάρτι. Η Σίσι κίνησε τη διαδικασία διαζυγίου από τον Πασκάλ, αλλά έπρεπε να περιμένει ώς το θάνατο της Φλόρενς για να παντρευτεί τον Raymond Εκείνος στο μεταξύ είχε βρει, με τη βοήθεια του Λόιντ, δουλειά στην πετρελαϊκή εταιρεία Dabney και έκανε λαμπρή καριέρα, εν μέσω του πετρελαϊκού πυρετού της δεκαετίας του '20 στην Καλιφόρνια. Το 1924, όταν παντρεύτηκαν, η Σίσι ήταν 55 ετών. Το γεγονός ότι το σώμα και η λίμπιντο της άλλαζαν με την έλευση της εμμηνόπαυση ίσως να την έκαναν να φαίνεται λιγότερο απειλητική και πιο αγνή για τον Chandler Αισθανόταν περισσότερο λατρεία γι' αυτή, παρά πόθο. «Κανένας άντρας του τύπου μου δεν σκέφτεται τη γυναίκα όπως εκείνη τον εαυτό της», είχε γράφει σε έναν φίλο. «Το σώμα της είναι για εκείνη κάτι οικείο, αλλά για κάποιους άντρες θα είναι πάντα ένας ναός». Η Σίσι έπαιξε το ρόλο της έμπειρης «παιδαγωγού» του νευρικού εραστή, αλλά ο ρομαντισμός είχε περισσότερη βαρύτητα στη σχέση τους από το σεξ, και έτσι περνούσαν πολλές ώρες δειπνώντας και χορεύοντας σε κλαμπ σαν ένα ζευγάρι που φλέρταρε. Αν και ο γάμος τους έμοιαζε ευτυχισμένος στην αρχή, εκείνος σύντομα άρχισε να πίνει.
Ο ΧΑΜΦΡΕΪ ΜΠΟΓΚΑΡΝΤ, ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΩΣ PHILIP MARLOWE, ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΥΠΝΟ (1964) ΜΕ ΤΗ ΛΟΡΙΝ ΜΠΑΚΟΛ.
Το όλο και πιο έντονο πρόβλημα του με το αλκοόλ επιβάρυνε τη σχέση, όπως άλλωστε και η συνειδητοποίηση, από μέρους του, ότι έχανε πολλά από τη ζωή αποδεχόμενος το ρόλο του αφοσιωμένου ακολούθου της Σίσι. Σε ένα βαθμό σεξουαλικά έμπειρος πια, πρόσεχε όλο και περισσότερο τις νεαρές γυναίκες. «Ξέρεις πώς συμβαίνει με το γάμο», θα έβαζε έναν ήρωα του να λέει στο τρίτο του μυθιστόρημα, «Η Κυρία της λίμνης». «Μετά από λίγο, ένας κοινός άχρηστος τύπος σαν εμένα θέλει να "πιάσει λίγο μπούτι"». Το... μπούτι ανήκε σε κάποια από τις γραμματείς του και, το 1930, η Σίσι τελικά βαρέθηκε τα μεθύσια του και τις ύποπτες απουσίες του και ζήτησε να χωρίσουν. Η αντίδραση του ήταν να πάει σε ένα ξενοδοχείο, να μεθύσει, και να απειλεί ότι θα πηδήξει από το παράθυρο έως ότου εκείνη, την οποία είχε καλέσει ο ίδιος, κατάφερε να τον κατεβάσει από το περβάζι. Κι έτσι κάπως συμφιλιώθηκαν. Εν τω μεταξύ, ο Chandler είχε απολυθεί από τη δουλειά του στην πετρελαϊκή εταιρεία και, στα 43 του, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το όνειρο ζωής του και να γίνει συγγραφέας. Ήλπιζε πως, αν έγραφε αστυνομικές ιστορίες σε φτηνοπεριοδικά, θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την καριέρα του σοβαρού συγγραφέα. Όμως, από τη στιγμή που συνέστησε στο κοινό τον Φίλιπ Μάρλοου στο «Μεγάλο Ύπνο» (γραμμένο το 1938, όταν ο Chandler ήταν 50 ετών) δεν μπορούσε πλέον να εγκαταλείψει το αστυνομικό μυθιστόρημα. Για το υπόλοιπο της ζωής του, θλιβόταν που δεν μπορούσε να «υπερβεί» την αγάπη του κοινού για το διάσημο δημιούργημα του και να προχωρήσει πιο πέρα. Η δημιουργική του απογοήτευση συνέβαλε στον αλκοολισμό του. Το 1948, η Σίσι διαγνώστηκε με πιθανώς θανατηφόρο ασθένεια στους πνεύμονες - εξέλιξη που τον βύθισε ακόμη περισσότερο στο ποτό. Κάποια στιγμή ξαναζήτησε παρηγοριά στην αγκαλιά μιας γραμματέως. Αν και η κατάσταση με τη Σίσι απείχε πολύ από την τελειότητα, έλεγε, δεν μπορούσε να της ζητήσει διαζύγιο, γιατί εκείνη ήταν γριά. Το Δεκέμβριο του 1954 η Σίσι υπέκυψε στην ασθένεια της, στην ηλικία των 84 ετών, και ο Chandler ο οποίος παρά τις απιστίεε του την είχε λατρέψει, ένιωσε μόνος. «Ήταν το φως της ζωής μου, όλη η φιλοδοξία μου», έγραψε στον Τζέιμι Χάμιλτον, τον Βρετανό εκδότη του, τον Ιανουάριο του '55. «Ο,τι άλλο έκανα ήταν απλώς μια φωτιά για να ζεσταίνει τα χέρια της εκείνη». Ένα μήνα μετά το θάνατο της, τηλεφώνησε σε φίλο του, για να του πει ότι θα αυτοκτονούσε. Ο πρώτος αστυνομικός που κατέφτασε στο σπίτι του στη μικρή πόλη Λα Χόγια, νότια του Λος Αντζελες, άκουσε έναν πυροβολισμό. Τον βρήκε στο μπάνιο του, τυλιγμένο με την πλαστική κουρτίνα, να προσπαθεί να σπρώξει την κάννη του όπλου στο στόμα του. Η πρώτη σφαίρα είχε αστοχήσει, στη δεύτερη το όπλο δεν εκπυρσοκρότησε.
Ο ΜΑΡΛΟΟΥ ΣΤΑ '70S. Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΙΤΣΑΜ ΣΤΟ «ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ» ΤΟΥ 1975
Μήπως η απόπειρα ήταν απλώς μια κραυγή για βοήθεια; Όπως και να είχε, ο Chandler έδειχνε αποφασισμένος να αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια διάσωσής του από την αλκοολική παρακμή. Γράφοντας από το Λονδίνο το 1955, κατέγραψε την καθημερινή ρουτίνα του: «Ξεκινώ μ' ένα ποτήρι λευκό κρασί και καταλήγω να έχω πιει δύο μπουκάλια ουίσκι κάθε μέρα. Μετά σταματάω να τρώω. Έπειτα από 4-5 ημέρες αρρωσταίνω. Πρέπει να κόψω το ποτό και τα στερητικά συμπτώματα είναι τρομερά. Τρέμω και δεν μπορώ να κρατήσω ούτε ένα ποτήρι νερό, δεν μπορώ να σηκωθώ χωρίς βοήθεια». Οταν πέθανε σ' ένα νοσοκομείο της Λα Χόγια το Μάρτιο του '59, η επίσημη αιτία ήταν πνευμονία, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε υπάρξει συνεχώς μεθυσμένος από την ημέρα που είχε πεθάνει η Σίσι. Στην κηδεία του παρέστησαν μόνο 17 άνθρωποι. «Έχω μεγαλώσει με εκείνη την αγγλική παράδοση, η οποία επιτρέπει σε έναν τζέντλεμαν να είναι επ' άπειρον αγενής αν κρατάει τον τόνο της φωνής του χαμηλά», είχε πει κάποτε. Αυτό είναι ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με τον Μάρλοου. Τον ήρωα του, που έγινε με τα χρόνια το αρχέτυπο του σκληροτράχηλου ντετέκτιβ, σκεφτόταν ώς το τέλος της ζωής του, γράφοντας σε ένα από τα τελευταία του γράμματα ότι δεν έπρεπε να επιτραπεί στον Μάρλοου να παντρευτεί ποτέ. «Νομίζω ότι θα έχει πάντα έναν αριθμό ερωτικών σχέσεων... αλλά κανένα μόνιμο δεσμό». Η σχέση του με τη μητέρα του πρώτα και μετά με τη γυναίκα του τον είχαν στραγγίσει από ζωή πολύ πριν από το θάνατο του.
from anemourion https://ift.tt/R2ZtI9j
via IFTTT