Ο «τραμπισμός» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι βαθύς και δομικός. Πάνω του στηρίζεται όλο το οικοδόμημα και είναι τόσο αποτελεσματικός που θα τον ζήλευε και ο ίδιος ο Τραμπ.
Η επανεκλογή Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ δεν προκάλεσε έκπληξη.
Οι αιτίες είναι πολλές, οι ευθύνες επίσης και επιμερίζονται αναλογικά. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι ο «τραμπισμός» επικυρώνεται και αναβαπτίζεται ως μία από τις αποτελεσματικότερες μεθόδους άσκησης επιρροής.
Και ο «τραμπισμός», δεν περιορίζεται στον Τραμπ. Δεν περιγράφεται μόνο ως μία ακραία λαϊκιστική πολιτική προσέγγιση. Δεν προσφέρει απλά, εύκολες και εύληπτες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Είναι κάτι πιο βαθύ και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία. Κανονικοποιεί τον ανορθολογισμό επιχειρώντας να ανατρέψει τους όρους διεξαγωγής του δημόσιου διαλόγου. Αδιαφορεί για το επιχείρημα και την αξιοπιστία του. Σκιαγραφεί μία νέα βολική για αυτόν πραγματικότητα και αμφισβητεί κάθε τι διαφορετικό, τοποθετώντας δυναμίτη στα κοινωνικά θεμέλια.
Ο εκφραστής του «τραμπισμού», μπορεί να λέει ότι θέλει, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη ορθολογικής αιτιολόγησης. Δεν τον αφορά η πολιτική αντιπαράθεση, αλλά ο καθορισμός της ατζέντας. Μία ανάρτηση του Τραμπ που χαρακτηρίζει τους μετανάστες ζώα ή μία δήλωση που αμφισβητεί το εκλογικό αποτέλεσμα, καθορίζει το πλαίσιο της συζήτησης. Δεν τον απασχολεί εάν χαρακτηριστεί ρατσιστής ή μισογύνης, σκοπός είναι να σπείρει αμφιβολία, να προκαλέσει φασαρία, να ακυρώσει το διάλογο.
Ο «τραμπισμός», δεν συνδιαλέγεται. Δεν έχει τέτοια ανάγκη. Διαμορφώνει δίπολα, το «καλό» απέναντι στο «κακό» και υπόσχεται την εξόντωση των «εχθρών».
Ο «τραμπισμός», τρέφεται από τον κοινωνικό κατακερματισμό και επιλέγει τα ακροατήριά του, τα ενισχύει και τα φανατίζει. Βγάζει από την εξίσωση τους διαχειριστές του Δημόσιου Διαλόγου, στοχοποιώντας δημοσιογράφους και κριτική. Μπορεί, για παράδειγμα η Δημοσιογραφία στο προεδρικό debate, να κατέρριψε τον ισχυρισμό ότι οι μετανάστες τρώνε τα κατοικίδια, αλλά ο Τραμπ, είχε ήδη ακυρώσει τη Δημοσιογραφία, όπως και το δεύτερο debate.
Ο «τραμπισμός» δεν είναι δυστυχώς προνόμιο του Τραμπ. Είναι μία παγκόσμια τάση που ευδοκιμεί και στη χώρα μας.
Ο Στέφανος Κασσελάκης ακολουθεί πιστά το υπόδειγμα και ο «τραμπισμός» του είναι προφανής και αυταπόδεικτος. Από την πρώτη στιγμή αυτοανακηρύχθηκε ως το «καλό», το «φως που κερδίζει» (το σκοτάδι) και σε κάθε φάση προσδιορίζεται με βάση αυτό που στοχοποιεί ως «κακό».
Ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ως αρχηγός κόμματος, διαχειρίζεται τον εαυτό του περισσότερο ως glamorous(μεταμοντέρνο trash) τηλεοπτικό προϊόν, παρά ως πολιτικό. Την ίδια στιγμή, μπορεί να υποστηρίζει ό,τι θέλει, όσο παράλογο ή αντικρουόμενο κι αν είναι.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ως γνήσιος εκφραστής του Τραμπ (και οι στενοί του συνεργάτες), έχει ανάγκη τον εχθρό και εάν δεν υπάρχει τον ανακαλύπτει. Διαλύει κάθε πιθανότητα ορθολογικού διαλόγου και επενδύει στον διχασμό. «Υπονομευτές» παντού, «μαύρα χρήματα», «πέμπτη φάλαγγα», «κουκουλοφόροι», «πορτοφολάδες», «Πολ Ποτ» και τόσα άλλα που ακόμη και οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.
Αν ο Στέφανος Κασσελάκης, στήριξε την ανέλιξη και την πορεία του στον «τραμπισμό» , ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να τον καταστήσει κυρίαρχη ιδεολογία. Ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κατάρρευση του Δημόσιου Διαλόγου, για την απουσία ορθολογικής αντιπαράθεσης.
Είναι ίσως η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, όπου ένας πρωθυπουργός μπορεί να λέει ό,τι θέλει χωρίς να απαιτείται επαρκής αιτιολόγηση και κυρίως χωρίς να αμφισβητείται. Έτσι, χωρίς αντίλογο, ο ίδιος κάνει πάντα ότι καλύτερο μπορεί και, για κάθε πρόβλημα υποδεικνύεται ο «άλλος» στον οποίο επιρρίπτεται η ευθύνη.
Στον Covid, είπε ότι πολλαπλασίασε τις ΜΕΘ και μετέφερε με τιμές αρχηγού κράτους το πρώτο εμβόλιο στη χώρα. Ο Δημόσιος Διάλογος, σχεδόν αδιαφόρησε για τα αμείλικτα αρνητικά στατιστικά δεδομένα (νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού, έκθεση Λύτρα κλπ), τους ομαδικούς τάφους στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος, την ημέρα που η χώρα σημείωνε ρεκόρ θανάτων, φωτογραφιζόταν με τσουρέκια σε γνωστό ζαχαροπλαστείο της πόλης. Είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, παρακολουθούσε όποιον μιλάει ελληνικά, αλλά ο ίδιος και ο Δημόσιος Διάλογος εστίασαν στο γεγονός (;) ότι έτσι κάνουν όλοι και, ότι τα θέματα Δημοκρατίας δεν απασχολούν τους πολίτες. Ακόμη και στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, η αίσθηση ότι υπήρξε προσπάθεια συγκάλυψης περιλαμβάνει την ηχηρή σιωπή για κρίσιμα ζητήματα, τα ασύστολα ψέματα και την προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών. Είπαμε, για τον «τραμπισμό» πάντα ο ένοχος είναι «άλλος». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν φταίει για την ακρίβεια, το κόστος ενέργειας, την αισχροκέρδεια, την ανασφάλεια, τη βία κλπ.
Ο «τραμπισμός» της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι βαθύς και δομικός. Πάνω του στηρίζεται όλο το οικοδόμημα και είναι τόσο αποτελεσματικός που θα τον ζήλευε και ο ίδιος ο Τραμπ. Έχει ανοίξει βαθιές πληγές στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και υποβαθμίζει επικίνδυνα την ποιότητα της δημοκρατίας. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη όμως, αποτελεί ένα αποτελεσματικό εργαλείο. Το δυστύχημα είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Και δεν αποκλείεται στο άμεσο μέλλον αυτό το «εργαλείο», να αξιοποιηθεί από άλλους, με μεγαλύτερη πειθώ και αποτελεσματικότητα.
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/C7Pl5MI
via IFTTT