Πώς μετεξελίχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός σε σύγχρονο πολιτικό της (κεντρο)αριστεράς
Ο γράφων δεν συμπεριλαμβάνεται στους ανθρώπους που υμνούσαν τον Αλέξη Τσίπρα όταν κάλπαζε προς την εξουσία και πολύ περισσότερο όταν έγινε πρωθυπουργός. Προσωπικά του χρεώνω, εκτός των πολλών άλλων, το γεγονός ότι δεν προετοιμάστηκε καθόλου για τη θέση που ήταν προφανές πως θα αναλάβει (σ.σ.: αυτή του πρωθυπουργού), πως ταυτίστηκε με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου, πως δεν ανέβηκε απλώς στο κύμα του λαϊκισμού, αλλά πως υποτάχτηκε πλήρως σε αυτό και κυρίως πως δίχασε την κοινωνία με το χυδαίο δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί». Παράλληλα, όμως, έδειξε όσο κανένας άλλος πολιτικός από την εποχή Σημίτη μεγάλη τόλμη στην εξωτερική πολιτική επιλύοντας με άριστο τρόπο το Μακεδονικό, ενώ άφησε γεμάτα τα ταμεία του κράτους.
Η έννοια του tabula rasa δεν υφίσταται στην πολιτική, όμως αν κάποιος παρακολουθούσε την πορεία του Αλέξη Τσίπρα μόνο τους τελευταίους δέκα μήνες με άνεση θα τον ξεχώριζε. Οι παρεμβάσεις του είναι μελετημένες, έχουν πάντα προοδευτικό πρόσημο και κυρίως λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα της οικονομίας και γενικότερα της χώρας, αλλά και τους συσχετισμούς, εγχώριους και διεθνείς. Δεν είναι πυροτεχνήματα στον αέρα για να ικανοποιήσει αυτιά, αντιθέτως είναι απόρροια της εμπειρίας που έχει αποκτήσει αλλά και της μεγάλης κοινωνικής γείωσης που έχει.
Για αυτό και ενώ δεν βρίσκεται στην κεντρική σκηνή, οποιαδήποτε παρέμβασή του συζητείται, προκαλεί ερωτήματα αλλά και σχολιασμό. Είναι ένα πρόσωπο που πολλοί «λατρεύουν να μισούν». Δεν τολμά να ψελλίσει οποιαδήποτε λέξη και δέχεται ένα καταιγισμό επιθέσεων όχι για αυτά που λέει, αλλά για αυτά που είπε ή έκανε πριν από πολλά χρόνια. Και το ενδιαφέρον είναι πως οι αυτοί που του επιτίθενται έχουν κάνει πολύ παραπάνω στροφές ή και κωλοτούμπες στη διαδρομή τους. Οι περισσότεροι, μάλιστα, δεν είναι δεξιοί, αλλά πρώην αριστεροί και κεντρώοι που μετακόμισαν μαζικά στην ΝΔ λόγω του Κυριάκου. Οι ίδιοι έχουν δικαίωμα εκεί που παλαιότερα θαύμαζαν τον Στάλιν, τον Μάο, τον Χαρίλαο ή τον Λεωνίδα τώρα να υμνούν την Θάτσερ, την Μέρκελ ή τον Μητσοτάκη, αλλά ο Τσίπρας ή όποιος άλλος αριστερός δεν έχει δικαίωμα να εξελίσσεται ή και να προσαρμόζει το λόγο του, εντός, όμως, των πολιτικών συνόρων του.
Που σημαίνει πως ο Αλέξης είναι πλέον αυτό που βλέπουμε και διαβάζουμε. Ένας ώριμος (κεντρο)αριστερός πολιτικός που εμφανώς έχει διδαχτεί από τα μεγάλα λάθη του. Η αριστερά, γιατί στο όνομά της ομιλεί πάντα, δεν έχει πολλούς «παίχτες». Και ο Τσίπρας είναι βασικός παίχτης στην αριστερά και γενικότερα στο προοδευτικό γήπεδο διότι απέδειξε -παραφράζοντας έναν παλιό σύνθημα που το είχε κάνει σημαία- πως «ένας άλλος Τσίπρας είναι εφικτός».
(Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Απογευματινή")
from Όλες Οι Ειδήσεις https://ift.tt/betA1Gd
via IFTTT