Η «δεδομένη» στάση στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. σε συνδυασμό με τον «κατευνασμό» της Τουρκίας απομονώνουν γεωπολιτικά και οικονομικά τη χώρα μας και καλλιεργούν στο εσωτερικό την ψευδαίσθηση της «διαρκούς ειρήνης».
Η αντίληψη ότι το Ισραήλ κάνει πολέμους μόνο επειδή έγιναν οι αποτρόπαιες πράξεις της Χαμάς την 7η Οκτ. 2023, είναι ανάγνωση χωρίς μεγεθυντικό φακό και άρα ατελής.
Στην πραγματικότητα η Ακροδεξιά στο Ισραήλ καλλιέργησε διαχρονικά την μεγαλοϊδεατική αντίληψη του Greater Israel (μεγαλύτερου Ισραήλ) και τώρα δόθηκε η ευκαιρία. Μαζί βέβαια με το ευνοϊκό γι αυτούς περιβάλλον, με την γενικότερη αστάθεια, την παγκόσμια αναδιανομή ισχύος και την αλλαγή συνόρων.
Το 2002 ο Νετανιάχου σαν Υπουργός Εξωτερικών, σε ομιλία του στο Αμερικανικό Κογκρέσο, ισχυριζόταν ότι «η νίκη στο Αφγανιστάν δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για νίκη στο Ιράκ, που ετοιμάζει πυρηνικά όπλα. Μια νίκη στο Ιράκ διευκολύνει τον επόμενο πόλεμο (χωρίς να κατονομάσει το Ιράν)». Λίγους μήνες αργότερα το 2003 ξεσπούσε η επίθεση στο Ιράκ. Φυσικά δεν βρέθηκαν πυρηνικά μια και το Ισραήλ είχε βομβαρδίσει το 1981 τον πυρηνικό σταθμό του Όσιρακ, 17 χλμ νότια της Βαγδάτης.
Οι «νεοσυντηρητικοί» (neocons)-(Bush, Cheney, Ramsfeld, Wolfowitz, Kagan, Nuland)- είχαν σχεδιάσει από τότε την αλλαγή καθεστώτων και την αλλαγή του χάρτη της ευρύτερης περιοχής. Μερικοί από αυτούς βρέθηκαν και στις επόμενες αμερικανικές κυβερνήσεις και ο Νετανιάχου έγινε πρωθυπουργός, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος Λικούντ.
Οι νεοσυντηρητικοί πίστευαν ότι αν άλλαζαν τα αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή με πιο δημοκρατικά θα μπορούσαν να προωθήσουν την «ελευθερία της αγοράς» και τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Κάποιοι από αυτή την ιδεολογική τάση είχαν αντιγράψει ανεστραμμένες τις τροτσκιστικές απόψεις για «εξαγωγή της Επανάστασης» με την εκδοχή της «εξαγωγής της Δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς» και στο μυαλό τους έκαναν ένα κράμα νεοφιλελευθερισμού με ευαγγελικές συντηρητικές απόψεις.
Όταν η Κίνα έκανε το μεγάλο άλμα ανάπτυξης, οι νεοσυντηρητικοί εγκατέλειψαν την παγκοσμιοποίηση και θυμήθηκαν τον «προστατευτισμό» του 19ου αιώνα (BREXIT, «America First» του Τράμπ που συνεχίσθηκε με Μπάιντεν, επαναπατρισμός βιομηχανιών από Κίνα) και την επιστροφή στην αντιπαράθεση του ψυχρού πολέμου από το 2004 με την επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά και ειδικά μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με τη δημιουργία γραμμής αντιπαράθεσης από την Φινλανδία μέχρι την Αυστραλία και την Ταιβάν.
Όταν οι εξεγέρσεις του 2011 κατέληξαν σε μπούμερανγκ με την ανάδειξη των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και του ISIS κατάλαβαν το λάθος τους και επέστρεψαν στις παλιές μεθόδους με τους πλέον αυταρχικούς ηγέτες (Σίσι στην Αίγυπτο, μπιν Σαλμάν στη Σαουδική Αραβία, ανοχή στον Άσαντ, στήριξη Ερντογάν).
Η μεγαλοϊδεατική αντίληψη στο κόμμα Λικούντ δεν είναι τωρινή. Ο Νετανιάχου ανέκαθεν πίστευε και επιδίωκε ένα «μεγάλο Ισραήλ», με εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, εκδίωξη του μεγαλύτερου μέρους των Παλαιστινίων από την περιοχή αυτή, με όλα τα μέσα και δημιουργία «ζωνών ασφαλείας» στον περίγυρο.
Προς τούτο, ευνόησε την εγκατάσταση 700.000 εποίκων κύρια από δυτικές χώρες και την Ρωσία, τους εξόπλισε και τους παρέχει υποστήριξη από τον ισραηλινό στρατό ακόμη και όταν αυτοί καταστρέφουν τις παλαιστινιακές καλλιέργειες και δημιουργούν αυθαίρετα παράνομους οικισμούς.
Σε ότι αφορά τις ζώνες ασφαλείας, εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου για να καταστρέψει την Γάζα και να φτιάξει ζώνη ασφαλείας. Ειδικά στην βόρεια Γάζα, συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Γάζα, στην οποία αυτές τις μέρες έχει επικεντρώσει τους βομβαρδισμούς ακόμη και σε ουρές ανθρώπων που περιμένουν ένα πιάτο φαγητό, επιδιώκει να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους, δηλαδή να διώξει ένα εκατομμύριο κατοίκους και πιθανόν να προσαρτήσει την περιοχή και να εγκαταστήσει εποίκους.
Στον Λίβανο θέλει να εξαφανίσει την Χεζμπολάχ από την περιοχή νότια του ποταμού Λιτάνι που βρίσκεται 30 χλμ από τα σύνορα, να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση του Λιβάνου ώστε να μην έχει επιρροή η Χεζμπολάχ και να τοποθετήσει στη χηρεύουσα θέση του πρωθυπουργού τον φιλοδυτικό αρχηγό του Στρατού, στρατηγό Αούν.
Στη Συρία παίζεται χοντρό παιγνίδι ανάμεσα στην κυβέρνηση Άσαντ που στηρίζεται από τους Ρώσους και τους Ιρανούς, στους Αμερικανούς που στηρίζουν τους Κούρδους και στους Τούρκους που στηρίζουν τους τζιχαντιστές, ειδικά της περιοχής του Ιντλίμπ και του Αλέπο, στην βορειοδυτική πλευρά της Συρίας, εκεί που περιορίστηκαν μετά την ήττα τους στον εμφύλιο.
Οι χώρες του Κόλπου αρνούνται να διαθέσουν τον εναέριο χώρο τους για βομβαρδισμό του Ιράν ενώ βλέπουν το μέλλον του πετρελαίου να έχει χρονικό όριο και ενώ οι λαοί τους βράζουν από κρυφή αγανάκτηση για την Δύση που τους φόρτωσε όπλα και όχι παραγωγική βάση.
Οι Αμερικανοί που διατηρούν μια βάση με 1.000 στρατιώτες στα σύνορα με το Ιράκ, κοντά σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, βομβάρδισαν με αεροσκάφη πριν λίγες μέρες τους τζιχαντιστές, που άρχισαν πάλι να οργανώνονται για να εκμεταλλευτούν την αστάθεια της περιοχής. Πολλοί ξαφνιαστήκαμε. Πού τους θυμήθηκαν;
Όμως το καλά ενημερωμένο κινεζικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Xinhua μετέδωσε την 14 Οκτ. ότι τζιχαντιστές πρώην συνεργάτες της Αλ-Κάιντα στη βόρεια Συρία έχουν καλέσει μαχητές για να επιτεθούν μαζικά στη συριακή κυβέρνηση στις περιοχές του Αλέπο, Λατάκιας και Ιντλίμπ. Σκοπός των τζιχαντιστών είναι σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ στη νότιο Συρία να επιτεθούν αυτοί από το βορρά, εκμεταλλευόμενοι την εμπλοκή της Χεζμπολάχ με την άμυνα του Λιβάνου. Να θυμίσουμε ότι μέρος των δυνάμεων της Χεζμπολάχ είχε πολεμήσει τους τζιχαντιστές στο πλευρό του Άσαντ.
Οι τζιχαντιστές έχουν συγκεντρώσει βαρύ πυροβολικό, ρουκετοβόλα και σύγχρονα αμερικανικά αντιαρματικά TOW δυτικά του Αλέπο. Ερωτηματικά προκαλεί η προέλευση αυτών των αντιαρματικών μια και στον εμφύλιο δεν είχαν αμερικανικά όπλα. Εδώ ο ρόλος την Τουρκίας στον εφοδιασμό τους με όπλα είναι προφανής.
Η κυβέρνηση του Άσαντ έχει στείλει στην περιοχή την 25η μεραρχία ειδικών δυνάμεων και την Ρεπουμπλικανική Φρουρά.
Η Τουρκία ευνοεί τη δράση των τζιχαντιστών για να εξαλείψει την αυτόνομη κουρδική περιοχή της Ροζάβα που την θεωρεί προπύργιο του ΡΚΚ και κίνδυνο για εξέγερση των Κούρδων της Ν.Α. Τουρκίας.
Η κουρδική ηγεσία της Ροζάβα στη Συρία, παρά την ιδεολογική μαρξιστική της προσέγγιση, υποστηρίζεται από τους Αμερικανούς και το Ισραήλ, οι οποίοι θέλουν να έχουν αντίβαρο απέναντι στην υποστηριζόμενη από τη Ρωσία και το Ιράν κυβέρνηση της Συρίας αλλά και ανάχωμα στις τουρκικές βλέψεις στα πετρέλαια της περιοχής και τις σχέσεις με τους τζιχαντιστές.
Η συνένωση της συριακής κουρδικής Ροζάβα με την αυτόνομη ιρακινή κουρδική περιοχή του Ερμπίλ θα δημιουργήσει πρόπλασμα κουρδικού κράτους, με κινδύνους αλλαγής χάρτη για την Τουρκία, το Ιράν και την Συρία.
Όσο η Ρωσία συνεργάζεται γεωπολιτικά με την Τουρκία αυτό δεν φαίνεται δυνατό. Να θυμηθούμε πόσο εύκολα ο Τράμπ «πούλησε» τους Κούρδους αφήνοντας την Τουρκία να επιτεθεί μαζί με τζιχαντιστές στη βόρεια περιοχή της Συρίας, στο Αφρίν. Έκτοτε αυτή η περιοχή κατέχεται από τους Τούρκους και τους συνεργάτες τους.
Στις σημερινές ανάγκες της παγκόσμιας αντιπαράθεσης ανάμεσα στον δυτικό ιμπεριαλισμό και στον ασιατικό, η γεωπολιτική και τα σύνορα που είχαν διαμορφωθεί στη Μ. Ανατολή μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αντιπάλων. Μια διαφορετική πολιτική γεωγραφία τους είναι αναγκαία για να περάσουν τους δρόμους της ενέργειας προς την Δύση και να σταματήσουν το κινεζικό σχέδιο «Belt and Road».
Η παλιά πρακτική της διάλυσης των κρατών όταν αυτά δεν «συμμορφώνονται» επανέρχεται. Είναι συμφέρον των Δυτικών και του Ισραήλ μια εσωτερική αποσταθεροποίηση του Ιράν και μια δεύτερη προσπάθεια διάλυσης της Συρίας έστω και με ενίσχυση των τζιχαντιστών αρκεί αυτοί να ελέγχονται από την Τουρκία και να ισορροπούνται από ένα περιορισμένο αυτόνομο Κουρδιστάν. Οποιοσδήποτε συνδυασμός τους είναι ανεκτός αρκεί να εμποδίζει την ρωσική και κινεζική επιρροή.
Ο περιορισμός της ισχύος της Χαμάς στη νότια Γάζα και της Χεζμπολάχ στον κεντρικό Λίβανο ενισχύει τα σχέδια της Δύσης αλλά εγκυμονεί κινδύνους ριζοσπαστικοποίησης αραβικών πληθυσμών σε άλλες αραβικές χώρες.
Η εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή και η αδυναμία τους να μετακομίσουν στον Ειρηνικό δίνει στην Κίνα την ευκαιρία να προκαλεί την Ταιβάν ενώ οι ρωσικές νίκες στην Ουκρανία δίνουν τη δυνατότητα στρατιωτικής ενίσχυσης του Ιράν. Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς απώλειες.
Στη Μέση Ανατολή η αμερικανική υποστήριξη του Ισραήλ με τη μορφή «λευκής επιταγής» έγινε μέρος της γενικότερης στρατηγικής ελέγχου της περιοχής. Η στρατηγική της συνύπαρξης (συμφωνίες Αβραάμ) με τις Αραβικές χώρες μπήκε σε δεύτερη προτεραιότητα. Η διπλωματία παραμερίσθηκε.
Ο χάρτης της Μέσης Ανατολής είναι προφανές ότι αλλάζει όπως αλλάζει και ο χάρτης της Ουκρανίας ενώ στα Βαλκάνια οι αλλαγές συνόρων στο Κόσοβο και πιθανόν στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη αναμένονται. Η ελληνική απουσία δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να παίξει ρόλο επιδιαιτητή ανάμεσα στην Αλβανία και την Σερβία.
Η αλλαγή του χάρτη επηρεάζει την Κύπρο και την Ελλάδα. Η τουρκική πίεση στην Ν.Α. Μεσόγειο, οι προκλητικές δηλώσεις Τατάρ για αναγνώριση της κυριαρχίας των Τουρκοκυπρίων σαν προϋπόθεση για διαπραγματεύσεις, η προσπάθεια της Τουρκίας να θέσει όλα τα θέματα στη Χάγη και η διολίσθηση της Τουρκίας κοντύτερα στους BRICS μαζί με την ελληνική υποχωρητικότητα όπως στην περίπτωση της Κάσου και την φημολογούμενη διατήρηση των χωρικών υδάτων στα 6 ν.μ. εγκυμονεί κινδύνους με σταδιακή αύξηση των τουρκικών διεκδικήσεων πρώτα στην κυπριακή ΑΟΖ, μετά στη Ν.Α. Μεσόγειο και ύστερα στο Αιγαίο.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η αναζήτηση ζωνών επιρροής και οικονομικών πόρων για να εξυπηρετηθεί ο δυτικός και ο ανατολικός καπιταλισμός, φέρνει την κανονική αντιπαράθεση και τους πολέμους δι' αντιπροσώπων και ας ελπίσουμε ότι δεν θα φέρει τον πραγματικό πόλεμο των μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων.
Η «δεδομένη» στάση στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. σε συνδυασμό με τον «κατευνασμό» της Τουρκίας απομονώνουν γεωπολιτικά και οικονομικά τη χώρα μας και καλλιεργούν στο εσωτερικό την ψευδαίσθηση της «διαρκούς ειρήνης». Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να οδηγήσουν σε παραχωρήσεις της κυριαρχίας ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Για άλλη μια φορά φαίνεται ότι όταν παίρνουν προτεραιότητα τα συμφέροντα και τα κέρδη της οικονομικής ολιγαρχίας όχι μόνο ο λαός μπαίνει στο περιθώριο αλλά κινδυνεύουν η εθνική ανεξαρτησία και η κυριαρχία της χώρας.
Ο Ν. Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος ε.α.
from Όλες Οι Ειδήσεις https://ift.tt/XRWDgl9
via IFTTT