ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΟΣΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΕΖΗΣΑΝ
ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ;
Λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε.
Σε μια μάχη δεν σκοτώνονται όλοι.
Υπάρχουν πολλοί που είναι τραυματίες και απλά χάνουν τις αισθήσεις τους. Ο Ξέρξης αποκεφάλισε το νεκρό Λεωνίδα και αφού ατιμασε το πτώμα (παλούκωσε- έπρεπε να αποδώσει τιμές ως βασιλέα), προχώρησε προς την Αθήνα.
Πίσω έμειναν οι είλωτες και οι υπηρέτες των 300 που είχαν στρατοπεδεύσει πιο ψηλά από το πεδίο της Μάχης. Μη ξεχνάμε ότι αυτοί οι 300 δεν ήταν τυχαίοι. Ήταν επίλεκτοι πολεμιστές οι ΑΡΙΣΤΟΙ από τη φρουρά του Λεωνίδα.
Είχαν μαζί τους ο καθένας, από 3 ως 5 άτομα βοηθητικούς είλωτες που είχαν συνοδεύσει τους 300 με βοϊδάμαξες. (Παυσανίας).
Αυτοί ήταν μάγειροι, θεραπευτές, οπλουργοί, τεχνίτες και γενικά ήταν υποστηρικτικοί των Αρίστων. Όταν πολεμούσε ο Σπαρτιάτης, δεν έλεγε στον Πέρση:
" Ένα λεπτό να πάω να ανακατέψω τη φασολάδα", ή
" μου τελείωσαν τα βέλη, κάτσε να πάω φτιάξω άλλα" ή
" έσπασε το σπαθί ή το ακόντιό μου, ένα λεπτό να το φτιάξω και γυρνάω να συνεχίσουμε τη Μάχη".
Λογικά όλα αυτά;
Συνεχίζω.
Επίσης οι άνθρωποι αυτοί είχαν γνώσεις βοτάνων και περιποίησης των πληγών και επίδεσης τραυμάτων. Μετά τη Μάχη, όσο ο πολεμιστής έτρωγε και ξεκουραζόταν, τους έδεναν τα τραύματα, έραβαν τις σπαθιές, σταματούσαν τις αιμορραγίες κλπ.
Λογικά και αυτά;.
Όταν λοιπόν μετά την προδοσία του Εφιάλτη οι Πέρσες έφυγαν και εγκατέλειψαν το πεδίο της Μάχης, το βοηθητικό προσωπικό, περισυνέλεξε και έθαψε τους νεκρούς στον τυμβο σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα έθιμα, περιποιήθηκε τους τραυματίες και την άλλη μέρα πρωί πρωί, έφυγαν με τις βοϊδάμαξες υπό το φόβο, μην επιστρέψουν οι οπισθοφυλακές του Ξέρξη και τους σκοτώσουν όλους. Που πήγαν; Νότια στη Σπάρτη όχι, διότι ο Νόμος απαγόρευε την επιστροφη στους ηττημένους. Το ίδιο ίσχυσε και για την κοντινή Σπαρτιατική αποικία, την Τραχίνα, στα Δυτικά. Βόρεια ήταν οι Θετταλοί που είχαν συμμαχήσει με τους Πέρσες για να εκδικηθούν τους Φωκαείς που είχαν προηγούμενα.
Άρα;
Τράβηξαν ανατολικά. Ανατολική Φθιώτιδα. Ανέβηκαν ψηλά, μακριά από τον παραλιακό αμαξωτό δρόμο που πέρασε η στρατιά του Ξέρξη. Βρήκαν ποτάμι ίδιο με τον Ευρώτα, λίγη πλην εύφορη και καλλιεργήσιμη γη, έβλεπαν τη θάλασσα, τον κάμπο και τα παράλια, αλλά δεν τους έβλεπε κανείς. (χούνη).
Στρατηγική η θέση.
Το χωριό είναι και λέγεται η σημερινή Σπαρτιά, που διαλύθηκε το 1940 σε δύο οικισμούς, την πάνω Σπαρτιά και τη Νέα Σπαρτιά. Αυτό το χωριό που το λέμε εμείς οι Σπαρτιάτες "Παλιό χωριό" ήταν τόσο δυνατό, εύρωστο και πολεμοχαρές, που στην επανάσταση του 1821 έδωσε ένα τάγμα νέα παιδιά πολεμιστές, που πήγαν και σκοτώθηκαν όλοι στην καταστροφή των Ψαρών, υπό τον καπετάνιο Πάλλα και τον υπαρχηγό Φράγκο. Αναφέρεται στο βιβλίο (Ρουμελιώτες αγωνιστές του 21).
Οπότε γίνεται φανερό ότι το όνομα "Σπαρτιά" έχει άμεση σχέση με τη Σπάρτη και την αποικία των τραυματιών της Μάχης των Θερμοπυλών το 480 π. Χ. Επίσης σύμφωνα με την ιερή γεωδεσία της Αρχαιότητας, η Σπαρτιά ανήκει στο ισόπλευρο ιερό τρίγωνο των Ναών και θέσεων που όριζαν οι κανόνες του Μαντείου των Δελφών και αυτά τα εξηγώ όλα στο βιβλίο μου "ΣΠΑΡΤΙΑ - ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ".
Έτσι έγιναν τα γεγονότα ( Παυσανίας - Ιστορικά) και αν δεν υπάρχουν περισσότερα ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και αληθή γεγονότα.
Οι έχοντες τάση και έφεση προς την έρευνα υπό το πρίσμα της λογικής και των ιστορικών περιστάσεων, γνωρίζουμε ακριβώς ποια ήταν η μοίρα των πολεμιστών του Λεωνίδα, που επέζησαν της Μάχης των Θερμοπυλών.
Μη ξεχνάμε ότι αυτοί οι πολεμιστές δεν ήταν τυχαίοι. Ήταν οι Άριστοι. Οι επίλεκτοι. Άντρες σκληραγωγημένοι από τα 8 τους χρόνια που τους είχε αναθρέψει η ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ να αντέχουν και να μη λυγίζουν. Δεν ήταν ψεύτικοι. Ούτε με μια σπαθιά, ούτε ένα και δύο βέλη στην κοιλιά η στο σώμα τους. Επέζησαν και ήταν απόλυτα ΛΟΓΙΚΟ να επιζήσουν. Αυτή ήταν η μοίρα των Αρίστων Σπαρτιατών και των ειλώτων που τους ακολούθησαν.
Ακόμη και σήμερα, όσοι Σπαρτιάτες (και όχι λαθεμένα Σπαρτιώτες, αφού Σπαρτιά το χωριό και όχι Σπαρτιό) της Ανατολικής Φθιώτιδας, (ανάμεσά τους και ο γράφων), είμαστε λιτοδίαιτοι, τραχείς,σκληραγωγημένοι, αντέχουμε τις κακουχίες και τα βάσανα, επιβιώσαμε στην Κατοχή και στην πείνα με λίγο ψωμί, ελιές, μπομπότα και λίγο λάδι.
Συγγραφέας - Ερευνητής