JUAN MANUEL DE PRADA «ΑΙΔΟΙΑ ! 54 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ 54 ΑΙΔΟΙΑ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ ΑΘΗΝΑ 1999
Μόλο που πολλοί το αγνοούν, οι ασιατικές θρησκείες έχουν ιδρύματα μοναστικής ζωής και για γυναίκες. Είμαστε συνηθισμένοι στην αποκλειστικά αρσενική εικόνα του βουδισμού κι εκείνες τις έχουμε ξεχάσει. Οι βουδιστές μοναχοί είναι κάτι κακομοίρηδες, ξυρισμένοι με την ψιλή, οι οποίοι εμφανίζονται συχνά πυκνά στα ευρωπαϊκά περιοδικά, επιδεικνύοντας στο φακό μια οδοντοστοιχία σαν πλήκτρα πιάνου, κατά τη γνώμη μου μ
την ανομολόγητη πρόθεση να ξεσηκώσουν κάποιο ρατσισμό ανάμεσα στους αναγνώστες, οι οποίοι με την πρώτη ματιά θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους ή ομορφότερους απ' αυτά τα σκιάχτρα τα μεγαλωμένα μέσα στα χιόνια των Ιμαλαΐων. Αντίθετα, μας αποκρύπτεται η εικόνα της βουδίστριας μοναχής (μας αποκρύπτεται μέχρι και η ίδια της η ύπαρξη), τόσο αντίθετη μ' αυτήν των ομοθρήσκων της (κάποιος δημοσιογράφος δίχως ενδοιασμούς θα 'λέγε «των αρσενικών ομολόγων τους»). Οι βουδίστριες μοναχές, ήδη από την παιδική τους ηλικία, κατευθύνονται προς την κουλτούρα, και οι ηγουμένες των μοναστηριών τις εφοδιάζουν με μια ακολουθία από συνοδούς και παραμάνες και υπηρέτριες που τους μαθαίνουν τις δυτικές παραδόσεις και τις απαλλάσσουν από τις χειρωνακτικές εργασίες. Οι βουδίστριες μοναχές κατά την περίοδο της εκπαίδευσης τους (αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει να τις ονομάσουμε δόκιμες) αφιερώνονται στον καλλωπισμό των ψυχών τους αλλά και των κορμιών τους, μόλο που αργότερα, όταν παίρνουν τους όρκους τους, μετατρέπονται σε σχολαστικές της πνευματικής ανίας. Σε αντίθεση με τους άντρες ομολόγους τους (άραγε να είμαι από φυσικού μου ανενδοίαστος δημοσιογράφος;), κατά την τελετή της χειροτονίας τους δε χάνουν την κόμη τους -αντίθετα, η ηγουμένη τους χαρίζει ένα χρυσό διάδημα με πολύτιμους λίθους πενήντα τόσων καρατίων- όμως σε αντάλλαγμα τους ξυρίζουν το ηβικό τρίχωμα. Αυτή την αμελητέα απογύμνωση, που στα χέρια ενός μπαρμπέρη θα διεξαγόταν τάχιστα, η βουδιστική τελετουργία την περικλείει μ' ένα χείμαρρο από λιβάνι και χορωδιακούς ψαλμούς που προκαλούν μάλλον πλήξη. Η δόκιμη ανεβαίνει πάνω σ' ένα βωμό και το αιδοίο της ραντίζεται με μια αγιαστούρα που περιέχει σαπούνι αρωματισμένο με μύρο- στη συνέχεια μια ομάδα από κανηφόρες σκορπίζει πέταλα πάνω στο σώμα της κι η μητέρα ηγουμένη τη ραντίζει με λιβάνι μέχρι να την αποκοιμίσει. Τέλος πια, η πιο ηλικιωμένη μοναχή της μονής (είναι καλό να της τρέμει το χέρι, για να προσδώσει στην πράξη μυστήριο και προσδοκίες αιμορραγίας), με την ξυριστική μηχανή επί σκοπόν (παλιότερα χρησιμοποιούσαν ξυράφι κουρέα, αλλά η πολυεθνική Ζιλέτ για λόγους προπαγάνδας κατάφερε να καθιερώσει το μηχανηματάκι της, δίνοντας σε αντάλλαγμα διόλου ευκαταφρόνητα ποσά), ξυρίζει το αιδοίο της δόκιμης. Αυτό το ξύρισμα του αιδοίου είναι αργό και περίπλοκο (καλό είναι οι λεπίδες να είναι στομωμένες) και στο βάθος ακούγεται ο ήχος από τύμπανα, όπως στα προκαταρκτικά ενός νούμερου στο τσίρκο. Το αιδοίο της βουδίστριας μοναχής μετά απ' αυτή την ψευτοθυσία αποκτά μια άτριχη παρθενία που θα 'κάνε πολλούς Ευρωπαίους να χάσουν το μυαλό τους. Το υπόλοιπο της τελετής κυλάει χωρίς κάτι το ιδιαίτερο: στη φρεσκοχειροτονημένη μοναχή διαβάζουν τους κανονισμούς του Τάγματος, της φοράνε τα ρούχα και της εύχονται ευτυχισμένο κινέζικο έτος. Σχεδόν σε όλες μένουν κοψίματα στο αιδοίο τα οποία αργούν να επουλωθούν επιστρέφοντας στα κελιά τους, όταν πια δεν τις βλέπει κανείς, οι φρεσκοχειροτονημένες μοναχές βάζουν στις πληγούλες τους ιώδιο.
from anemourion https://ift.tt/I2ULcVY
via IFTTT