Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πελασγία Φθιώτιδας, ζει στην Αθήνα και στην Πελασγία, σταδιοδρόμησε ως αξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία. Ασχολείται με τη Λογοτεχνία από πολλές και διαφορετικές θέσεις. Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων περιοδικού, επιμελητής εκδόσεων, συγγραφέας βιβλίων και ποιητής, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Το βιβλίο του με τον τίτλο Φθία – Αχιλλέας- Πελασγία το αφιερώνει «Στους απανταχού Πελασγιώτες».
Η Πελασγία γη-πατρίδα, η Πολεμική Αεροπορία, οι Πελασγιώτες, όλα οδηγούν εκεί που ο συγγραφέας έχει κλίση και η κλίση του είναι να αναδείξει την ιστορία της γης του και την αρχαία ρίζα της. Και αυτό κατάφερε. Έχει σημασία το ότι, και το δηλώνει, δεν είναι ιστορικός ή αρχαιολόγος. Είναι όμως γνήσιο τέκνο της γης του.
Στην πατρίδα του λοιπόν, ο αρχαιολογικός χώρος που τον αποκαλούν «Κάστρο», ήταν κατά την αρχαιότητα ο χώρος όπου ζούσαν οι Μυρμιδόνες και ο ξακουστός Αχιλλέας, ο γνωστός ομηρικός ήρωας του οποίου η μήνις στην Ιλιάδα προξένησε πολλά δεινά στους Αχαιούς. Ο Αχιλλέας είναι, ως γνωστόν, ο πιο γενναίος και παρορμητικός ήρωας. Στο Κάστρο, όπου οι μικροί μαθητές πήγαιναν τη σχολική τους εκδρομή, έβρισκαν μικρά κεραμιδάκια και μαρμαράκια, ενώ ήταν γνωστό ότι είχαν επίσης βρεθεί και νομίσματα. Στο ίδιο μέρος υπάρχει επιχωματωμένη είσοδος στοάς, λέει ο συγγραφέας, η οποία έφτανε στην παραλία. Σύμφωνα με τον μύθο, κάποιοι παίζοντας μουσικά όργανα παραπλάνησαν τους εχθρούς και έτσι πρόφτασαν πολλοί από τους πολίτες να φύγουν μέσα από τη στοά.
Ο Νίκος Μπατσικανής, φανατικός στην αναζήτηση της αλήθειας σχετικά με τη πελασγική γη του διάβασε Ιλιάδα και Οδύσσεια του Ομήρου, Κύπρια Έπη του Στασίνου, Ανειάδα του Βιργιλίου, πολλά επιστημονικά βιβλία και διαδικτυακούς ιστότοπους από όπου άντλησε τις πληροφορίες για την έρευνά του.
Στον Νομό Φθιώτιδας τέσσερις ήταν οι πόλεις της Φθιώτιδας: το Πελασγικό Άργος, η Άλος, η Αλόπη και η Τρηχίνα και οι κάτοικοι τους λέγονταν Μυρμιδόνες (Ιλιάδα Β΄, στ. 681-685). Από την αναφορά του Πελασγικού Άργους και μόνο στη συνέχεια από τον Όμηρο αποδεικνύεται ότι αυτή ήταν η πιο σημαντική πόλη. Ο συγγραφέας ερευνά τα στοιχεία για να ταυτίσει το σημερινό «Κάστρο» με το κάστρο των Μυρμιδόνων, το οποίο μετά ονομάστηκε Λάρισα Κρεμαστή, είναι η πόλη των μυθικών Πηλέα, Αχιλλέα και Νεοπτόλεμου, υπέστη ζημιές από το σεισμό στον Ευβοϊκό του 426 π.Χ. σύμφωνα με μαρτυρία του Θουκυδίδη (Γ, 87 και 89). Ανακατασκευάστηκε αργότερα (ή χτίστηκε καινούργιο) και χρησιμοποιήθηκε από Μακεδόνες και Ρωμαίους και υπάρχει η υποψία να είναι θαμμένο εκεί το αρχαίο τείχος.
Ο συγγραφέας θα αναφέρει όλα όσα αφορούν την εγκαταστάσεις των Μυμιδόνων εκεί, μετά το 1300 π. Χ. Σύμφωνα με το μύθο και εν συντομία ο Πηλέας έφτασε στη Φθία, παντρεύτηκε παντρεύτηκε τη Νηρηίδα Θέτιδα και γέννησε τον Αχιλλέα. Η ζωή του, σύμφωνα με τον μύθο, ήταν πολυτάραχη και πολύπλοκη. Ο γιος του ο Αχιλλέας είχε δάσκαλο τον Κένταυρο Χείρωνα και συμμαθητή του τον Πάτροκλο, τον οποίο Ησίοδος αναφέρει ως εξάδελφο. ΄΄Όταν ο Αχιλλέας έφυγε για την Τροία, ο Πηλέας του έδωσε τον Φοίνικα για να τον φροντίζει και τα άλογα –Βάλιο και Ξάνθο- που του είχε χαρίσει στον γάμο του ο Ποσειδώνας. Ασπίδα θώρακας, περικνημίδες και κράνος ήταν τα δώρα της Θέτιδας στον γιο της, κατασκευασμένα από τον θεό Ήφαιστο. Άρα φεύγει για τον πόλεμο με τριπλή προστασία: τον Φοίνικα, τα άλογα και τα όπλα.
Ο συγγραφέας θα ανατρέξει πολλές φορές στην Ιλιάδα για να ακούσει τον ίδιο τον Αχιλλέα να μιλάει για την πατρίδα του, τον πατέρα του, τον γιο του Νεοπτόλεμο, την μητέρα του Θέτιδα, το φίλο του Πάτροκλο και παραθέτει τα αντίστοιχα αποσπάσματα (ραψωδίες Τ, Λ, Ι, και πάλι Τ). Επίσης θα παραθέσει αποσπάσματα από την Οδύσσεια, κάθε φορά που η ανάγκη της μελέτης του θα το επιβάλει, θα αναφέρει τους ήρωες και τα πάθη τους και, εκείνο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τον θάνατο του Αχιλλέα, οποίος δεν συμβαίνει στην Ιλιάδα, αλλά τον ξέρουμε από άλλα έργα, όπως Αιθιοπίς που είναι η συνέχεια της Ιλιάδας και Χρηστομάθεια του Πρόκλου, όπου αναφέρεται και η νήσος «Λευκή» ή «Λευκό νησί» , στο οποίο η Θέτις μετέφερε και έθαψε τη στάχτη του γιου της. Το «Λευκό νησί» βρίσκεται κάπου στην Τρωάδα. Ο συγγραφέας και γλύπτης Αντίγονος (250-197 π. Χ) βεβαιώνει την ύπαρξη ναού εκεί. Βεβαίως ο Αντίγονος απέχει από τα πραγματικά γεγονότα στην Τροία 1000 χρόνια.
Αργότερα, ο Παυσανίας (110-180 μ.Χ.) υπήρχε εκεί ναός που είχε τη φήμη του θεραπευτηρίου. Το 2008 έγινε Μουσείο στην νήσο «Αχίλλεια» ή «Νησί των φιδιών», όπου έχουν βρεθεί και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα.
Και από τον μύθο περνάμε στην ιστορία. Οι Πελασγοί θα κατοικήσουν όλη την Ελλάδα και την Φθία «της νυν Ελλάδος πρότερον Πελασγίης καλουμένης», λέει ο Ηρόδοτος. Εμάς ενδιαφέρουν οι Πελασγοί της Φθίας, τους οποίους ο Όμηρος αποκαλούσε Έλληνες. Η περιοχή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ονομαζόταν Γαρδίκι και Γαρδίκιον Κρεμαστής Λαρίσης, επειδή το φρούριο φαίνεται σαν να κρέμεται. Μετά το 1926, με βάση τις ονομασίες της περιοχής, επελέγη το Πελασγικόν Άργος ή Πελασγίς Λάρισα και με αυτό συμφωνεί και ο Άγγλος αρχαιολόγος Τσάντγουικ, γνωστό από τη συμβολή του στηνξ αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Γραφής Β΄. Η σημερινή σφραγίδα του Δήμου φέρει κεφαλή του Αχιλλέα αλλά έχουν βρεθεί στην περιοχή νομίσματα με το κεφάλι του Αχιλλέα και της Θέτιδας, επίσης του 3ο αιώνα π. Χ., δείγμα των οποίων ο συγγραφέας εντόπισε στο Νομισματικό Μουσείο.
Δηλαδή, από τα αρχαία χρόνια, ο μύθος, όπως αναφέρεται στην Ιλιάδα, συμφωνεί με τα τοπωνύμια, όπως λέγονταν και λέγονται ακόμα και σήμερα και ο Αχιλλέας εθεωρείτο πάντοτε βασιλιάς της Φθίας.
Το αρχαιολογικό ενδιαφέρον της περιοχής ενισχύεται από αρχαιολογικά κατάλοιπα, δάπεδα, κίονες ναού του Ερμή (ίσως), μυκηναϊκοί τάφοι, αλλά ακόμη και ορυχεία που βγάζουν χρυσό και κόκκινο χαλκό (ραψ. Ι) και με τη σημερινή ονομασία Σκουριές.
Ο συγγραφέας με μόχθο και συναισθηματική ένταση, έσκυψε στα βιβλία και κατάφερε να προσθέσει τη δική του αξιέπαινη μελέτη στο θέμα της ταύτισης της Φθίας ή της Κρεμαστή Λάρισας με την αρχαία Πελασγία ή Πελασγικό Άργος. Παράλληλα, προτείνει τρόπους για την περαιτέρω έρευνα από τους ειδικούς, για να έρθει στο φως η κρυμμένη στον μύθο αλήθεια του τόπου του.