Πρωτοσέλιδα με σκάνδαλα διαφθοράς, απάτες και χρηματισμούς, την ίδια ώρα, που «μυρίζει» εκλογές και αναμένεται να στηθούν οι κάλπες το 2023.
Κι ενώ ήδη βρισκόμαστε στα πρόθυμα μιας απολίτικης κοινωνίας, μιας κοινωνίας, που αντιπαθεί ή χειρότερα «απαθεί» απέναντι στο πολιτικό γίγνεσθαι, με την αποχή στις προηγούμενες εθνικές εκλογές να αγγίζει το 42%, η κατάσταση συνεχώς χωλαίνει.
Πλέον, οι πολίτες και - κυρίως - οι νέοι, δεν απομακρύνονται απλώς από τους πολιτικούς και κατ επέκταση εν γενεί απ τα κοινά, αλλά αισθάνονται αποστροφή.
Μια αποστροφή, που προέρχεται - σχεδόν - από την καθολική ταύτιση του όρου «πολιτικός» με τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τον χρηματισμό, την αδιαφορία, την απάτη, τον εγωισμό και ό,τι άλλο «επαινετικό» δύναται να έρθει στο μυαλό στον απόηχο της λέξης.
Gen Z και πολιτική
Η Gen Z, λοιπόν, δηλαδή οι νέοι ηλικίας 15-25 - χονδρικά, μιας και ακόμη δεν υπάρχει σαφής χρονική οριοθέτηση - είναι η γενιά, που μεγάλωσε μέσα στη κρίση, σπούδασε με κορωνοϊό και αναπτύχθηκε συνάμα με την τεχνολογία.
Άκουσε για την υπόθεση Τσοχατζόπουλου και ζει τώρα αυτή της Καϊλή. Μιας νέας και πετυχημένης γυναίκας, που φέρεται να τα θυσίασε όλα στο βωμό των χρημάτων.
Η «αποστροφή», πρόδηλα, ήταν το φυσικό επακόλουθο.
Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί συθέμελα. Έχει κλονιστεί, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό, που υπάρχει μία ανακούφιση με το γεγονός ότι την υπόθεση της ευρωβουλευτού την ανέλαβαν οι βελγικές αρχές.
Με μια ελλιπή πολιτική παιδεία στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση ο σύγχρονος νέος το μόνο, που ακούει και συνεπώς υιοθετεί είναι η σαθρότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Γιατί θα πρέπει να μας απασχολεί
Η αλήθεια είναι πως τη δεδομένη χρονική στιγμή η «Gen Z» αποτελεί μικρό τμήμα του εκλογικού σώματος, με τη «μερίδα» του λέοντος να ανήκει στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες. Βέβαια, σταδιακά με το πέρασμα των ετών, το γεγονός αυτό θα μεταβληθεί.
Στη θέση των ληπτών αποφάσεων θα επέλθει μία γενιά, που ενδιαφέρεται ναι μεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κλιματική αλλαγή, την ισότητα, την αποδοχή της διαφορετικότητας κτλ., αλλά όχι υπό το πρίσμα της πολιτικής.
Η πολιτική είναι μία έννοια που έχει ενστερνιστεί από την πλειονότητα με αρνητικό πρόσημο και χρειάζεται σκληρή και κυρίως ειλικρινή δουλειά, για να αλλάξει αυτή η συνθήκη.
Είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο αν θέλουμε να πιστέψουμε στην ελπίδα του μέλλοντος. Κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας, Άρθουρ Κλαρκ είχε πει «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός τις επόμενες γενιές».
Αν, λοιπόν, αυτές οι «επόμενες γενιές» συνεχίσουν να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα πολιτικά δρώμενα, τι θα γίνει; Θα μείνει κανένας να ψηφίζει;
Η «αποχή» σαφώς δεν είναι λύση. Το «εκλέγειν» είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός, που πρέπει να ασκείται.
Η συμμετοχή, όμως, προϋποθέτει την ύπαρξη προσώπων, που θα εμπνέουν την εμπιστοσύνη ότι θα «μάχονται» για το κοινό καλό κι όχι για την αυτοαναφορικότητά τους.
«Όλοι ίδιοι είναι» ακούγεται. Είναι; Στο «χέρι» του καθενός - κυριολεκτικά και μεταφορικά - είναι να αποδείξει το αντίθετο.
Η ερώτηση, επομένως, δεν είναι αν «θα μείνει κανένας να ψηφίσει», αλλά αν θα μείνει κανείς - άξιος - για να ψηφιστεί.
from Dnews: Τελευταία νέα και ειδήσεις https://ift.tt/5oOqJTi
via IFTTT