Η Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων βρισκόταν διαρκώς στο μάτι του κυκλώνα των ευρωπαίων εταίρων. Τότε πολλοί θυμόμαστε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον Γερούν Ντάισελμπλουμ και τους άλλους σκληρούς «παίκτες» του γερμανικού άξονα, που διοικούσαν «ελέω θεού» την Ευρωπαϊκή Ένωση να απαξιώνουν πλήρως τη σημασία της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής, ακόμη και ως εννοιών.
Πόσο μάλλον να τις δεχόντουσαν ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την αυθυπαρξία της Ένωσης στο διηνεκές.
Κυριευμένοι από έπαρση και αλαζονεία, ειδικότερα προς την Ελλάδα και γενικότερα προς όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου (ποιος άλλωστε λησμονεί τον χαρακτηρισμό P.I.G.S) απαιτούσαν δεσποτικά μόνιμη λιτότητα και δημοσιονομική πειθαρχία με τη σταθερή απειλή της εξόδου από τη νομισματική ένωση να επικρέμεται ως Δαμόκλειος σπάθη.
Οι φωνές για τη σημασία της Ελλάδος ως ακρίτα της Ε.Ε στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αντιμετωπιζόταν ως «βοώντων εν τη ερήμω». Σκληρά μέτρα, καμία προοπτική ανάκαμψης της χώρας, καταστροφή του παραγωγικού ιστού, εξαθλίωση της κοινωνίας, άνοδος του λαϊκισμού και δημιουργία φασιστικών θυλάκων, συνέθεσαν το σκηνικό που βιώσαμε ως ελληνική κοινωνία. Την ίδια εποχή η εφαρμογή της ακραίας αυτής πολιτικής έγινε η αιτία να ανελιχθεί πολιτικά ο επικίνδυνος ευρωσκεπτικισμός και σε άλλες χώρες. Ευτυχώς χωρίς τραγικές συνέπειες.
Το πρώτο «χαστούκι» που ανάγκασε τους «σκληρούς» της Ε.Ε να… θυμηθούν τη σημασία της Ελλάδος ήταν το προσφυγικό ρεύμα που ακολούθησε τον πόλεμο στη Συρία και η εργαλειοποίηση αυτού από τον «προφέσορα» σε αντίστοιχα θέματα, Ταγίπ Ερντογάν. Ωστόσο και πάλι συνέχισαν να απαιτούν πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία δεν επέτρεπαν καμία ουσιαστική δυνατότητα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. «Χρειάστηκε» να έρθει η πανδημία του Covid-19 για να μπούνε στον… πάγο οι απαιτήσεις και να συμφωνήσουν σε δημοσιονομική χαλάρωση, περιμένοντας βέβαια το πότε θα ξεπεραστεί για να… επανέλθουν.
Όμως «όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή» και η τραγωδία της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία ανάγκασε τους ισχυρούς οικονομικά εταίρους μας από τον ευρωπαϊκό βορρά να καταλάβουν πραγματικά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως προϋπόθεση για την οικονομία είναι η ασφάλεια και η σταθερότητα που δεν είναι δεδομένες. Μέσα σε λίγες ημέρες η Ε.Ε δείχνει πως άλλαξε, μένει να το αποδείξει.
Σε αυτό το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται, εν μέσω συνέχισης του πολέμου του οποίου την εξέλιξη κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, η Ελλάδα καλείται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Οι κινήσεις που θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση οφείλουν να θωρακίσουν τη χώρα ειδικά από τη στιγμή που ο Ερντογάν συνεχίζει την «αναθεωρητική» πολιτική απέναντί μας, ενώ η ακρίβεια καλπάζει και τσακίζει τα νοικοκυριά.
Τι κάνει όμως το εγχώριο πολιτικό προσωπικό σε αυτές τις κρίσιμες- ιστορικές στιγμές; Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις χωρίς να έχει πλάνο και ξεκάθαρες στοχεύσεις, εξακολουθεί ωστόσο να παίρνει εθνικές αποφάσεις από μόνος του, χωρίς να συγκαλεί συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και να ενημερώνει τη Βουλή κατόπιν εορτής. Όσον αφορά τον Αλέξη Τσίπρα παραμένει εγκλωβισμένος στον φαρισαϊσμό του, προσπαθώντας να ισορροπήσει σε δύο βάρκες, να καταδικάζει μεν την εισβολή στην Ουκρανία, να κλείνει όμως το μάτι και στη Ρωσία για τους δικούς του λόγους.
Ο μόνος πολιτικός αρχηγός που με ξεκάθαρο τρόπο έχει καταδείξει τους άξονες, στους οποίους πρέπει να βασιστεί η χώρα μας στην κρίσιμη αυτή συνθήκη είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής εξάλλου ήταν ο πρώτος που έθεσε το θέμα του εμπάργκο πώλησης όπλων από κράτη μέλη της Ε.Ε (Γερμανία- Ισπανία) στην Τουρκία, ενώ έχει κάνει σαφές πως η Ευρώπη θα πρέπει να αποκτήσει άμεσα κοινό αμυντικό δόγμα με ανάπτυξη του ευρωστρατού, γεγονός που ευνοεί τη χώρα μας. Σε επίπεδο εσωτερικού έχει μεταξύ άλλων υπερτονίσει την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί το Ταμείο Ανάκαμψης για την ενεργειακή αυτονομία της χώρας, ενώ έχει αναφερθεί στη δυνατότητα που δίνουν οι εξελίξεις στη χώρα μας να βάλει ξανά το θέμα του EastMed.
from Όλες οι ειδήσεις https://ift.tt/iK4vGyT
via IFTTT