του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
ΣΥΜΠΟΣΙΟ - Η ΛΙΒΑΔΕΙΑ ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ , ΑΥΡΙΟ / ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΛΙΒΑΔΕΙΑ : ΔΗΜΟΣ ΛΕΒΑΔΕΩΝ 1997
Σεβασμιότατε, σεβαστό Προεδρείο, θα είμαι σύντομος. Ευχαριστώ την Επιτροπή, γιατί μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στους εισηγητές του συνεδρίου. Το θέμα, που θα παρουσιάσω, έχει τίτλο: «Γυμνάσιον εν Λεβαδεία - συμβολή στον αντιστασιακό αγώνα 40-44».
Πολύτιμες πληροφορίες μας παρέχουν τα βιβλία των Πρακτικών των διδασκόντων καθηγητών του σχολείου, τα βιβλία των Πρακτικών της Σχολικής Εφορίας, το Μαθητολόγιο και ο Γενικός Έλεγχος.
Τα βιβλία αυτά, το αρχείο δηλαδή του Γυμνασίου, μαζί με το αρχείο του Ελληνικού σχολείου, σώζονται και φυλάσσονται στο 1ο Λύκειο Λιβαδειάς. Στα παραπάνω βιβλία, γίνεται αναφορά, άμεσα ή έμμεσα, σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα, ιδιαίτερα μάλιστα σε εκείνα που αφορούν την πόλη μας, τη Λιβαδειά.
Δεν θα μπορούσαν βέβαια, να διαφύγουν της προσοχής του πρακτικογράφου, τα γεγονότα της κατοχής, τα οποία είναι και το αντικείμενο της εισηγήσεώς μου.
Από το καλοκαίρι του 1940, η πατρίδα μας βρίσκεται επί ποδός πολέμου. Η επιστράτευση αγγίζει και τους καθηγητές του Γυμνασίου. Αρκετοί επιστρατεύονται. Δεν γνωρίζουμε τα περιστατικά της αναχώρησης των καθηγητών για το μέτωπο. Φαίνεται, όμως, ότι η αναχώρηση αυτή, θα δημιούργησε συναισθήματα εθνικής έξαρσης και υπερηφάνειας, εάν λάβουμε υπόψη μας τα περιστατικά της επιστροφής.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου, με την επίθεση των γερμανικών μεραρχιών, οι επιστρατευμένοι καθηγητές επέστρεψαν στις θέσεις τους. Στο υπ’ αριθμό 9/7.6.1941 Πρακτικό του Συλλόγου των διδασκόντων, διαβάζουμε:
«Πράξις 9η: Εν Λεβαδεία σήμερον και εν τω γραφείω του Γυμνασίου, συνελθών ο Σύλλογος, απούσης της καθηγητρίας κ. Λυγδοπούλου, κι ετέθησαν τα ακόλουθα θέματα:
1. Ο κύριος Γυμνασιάρχης, εξ ονόματος πάντων, απηύθυνε χαιρετισμόν προς τους εκ του μετώπου και της στρατιωτικής υπηρεσίας, επανελθόντας καθηγητάς κ.κ. Παπαϊωάννου, Σόλιαν, Περδίκην, Αναστασίου, Παπιώτην, Δημακόπουλον και Γεωργιόπουλον. Τονίσας ότι, ο εκπαιδευτικός κόσμος είναι ιδιαιτέρως υπερήφανος δια την λαμπράν δράσιν εν πολέμω των εκπαιδευτικών λειτουργών, οίτινες, εν προκειμένω, εδικαίωσαν την πανθομολογούμην γνώμην ότι οι δάσκαλοι σώματι και ψυχή είναι αφιερωμένοι στα υψηλότερα ιδανικά της φυλής».
Στο ίδιο πρακτικό, και στο δεύτερο θέμα του, φαίνεται η προσπάθεια που κατέβαλαν οι καθηγητές, προκειμένου να επαναλειτουργήσει το Γυμνάσιο, δεδομένου ότι είχε διακοπεί η λειτουργία του, για αρκετούς μήνες.
«Λαμβανομένων υπόψιν των ιδιαιτέρων συνθηκών της ενάρξεως της λειτουργίας των σχολείων, μετά από πολύμηνον διακοπήν, ο κύριος Γυμνασιάρχης συνέστησε την μετά πάσης υπομονής, προσοικείωσιν των μαθητών, οι οποίοι είναι ενδεχόμενον, εκ παντοίων επιδράσεων, να έχουν αποστεί της ημέρου και πειθαρχικής ζωής».
Ένα μήνα αργότερα, ο Σύλλογος εκφράζει φόβους ότι το Διδακτήριο θα καταληφθεί από τα στρατεύματα κατοχής και γίνεται μια πρώτη αποτίμηση του διδακτικού έργου, για το μήνα που πέρασε.
«Πράξις 12η: Εν Αεβαδεία σήμερον την 12ην Ιουλίου 1941, ημέρα Σάββατον και ώραν 6ην μετά μεσημβρινήν, ο Σύλλογος επελήφθη των ακολούθων θεμάτων: ο κύριος Γυμνασιάρχης ανακοινοί εις τον Σύλλογον ότι ενώ μέχρι τούδε απεφεύχθη ο κίνδυνος της καταλήψεως του Διδακτηρίου του Γυμνασίου υπό του Ιταλικού στρατού κατοχής και ούτω, από της Ιθης Ιουνίου, ημέραν της επαναλήψεως των μαθημάτων, απροσκόπτως ελειτούργησεν το Γυμνάσιον και εφιλοξενήθησαν εν αυτώ και δύο Δημοτικά σχολεία (σ.σ. πιθανώς το 1ο και το 2ο Δημοτικό Σχολείον τα οικήματα κατελήφθησαν, δυστυχώς, το ωραίον κτίριον κατά τα φαινόμενα και τας υπαρχούσας ειδοποιήσεις μετά τας διακοπάς θα καταληφθεί. Δεν θα λείψουν βεβαίως αι ενέργειαι προς αποφυγήν του κακού αλλά και αι ελπίδαι είναι μικραί».
Δέκα ημέρες αργότερα, στις 21 Ιουλίου του 1941, ο Σύλλογος των καθηγητών καταγράφει σε Πρακτικό, σημαντικές πληροφορίες.
«Πράξις 14η: Ο κύριος Γυμνασιάρχης, συμφώνως με την υπ’ αριθμ. 4552Θ ε.ε. Διαταγή του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, SE ης παραγγέλλεται να συνταχθεί Πρακτικόν περί των καταστροφών ή απωλειών του εποπτικού υλικού του Γυμνασίου, κατά την διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, αναφέρει ότι:
Εις την υπ’αριθ. 4/25.6.1941 Πράξιν της Σχολικής Εφορίας έχουν λεπτομερώς καταγραφεί αι ζημίαι ή απώλειαι του Γυμνασίου κατά τον χρόνον των πολεμικών επιχειρήσεων και μετέπειτα. Ως εκ της θέσεώς του το Διδακτήριον, ευρισκόμενον εις κυριοτάτην διαβατικήν οδόν και έχων πολλάς ευκολίας, εχρησιμοποιήθη ποικολοτρόπως από του παρελθόντος Νοεμβρίου ως κέντρον επιτάξεως ζώων, ως διαβατικός σταθμός διερχομένων στρατιωτικών τμημάτων, ως στρατών εμπέδου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος, ως στρατών γερμανικού στρατιωτικού τμήματος. Ως γερμανικόν στρατιωτικόν νοσοκομείον μέχρι της 17ης Μαϊου και ήδη από της 17ης Ιουλίου, ως στρατών Ιταλών καραμπινιέρων.
Εκ των ζημιών τούτων, αι αναφερόμεναι εις εποπτικά και άλλα όργανα, είναι αι ακόλουθοι...» Και απαριθμούνται τα καταστραφέντα αντικείμενα. Στην συνέχεια του ίδιου Πρακτικού διαβάζουμε την 1η «αντιστασιακή πράξη» μαθητή του Γυμνασίου, η οποία και τιμωρήθηκε:
«Γ.’ Τιμωρεί με οκταήμερον αποβολήν τον μαθητήν της Δ’ τάξεως, Γεώργιον Κορνιλάκην ή Καρνιλάκην, διότι την επομένη της λήξεως των μαθημάτων, την 16ην Ιουλίου, εισελθών εις το Γυμνάσιον κατά την ώραν του καθαρισμού εσχεδίασεν επί του πίνακος διαφόρους σημαίας ίσως προς επίδειξιν ικανότητας, χωρίς να σκεφθεί εξ επιπολαιότητας, ότι ηδύνατο να παρεξηγηθεί η παρουσία τούτης ή εκείνης της σημαίας (από πληροφορίες που έχουμε, ζωγράφισε την ελληνική, τη ρωσική και την αγγλική σημαία). Το σχεδίασμα τούτου, του οποίου την ύπαρξιν ουδείς ηδύνατο να εποπτεύσει ευρέθη εκεί όταν το απόγευμα επεσκέφθησαν το Γυμνάσιον Ιταλοί αξιωματικοί προς επίταξίν του. Είναι αληθές, ότι παρομοία επιπολαιότης εις άλλην περίστασιν μόνον με παρατήρησιν ή επίπληξιν θα ετιμωρείτο, αλλά η επιβαλλομένη τιμωρία είναι παραδειγματική ίνα και τους άλλους συνετίσει και διδάξει ότι δεν είναι επιτετραμμένον εξ επιπολαιότητας να εκτίθεται το Γυμνάσιον του οποίου αι διαταγαί ήσαν ρηταί και επανειλημμένοι περί της οφειλομένης αξιοπρέπειας απέναντι του στρατού κατοχής και της προσοχής προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως».
Με το Πρακτικό 17, της 18ης Οκτωβρίου 1941, μας δίνεται η πληροφορία, ότι το Γυμνάσιο στεγάζεται ήδη και στο Μητροπολιτικό ναό και ζητείται από τους καθηγητές και τον υποδιευθυντή του σχολείου να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για την καλή λειτουργία του σχολείου. Ακόμη, κατά το ίδιο σχολικό έτος, το γραφείο του Γυμνασίου, είναι εμπειρίστατο:
«Πράξις 21: Εν Λεβαδεία και εν τω γραφείω του Δημαρχιακού καταστήματος, συνελθών ο Σύλλογος του Γυμνασίου Λεβαδείας, σήμερον την 17/12/ 1941.
Πράξις 1η: Εν Λεβαδεία και εν τω γραφείω του Γυμνασίου, χρησιμοποιεί ται ως τοιούτον το γραφείον του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λιβαδείας, σήμερον την 10ην Ιανουαρίου» κ.λ.π. Αυτό συμβαίνει διότι ήδη το Γυμνάσιο χρησιμοποιεί ως αίθουσες τα κλίτη των ναών Αγίου Γεωργίου και Μητροπολιτικού, καθώς και αποθήκες ιδιωτών στην περιοχή της πλατείας Μητροπόλεως και της πλατείας του Δημαρχείου.»
Λίγους μήνες αργότερα, πληροφορούμαστε από το υπ’ αριθμ. 7/4.5.1942 Πρακτικό, ότι το Γυμνάσιο θα παραμείνει κλειστό.
«Μετά λύπης ο Σύλλογος ένεκα της εξαπλώσεως του εξανθηματικού τύφου γνωματεύει ότι επί του παρόντος δεν είναι δυνατή η λειτουργία. Και εάν αποφασίζετο τοιτούτον τι, θα αντέκειτο εις τα γενικά μέτρα τα λαμβανόμενα εκ των υγειονομικών και άλλων αρχών προς περιστολήν και καταπολέμησιν της επιδημίας».
Το σχολείο επαναλειτούργησε την 1η Σεπτεμβρίου 1942. Στις 7 του ίδιου μήνα γίνεται προσπάθεια νοικοκυρέματος του σχολείου. Όμως, όπως φαίνεται από Πρακτικό του Συλλόγου των διδασκόντων, η κατάσταση είναι απελπιστικά άσχημη.
«Πράξις 11η: Εν Λιβαδεία.. την 7ην Σεπτεμβρίου 1942 ο Σύλλογος επελήφθη των κατωτέρω θεμάτων:
1. Αποβλέπων εις την όσον ένεστιν κανονικοτέραν λειτουργίαν του σχολείου, υπό τας παρούσας εξαιρετικός συνθήκας, αποφασίζει μεταξύ άλλων:
α)....
β) όπως at γραπτοί εργασίαι των μαθητών περιορίζοντο εις το ελάχιστο και απολύτως απαραίτητον λόγω της υπερτιμήσεως των γραφικών ειδών και προς αποφυγήν υπερβολικής κοπώσεων των μαθητών
γ) Όπως αι μαθηταί φέρουσι πηλίκιον, αι δε μαθήτριαι ποδιάν κατά το δυνατόν
δ) Όπως οι μαθηταί κείρωσιν την κόμην ιδιαιτέρως δια λόγους υγείας, εξαιρουμένων της τελευταίας τάξεως ως απολυομένων μετά εικοσαήμερον. Και
ε)Όπως απαγορευθεί εις αυτούς, η φοίτησις εις τον κινηματογράφον, τα καφενεία και παρόμοια κέντρα και η χρήσις ποδηλάτου».
Και στο ίδιο Πρακτικό, φαίνεται η αγωνία των καθηγητών
«3. Διαπιστών την δυσχερά οικονομικήν θέσιν των καθηγητών και την απόλυτον ανάγκην, όπως ανταποκριθώσι εις την υψηλήν αυτών αποστολήν, συνεζήτησαν επισταμένως την διά τίνος τρόπου μη θίγοντος την ακεραιότητα αυτών, ποιόν τινα ενίσχυσιν αυτών και αποφασίζει όπως μετά πάσης φρονήσεως και λεπτότητας ζητήση την κατά βούλησιν και εν ανάγκη, επί πληρωμή συνδρομήν εις είδος των δυναμένων ως παραγωγών να παράσχωσι τοιαύτην εκ των γονέων των μαθητών».
Μέσα Μαϊου 1943. Τα στρατεύματα κατοχής πιέζουν, αλλά και το αντιστασιακό πνεύμα των μαθητών, θεριεύει.
«Πράξις 9η: Εν Λεβαδεία σήμερον, την 17ην Μαίον 1943, συνελθών ο Σύλλογος, επελήφθη των εξής ζητημάτων: εγένετο μακρύς λόγος περί της προόδου των μαθητών και ομολογήθη ότι εις τας δύο ανωτέρας τάξεις παρατηρείται απροθυμία. Αιτία τούτου είναι η ταραχή η οποία επήλθεν εις τους μαθητάς εκ των συλλήψεων μαθητών εκ των αρχών κατοχής. Τούτο άλλους μεν μαθητάς απεμάκρυνεν από των τάξεων, άλλους κρατεί μετεώρους και τέλος, εις τους υπολοίπους έχει εμβάλλει ταραχήν και διάσπασιν της απαιτουμένης προσηλώσεως».
Στις 7 Ιουνίου, ο Σύλλογος συνεδριάζει για να εκδώσει τα αποτελέσματα ελλιπούς φοιτήσεως. Καταγράφηκαν τα ονόματα εκείνων των μαθητών που αντιστάθηκαν. «Πράξις 10η: 7Ιουνίου 1943. Παραπέμπονται εις ολικήν, κατά Σεπτέμβριον εξέταση, οι ακόλουθοι: Τάξις Α ’: Γεωργατσέλος Α. απουσίες 140, Μάρκου Η. απουσίες 140, Πέτρου Η. απουσίες 188.
Τάξις Ε’: Αγγελής Α. απουσίες 184, Κοντογιάννης X. απουσίες 153, ΣκοτίδαςΞ. απουσίες 177. ΤάξιςΣΤ’:Δαλιάνης Γ. απουσίες 186, ΚαρατζάςΧ. απουσίες 183, Κατσώνης Γ. απουσίες 213, Κουρνελάκης Γ. απουσίες 191, Αιανός Α. απουσίες 195, Μωραϊτης Τ. απουσίες 196, Σωτηρόπουλος Α. απουσίες 191, άπασια απότοκοι των σημερινών συνθηκών».
Με άλλο πρακτικό, οι παραπάνω μαθητές έγιναν τελικά δεκτοί στις εξετάσεις του Ιουνίου 1943, επειδή οι απουσίες των είναι «απότοκοι ιδιαιτέρων συνθηκών σημερινών».
Οι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες περιγράφονται σε συνέντευξη που μας έδωσε ο κύριος Ρούσσος, έμπορος στην πόλη μας.
«Ημασταν οργανωμένοι στην Ε.Π.Ο.Ν. Εγώ ήμουνα σε μια δεκαρχία μαζί με πέντε φίλους. Με είχε προσηλυτίσει ο Τάκης ο Γουργιώτης. Οι άλλοι με τους οποίους πήγαμε μαζί φυλακή, ήτανε ο Στάθης ο Νταραδήμος, ο Γιώργος ο Τζίμας, ο Τριαντάφυλλος ο Αλλαντάλας και ο Λουκάς ο Σκορδάς. Το Μάρτιο του '43 μας δώσανε εντολή να στεφανώσουμε τον Αγνωστο Στρατιώτη.
Είχαμε αναλάβει να φτιάξουμε το στεφάνι και προκηρύξεις, τις οποίες θα μοιράζαμε και θα τοιχοκολλούσαμε. Και το στεφάνι κατετέθη και οι προκηρύξεις κολλήθηκαν. Το στεφάνι το καταθέσαμε στις 24 Μαρτίου τη νύχτα. Εγώ τοιχοκόλλησα τις προκηρύξεις της Ε.Π.Ο.Ν. τη νύχτα. Κόλλαγα και όταν είχα φτάσει εδώ στη γωνία, που είναι το κατάστημά μου, ερχόταν μια περίπολος από την πλατεία και μου φώναξε: «Αλτ». Εγώ, βέβαια, δεν σταμάτησα και το έβαλα στα πόδια. Εκείνοι με πυροβόλησαν αλλά δεν με πέτυχαν. Πρόλαβα και μπήκα στο σπίτι μου. Και επειδή είναι ιδιόρρυθμο, επειδή είναι χτισμένο επί Τουρκοκρατίας, έχει και παραπόρτι. Και έτσι οι Ιταλοί έχασαν τα ίχνη μου και δεν με συνέλαβαν».
Ο τέως Υπουργός κύριος Τσιπλάκος για το ίδιο θέμα μας είπε: «Κάναμε τότε μάθημα, στον ναό της Μητροπόλεως και είχαμε αποφασίσει στις 25 Μαρτίου του 42, να στεφανώσουμε τον Αγνωστο Στρατιώτη. Είχαμε ετοιμάσει ένα στεφάνι, αλλά δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω, γιατί ήταν οι Γερμανοί και φρουρούσαν το Ηρώο. Είχαμε αποφασίσει να το πετάξουμε από το παραμυθάκι που υπάρχει πάνω από τον Αγνωστο Στρατιώτη μέσα από το ιερό. Αλλά κανείς δεν τόλμησε να το κάνει. Και έτσι, μείναμε στην εκκλησία όλη νύχτα και φύγαμε το πρωί. Την άλλη χρονιά, το '43, το κατόρθωσαν άλλοι μαθητές και κατέθεσαν στέφανο. Πρέπει να ήταν οι μαθητές Γεώργιος Κοντογιάννης και Απόστολος Λιανός».
Αυτοί οι μαθητές μαζί με όλη την παρέα τους έφυγαν την άλλη μέρα για τα βουνά, ενώ άλλοι φυλακίσθηκαν καταρχήν στις φυλακές του Κοντογιάννη στη Λιβαδειά και ύστερα, στην Αθήνα, στις φυλακές Αβέρωφ.
«Όταν μπήκα στον θάλαμο θυμάται ο κ. Ρούσσος, ήτανε και άλλοι φίλοι μου και δύο γερόντια, πατεράδες δυο παιδιών του Γυμνασίου, τους οποίους είχαν πάρει ως ομήρους. Ήταν μαζί μου, ο Νταραδήμος, ο Σκορδάς και ο Τζίμας. Τον Αλλαντάλα και κάποιος άλλους δεν τους είχαν πιάσει, γιατί είχαν φύγει από την Λιβαδειά. Είχαν πάει στα χωριά. ΈναςΣωτηρόπουλος είχε βγει στο αντάρτικο».
Την νύχτα 9 προς 10 Σεπτεμβρίου 1943 επιτελείται στην πλατεία της Λιβαδειάς ανοσιούργημα. Δέκα παλικάρια κρεμασμένα από τους Γερμανούς από τα μπαλκόνια των ξενοδοχείων ΣΟΥΓΙΑ ΓΑΛΛΙΑ και ΠΑΡΝΑΣΣΟΥΣ. Μεταξύ αυτών και ο μαθητής του Γυμνασίου Γεωργούλης Χαράλαμπος. Στο Πρακτικό της 20ης Σεπτεμβρίου 1943, αποτυπώθηκε απλά το περιστατικό αυτό:
«Εν Λιβαδεία... τη 20η Σεπτεμβρίου 1943 ημέρα ενάρξεως του Σχολικού έτους ’43-’44, προσέλθοντες ανέλαβαν τα καθήκοντά τους, οι ακόλουθοι καθηγηταί» (Αναφέρονται τα ονόματα δέκα καθηγητών). Λόγω ελλείψεως διαταγών σχετικών με την έναρξιν και τον κανονισμόν των εξετάσεων ο Σύλλογος κατά την παρούσαν συνεδρίαν ουδεμίαν έλαβεν απόφασιν τοσούτω μάλλον, όσον η παρατηρουμένη νευρικότης εις την πόλιν και η απροθυμία προσελεύσεως μαθητών, ιδία χωρικών, επιβάλλουν μικράν αναβολήν».
Στις 19 Ιανουαρίου του '44 σε άλλο Πρακτικό του Συλλόγου αποτυπώθηκε καθαρά ένα ακόμη γεγονός; η εκτέλεση των πενήντα στη Βρασταμίτα.
«Πράξις 7η: ο Σύλλογος έχων υπόψιν, την υπ’αριθμ. εξουσιοδότησιν του κ. Γενικού Επιθεωρητού προς τον κ. Γυμνασιάρχην να αποφασίσει συμβουλευόμενος και τον Σύλλογον, αναλόγως των τοπικών συνθηκών, περί της ενάρξεως ή μη των μαθημάτων, επελήφθη της συζητήσεως του πρακτέου επ’ αυτού.
Ο κ. Γυμνασιάρχης αναπτύσσων τας γνώμας του λέει ότι είναι αναμφισβήτητον ότι η λειτουργία του Γυμνασίου είναι γενική ευχή και χρειάζεται επιχειρήματα η υποστήριξις της ευχής ταύτης.
Μερικά γεγονότα όμως εμβάλλουν εις σκέψιν, εάν ευθύς αμέσως ημπορεί να γένει τούτο. Είναι γνωστό ότι οι χωρικοί κατόπιν μερικών συλλήψεων είναι φοβισμένοι και είναι λίαν ενδεχόμενον να μην στείλουν τα τέκνα των εις το Γυμνάσιον.
Εν τη πόλει ομοίως, ένεκα της θανατικής εκτελέσεως την 8ην Ιανουάριου πενήντα εκ των κρατουμένων δια τον φόνον δύο Γερμανών στρατιωτών και του τραυματισμού ετέρων δύο επικρατεί νευρικότης και φόβος και οι δυνάμενοι φεύγουν εξ αυτής. Φαίνεται δε, ότι και τους μαθητάς δεν πρόκειται να στείλουν οι γονείς εις το Γυμνάσιον».
Ένα μήνα μετά την δραματική συνεδρίαση, της 19ης/1/1944, ο Σύλλογος των καθηγητών του Γυμνασίου των καθηγητών του Γυμνασίου, φανερά συγκλονισμένος και κατεβεβλημένος από τις κακουχίες, αλλά έχοντας ως γνώμονα την υψηλή αποστολή του, συνεδριάζει και πάλι. Από το Πρακτικό της 20 Φεβρουαρίου 1944, παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα:
«Ο Σύλλογος ευρισκόμενος ένεκα της ανεπάρκειας του μισθού, εις αδιέξοδον οικονομικόν, θεωρεί δίκαιον να ζητήσει την οικονομικήν αρωγήν των ευπόρων γονέων δια της προσφοράς εις είδος. Περί τούτου άλλωστε έχει εκπεφρασμένη την συγκατάθεσιν βολιδοσκοπηθέντων γονέων».
Η περίοδος της Γερμανικής κατοχής έληξε. Στην παρούσα εισήγησή μας, δεν ήταγ'δυνατό να αναφερθούμε με λεπτομέρειες στη ζωή του σχολείου αλλά και της πόλης μας, όπως αυτή φαίνεται μέσα από τα Πρακτικά του Συλλόγου των διδασκόντων. Αυτές τις λεπτομέρειες τις δημοσιεύσαμε με πολλές συνέχειες στην τοπική εφημερίδα «ΒΟΙΩΤΙΚΗ ΩΡΑ» και ήδη βρίσκεται υπό έκδοση βιβλίο σας, με τίτλο: «Το εν Λεβαδεία Γυμνάσιον».
Θα ήθελα όμως να κλείσω, με μια παράγραφο από Πρακτικό της 20ης Σεπτεμβρίου 1945.
«Η επιτροπή, αποτελούμενη από τον Κωνσταντίνον Καλότυχον, Γυμνασιάρχην, Νικόλαον Πολυζώην, Σχολίατρον Ισμήμην Ξύδη και Περδίκην Ηλίαν, Γυμναστές, απαλλάσσει τους μαθητές από το μάθημα της Γυμναστικής, για τους παρακάτω λόγους: χωλότητα, αδυναμία, ατροφία άκρων και ελονοσία, πλημμελής πώρωσις της αριστεράς κατ’αγκώνα αρθρώσεως συνεπεία τραύματος, ατροφία δεξιού σκέλους, πώρωσις αμφοτέρων των ποδών, συνεπεία πολυομυελίτιδος, χρονία νεφρίτιδα, υπολείμματα πλευρίτιδας του δεξιού ημιθωρακίου, ρευματισμοί, εκτεταμένη ουλή δεξιού ημιθωρακίου, ηπατίτιδα, παροξυντική ταχυκαρδία, συρίγγιον έδρας, οστεομυελίτιδα δεξιάς κνήμης».
Και όμως αυτοί αντιστάθηκαν, άντεξαν, δημιούργησαν και μας παρέδωσαν την Αιβαδειά ελεύθερη, για να ζούμε εμείς, σήμερα σε αυτή. Και ανάμεσά μας, αρκετοί από αυτούς, γονείς, συγγενείς, γνωστοί. Ευχαριστώ.
from anemourion https://ift.tt/HsOTVkR
via IFTTT