Τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης το φοιτητικό κίνημα, με τις εντυπωσιακές αντιδικτατορικές περγαμηνές του, δεσπόζει στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων. Ομως κατά τη διάρκεια του 1975 και άλλα στρώματα, πλην της φοιτητικής νεολαίας, κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον δημόσιο βίο. Ύστερα από την παρατεταμένη νύχτα της δικτατορίας, οι Ελληνες ανακαλύπτουν την αξία και την αποτελεσματικότητα της οργανωμένης δράσης. Διαρκώς γεννιούνται και ανδρώνονται κινήματα που συσπειρώνουν άτομα ποικίλων πολιτικών πεποιθήσεων. Ιδιαίτερη ανάπτυξη παρουσιάζουν τα κινήματα αλληλεγγύης προς τη μαρτυρική Κύπρο, τη Χιλή και την Ισπανία. Το Νοέμβριο διεξάγεται στην Πάντειο η συνδιάσκεψη της Διεθνούς Επιτροπής Αλληλεγγύης προς τη Χιλή, με τη συμμετοχή επιφανών προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο. Οι εργασίες της συνδιάσκεψης κλείνουν με μεγάλη συναυλία στο γήπεδο του Πανιωνίου, παρουσία της Ορτενσία Αλιέντε (1),
χήρας του δολοφονημένου προέδρου της Χιλής. Δραστηριοποιούνται με μαζικές εκδηλώσεις κινήσεις φυλακισθέντων και εξορισθέντων από τη δικτατορία, καθώς και σύλλογοι μητέρων που τα παιδιά τους βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από τη χούντα.
Ταυτόχρονα, ιδρύονται σε όλη την Ελλάδα γυναικείες οργανώσεις με χιλιάδες μέλη, που αναπτύσσουν αξιόλογη δράση. Οι συναυλίες στα στάδια είναι πολιτιστικά και πολιτικά γεγονότα πρώτης γραμμής. Δεκάδες χιλιάδες άτομα συγκεντρώνονται στο γήπεδο του Πανιωνίου για να ακούσουν το «Καντο Χενεράλ» υπό τη διεύθυνση του Μίκη Θεοδωράκη ή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού σε συναυλία για τα 30χρονα της αντιφασιστικής νίκης στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυναμικό «παρών» δίνουν οι μαθητές και οι σπουδαστές ανώτερων και επαγγελματικών σχολών, δημόσιων και ιδιωτικών. Πάνω από όλα όμως αρχίζουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις διάφορων ομάδων εργαζομένων (εκπαιδευτικοί, τεχνικοί Τύπου, αγρότες κ.ό.), οι οποίες διεκδικούν τα δικαιώματά τους, επιδεικνύοντας, εκτός από το πείσμα και τη μαχητικότητα τους, αρκετή πρωτοτυπία και φαντασία (2,3,5).
from anemourion https://ift.tt/35Ll040
via IFTTT