Γράφει ο του ΑΝΤΩΝΗ ΜΙΧ. ΠΡΕΚΑ | Ξεκίνησε από το ρετιρέ.Η πρώτη του κινηματογραφική εμπειρία ήταν με την ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ.Έκανε τον επιστήθιο φίλο του Παπαμιχαήλ, στη Σχολή Δοκίμων, εκείνον που τον έστειλε αντ’ αυτού να συναντήσει τη Βουγιουκλάκη, αλλά που τελικά δεν τη συνάντησε, γιατί κι αυτή είχε στείλει αντ’ αυτής την Καίτη Λαμπροπούλου.Έκανε εκείνο τον κοντούλη δόκιμο, τον... μυταρά.Ε, λοιπόν, ο Γιάννης Μαλούχος είχε κερδίσει εκείνο τον ρόλο με... τη μύτη του.Ο ίδιος εξηγεί το πώς:
«Στον Αλέκο τον Σακελλάριο με γνώρισε ο αδελφός μου, ο Γιώργος, που ήταν δημοσιογράφος.
»Εκείνος μόλις με βλέπει μου λέει:
»Γιαννάκη, μη σε νοιάζει. Βρήκα ρόλο για σένα. Θα παίξεις στη νέα μου ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
»Δεν ξέρω πόσο ταλέντο έχεις.
»Εγώ ζητάω έναν μυταρά.
»Στο μάτι σου βλέπω ότι έχεις ταλέντο. Αλλά εδώ θα παίξεις λόγω της μύτης σου.
»Αυτό ήταν μεγάλη τύχη για μένα.
»Ξύπνησα διάσημος μέσα σ’ ένα βράδυ.
»Αλλά αυτό ήταν και η μεγάλη μου ατυχία.
»Αισθάνθηκα σαν να είχα κερδίσει στο λαχείο μια πολυκατοικία, και στο τέλος να μου έμεινε μόνο το διαμέρισμα.
»Αμέσως μετά την ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ, ο Φίνος μού έκλεισε τις πόρτες. Δεν ξέρω γιατί.
»Κάτι συνέβη στην αυλή του Φίνου, κι έμεινα απέξω.
»Έτυχε εκείνη τη χρονιά να φύγει και ο Σακελλάριος από την εταιρεία. Όμως με καθησύχασε:
»Γιάννη, μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ...
»Μόνο να προσέξεις κάτι. Ένα διάστημα μετά την ΑΛΙΚΗ δε θα πας πουθενά.
»Μα, έχω ανάγκες, του λέω. Είμαι φτωχός.
»Θα περιμένεις μέχρι να σε ξαναφωνάξω εγώ, για να μη χαλάσεις αυτό που έφτιαξες.
»Εγώ δυστυχώς δεν τον άκουσα.
»Οι καιροί ήταν δύσκολοι. Είχα ανάγκη από λεφτά και δυστυχώς πήγα σε κακές ταινίες.
»Έχασα αυτό το πρεστίζ που έπρεπε να κρατήσω ως ηθοποιός.
»Γιατί δυστυχώς ο ηθοποιός δε φτάνει να έχει μόνο ταλέντο. Πρέπει να ξέρει πότε θα κάνει κράτει και να προσέχει το πού παίζει.
»Ακόμη και τώρα μαλώνω τον εαυτό μου, γιατί δε χειρίστηκα καλά την καριέρα μου.
»Απορώ ακόμα πώς υπάρχω καλλιτεχνικά».
Τελικά τα σκαμπανεβάσματα ήταν πολλά. Πολλές οι αλλαγές και οι ανατροπές στη ζωή και στην καριέρα του Γιάννη Μαλούχου.
Γεννήθηκε στη Δημητσάνα το 1934, δυο χρόνια πριν από τον αδελφό του, τον Βασίλη, επίσης γνωστό ηθοποιό. Ανδρώθηκε στην Αθήνα.
Αλλά την καρδιά του την κέρδισε η Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται από το 1984.
Αλλωστε και η γυναίκα του, η Αντριάνα, Θεσσαλονικιά είναι.
Εκεί τον συναντήσαμε, στο σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη.
Κάθισε στην αγαπημένη του γωνιά, με ένα μαντολίνο στο χέρι, κι άρχισε να μας μιλά για τη ζωή του.
«Κάπου κάπου παίρνω το μαντολινάκι και χαζεύω λιγάκι, για να ξεκουραστώ, να θυμηθώ τα παλιά.
»Αυτό το μαντολίνο έχει μεγάλη ιστορία. Δε θα ’ταν υπερβολή αν έλεγα πως μου ’χει σώσει τη ζωή.
»Έχασα γρήγορα τον πατέρα μου.
»Κι έτσι η πρώτη μου δουλειά ήταν ένας ταμπλάς με τον οποίο πουλάγαμε τσιγάρα στις πλατείες.
»Έπειτα, με τον αδελφό μου τον Βασίλη −επειδή εγώ ήξερα να παίζω μαντολίνο− πηγαίναμε στις ταβέρνες και τραγουδάγαμε ωραία παλιά τραγούδια: “Άσ’ τα τα μαλλάκια σου” και τέτοια...
»Σχεδόν ζητιανεύαμε... Μ’ αυτό το μαντολίνο...»
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή...
«Η Δημητσάνα, που γεννηθήκαμε, είναι ένα ορεινό χωριό με γύρω γύρω μοναστήρια, που λες πως τα ’χουν χτίσει πουλιά.
»Τα παιδικά μου χρόνια εκεί, μπορώ να πω ότι σημάδεψαν τη ζωή μου όλη. Περισσότερο την ψυχή μου. Τραυματίστηκε πολύ. Έχω πολλές αναστολές.
»Ίσως γιατί πέρασα πολύ άσχημα χρόνια με τη ζητιανιά.
»Όμως έχω πολλά καλά και πολλά κακά να θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια.
»Είχε έλθει, θυμάμαι, στο χωριό να παίξει ένα μπουλούκι.
»Δε θα ’μουνα παραπάνω από επτά χρονών.
»Έπαιξε σε ένα καφενείο. Κι εγώ την άλλη μέρα το πρωί δεν πήγα σχολείο. Είχα πάρει από πίσω εκείνον τον ηθοποιό που έπαιζε πρωταγωνιστής. Δεν ξέρω γιατί...
»Ήθελα να τον κοιτάζω, να δω πώς μιλάει, πώς περπατάει. Ήθελα να του μιλήσω».
Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με τον κόσμο του θεάτρου.
Υπάρχει και συνέχεια...
« Έβγαλα νυχτερινό γυμνάσιο, γιατί δούλευα.
»Από μικρός ήμουνα καλός στην απαγγελία. Διάβαζα καταπληκτικά ποιήματα και διηγήματα.
»Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο:
»0 καθηγητής με έβαλε να διαβάσω ένα αρχαίο κείμενο.
»Τότε πρώτα διαβάζαμε το αρχαίο κείμενο και μετά κάναμε μετάφραση.
»Ε! μόλις το διάβασα, λέει ο καθηγητής:
»Νομίζω ότι έτσι που το διάβασε ο Μαλούχος, δεν είναι ανάγκη να το μεταφράσουμε...»
Φαίνεται πως το σαράκι της τέχνης πάντα τον έτρωγε.
«Θυμάμαι όταν ήλθα στην Αθήνα, ο μεγάλος αδελφός, ο Μιχάλης είχε έλθει εδώ χρόνια πριν από εμάς.
»Πού θέλεις να σε πάω; με ρώτησε από την πρώτη στιγμή.
»Στο θέατρο, του είπα.
»Θυμάμαι καλά, σαν να είναι τώρα, που πήγαμε στο ΡΕΞ, στον δεύτερο εξώστη για να μην πληρώσουμε πολλά και είδαμε το ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ με τον Λογοθετίδη...
»Βέβαια, εγώ είχα ήδη στο μυαλό μου το θέατρο.
»Είχα αρχίσει κιόλας να γράφω ένα έργο, το “Φλας στο κοντό μου παντελόνι”.
»Αργότερα, όταν είχα καταφέρει να τελειώσω το πρώτο μέρος, μου το έκλεψαν από μία τσάντα.
»Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
»Στην Αθήνα μεγάλωσα στον εμφύλιο.
»Μεγάλωσα στην οδό Αχαρνών, απ’ όπου περνούσε το τραμ. Κι επειδή πολλές φορές δεν είχα να πληρώσω, κρεμόμουνα από τα βαγόνια του, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.
»Μεγάλωσα βλέποντας Καραγκιόζη.
»Οι συμμαθητές μου προβληματίζονταν για το μέλλον τους, σκέφτονταν τι θα κάνουν.
»Άλλος έλεγε νομική, άλλος φιλολογία...
»Εγώ είχα ήδη χαράξει τον δρόμο μου. Είχα πει ότι θα δώσω σε δραματική σχολή.
»Δίνω στο Εθνικό, δεν πετυχαίνω και πηγαίνω στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη...
»Μακαρίτης πια, ένας εκπληκτικός δάσκαλος και σκηνοθέτης, ο οποίος θα ήταν ισάξιος του Κουν, αν δεν είχε το πάθος και δεν έβαζε πριν απ’ όλα τον τζόγο.
»Είχε σπουδαίους καθηγητές στη σχολή του, τον Μάνο Κατράκη, τη Μαίρη Αρώνη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη.
»Δίνω στη σχολή του και πετυχαίνω, όμως, δεν έχω τα χρήματα για να φοιτήσω.
»Είναι μεγάλο ταλέντο αυτό το παιδί, λέει ο μέγας ενδυματολόγος Αντώνης Φωκάς στον Μιχαηλίδη.
»Ναι. Αλλά είναι φτωχός. Δεν μπορεί να πληρώσει.
»Εγώ θα πληρώνω τα δίδακτρα, του λέει εκείνος. Να έρχεται απ’ την τράπεζα να τα παίρνει.
»Ο Φωκάς δούλευε στην τράπεζα.
»Νιώθω τύψεις που δεν έκανα τίποτα γι’ αυτόν, γιατί ποιος θα το έκανε αυτό το πράγμα για σένα; Ούτε ο πατέρας σου ο ίδιος...»
Για να καταλάβουμε τι ήταν ο Αντώνης Φωκάς, παραθέτω δύο μαρτυρίες.
Η πρώτη της Αννας Συνοδινού από το βιβλίο της «Πρόσωπα και προσωπεία»:
«Από το σπίτι μου ανεβοκατέβαινα στη σχολή με το τραμ 12, Παγκράτι Ομόνοια. Ήταν συνήθως γεμάτο το βαγόνι και κρεμόμουνα στο σκαλί. Συχνά συνταξίδευα με τον ενδυματολόγο Αντωνάκη Φωκά. Κατοικούσε στη γειτονιά μου, στην οδό Φιλοχόρου και Πολέμωνος γωνία, σ’ ένο− υπέροχο δίπατο σπίτι που το είχε στολισμένο με έργα τέχνης. Ο κήπος του είχε όλα τα μυριστικά της αττικής γης. Πάντα κρατούσε ένα κλωναράκι δυόσμο, βασιλικό, μαντζουράνα, αρμπαρόριζα.
»Όταν ήρθε η επιδημία της πολυκατοικίας στην Αθήνα και κατεδάφισαν αυτό το σπίτι, το διαδέχθηκε ένα άχαρο κτίσμα που στεγάζει τώρα σε δύο ορόφους έναν Παιδικό Σταθμό του Δήμου Αθηναίων.
»Αυτό δεν εξαγιάζει το αμάρτημα του αφανισμού ενός σπιτιού−μουσείου, το οποίο αν είχαμε το φιλότιμο, θα ανακηρύσσονταν διατηρητέο μνημείο. Να βλέπουν οι ενδιαφερόμενοι τις εκατοντάδες ενδυμασίες, όλων των εποχών, ιδιαίτερα του αρχαίου δράματος, που είχε δημιουργήσει ο Φωκάς. Το Εθνικό Θέατρο δεν προστάτεψε τον ενδυματολογικό θησαυρό του».
Η δεύτερη από το βιβλίο της Γκέλλυς Μαυροπούλου « Όσα δεν είπαμε τότε»:
«Ήταν ο Αντωνάκης για τους κοντινούς του ανθρώπους, αεικίνητος, ταχύς, εικοσιτετράωρα άυπνος, ώσπου να βρει την απόχρωση εκείνη που ταίριαζε με ένα κοστούμι και που την είχε ανακαλύψει σ’ ένα φυλλαράκι από ένα λουλούδι του αγρού που είχε κόψει».
Ο Γιάννης πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955 με τον θίασο Κρινιώς Παπά−Σπύρου Μουσούρη, στο έργο «Αντιγόνη»του Σοφοκλή, όπου έπαιζε τον Φύλακα.
Τη διετία 1956−1957 συμμετέχει στον θίασο του Καρούσου στα έργα: «Του φτωχού τ’ αρνί»του Στ. Τσβάιχ, «Θαμπά τζάμια»της Όλγας Πριντσλάου, «Το μπουρίνι»του Δημήτρη Μπόγρη...
«... Έκανα και πάρα πολύ στην επαρχία», λέει ο ίδιος.
«Εντάξει, όχι και πάρα πολλά χρόνια. Αλλά, όντως γνώρισα τους μπουλουξήδες.
»Σ’ αυτά τα μπουλούκια κάθε βδομάδα, αλλάζανε έργο. Καθόταν ο υποβολέας στην καταπακτή και σου ’λεγε τα λόγια, γιατί δεν προλάβαινες να τα μάθεις. Ήτανε και σκηνοθέτης, σου έλεγε πώς να τα πεις.
»Τώρα Θυμάσαι και λες:
»Είναι δυνατόν;
»Ήτανε δάσκαλοι, μυρίζανε τη σκόνη της σκηνής, μας δώσανε τα πρώτα βήματα...»
Ο Γιάννης Μαλούχος έχει συνεργαστεί με θιάσους πρόζας και επιθεώρησης με πρωταγωνιστές όπως Μάνος Κατράκης, Αντιγόνη Βαλάκου, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Ορέστης Μακρής, Γεωργία Βασιλειάδου και πολλούς άλλους...
Στον κινηματογράφο έχει μετάσχει μεταξύ άλλων στις ταινίες: «Ο ναύτης του Αιγαίου», «Προκοπής Απρόκοπος», «Οργή», « Ένας χίπης με τσαρούχια», «Η ανταρσία των δέκα», « Ένας Κίτσος στα μπουζούκια»κ. ά.
«Στον κινηματογράφο έκανα πολλές ταινίες...», συνεχίζει ο Γιάννης Μαλούχος.
«Αλλά εκείνο που νομίζω ότι κάνει κάθε ηθοποιό να αισθάνεται ολοκληρωμένος είναι το θέατρο, κι έκανα αμέσως στροφή. Πήγα σχεδόν τζάμπα για δύο χρόνια στο “Προσκήνιο” του Σολομού. Αυτό μ’ έσωσε. Εκεί δούλεψα πολύ γιατί με ώθησε ο Σολομός. ...Και μετά, λέω:
»Τι γίνεται εδώ, Μαλούχο; Πρέπει να πας σ’ ένα Κρατικό Θέατρο, έστω και με λίγα λεφτά».
Για δέκα χρόνια μέχρι το 1994, έπαιξε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ρόλους κλασικού, αλλά και σύγχρονου ρεπερτορίου, σε παραστάσεις όπως: «Το μπαλκόνι»του Ζενέ, «Άμλετ»του Σαίξ−πηρ, «Η θαυμαστή μπαλωματού»του Λόρκα, «Κατζούρμπος»του Χορτάτση, «Δελησταύρου και υιός»του Αλέκου Σακελλάριου κ. ά.
« Έπαιξα πολύ ωραία πράγματα. Βέβαια, δε μου δώσανε ποτέ να παίξω Αριστοφάνη.
»Αριστοφάνη εγώ ακόμη δεν έχω παίξει, αλλά όχι ότι με πείραξε κιόλας.
»Είμαι ηθοποιός που μ’ αρέσει το μικρό θέατρο», λέει ο ίδιος.
Τα τελευταία χρόνια στην Ανω Πόλη δημιούργησε ένα δικό του θέατρο. Το ονόμασε Αλέκος Σακελλάριος.
«Ο Αλέκος Σακελλάριος προτού πεθάνει μου είχε κάνει τη μισή σκηνοθεσία στο “Δελησταύρου και υιός”.
»Είχα πάει σπίτι του. Ήταν μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο και του είπα:
»Αλέκο, αν ποτέ αποκτήσω δικό μου θέατρο, θα του δώσω το όνομά σου.
»Δεν είπε τίποτε. Έσκυψε μόνο κι έσταξε ένα δάκρυ.
»Δεν του είπα ψέματα».
Όμως, το θέατρο Αλέκος Σακελλάριος έκλεισε.
Ο Γιάννης Μαλούχος εξηγεί το γιατί:
«Πολλοί λένε: Όμορφη πόλη η Θεσσαλονίκη.
»Δεν λέει κανείς όχι.
»Εδώ ζούμε.
»Στη δουλειά μας, όμως, έχει ένα κακό, είναι εξαρτώμενη, δεμένη από το άρμα της Αθήνας.
»Αυτό είναι το κακό, κυρίως σε επαγγέλματα βιτρίνας».
«Πολύ δύσκολα ένας άνθρωπος ενσωματώνεται σε μια πόλη», υποστηρίζει ο ηθοποιός του Κ.Θ.Β.Ε. Διονύσης Καλός, «όταν μάλιστα έρχεται από την Αθήνα, όταν είναι πετυχημένος κι έρχεται στη Θεσσαλονίκη και γίνεται Θεσσαλονικιός περισσότερο κι από τους Θεσσαλονικείς.
»Ό Γιάννης Μαλούχος είναι ένα τέτοιο παράδειγμα».
«Είναι πολύ ωραίοι άνθρωποι οι Θεσσαλονικείς», ανταπαντά ο Γιάννης Μαλούχος...
«Εδώ οι άνθρωποι έχουν άλλον αέρα.
»Δόξα τω Θεώ κάτι κατάφερα κι εγώ να κάνω σ’ αυτή την πόλη, κυρίως οικογένεια.
»Η οικογένεια είναι στήριγμα, είναι το τρίτο πόδι.
»Εδώ, στη Θεσσαλονίκη, η αλήθεια είναι ότι μπορεί να έχασες τους προβολείς της Αθήνας.
»Όμως τα μετόπισθεν, όπως λέω εγώ, είναι καλά...
»Έχω μια γυναίκα στην οποία οφείλω σχεδόν τα πάντα, τουλάχιστον το μεγάλωμα των παιδιών.
»Η κόρη μου είναι είκοσι δύο ετών. Έχει πάρει μάστερ θεατρολογίας, πέτυχε στο Εθνικό και ήδη σπουδάζει εκεί.
»Εγώ είχα αντιρρήσεις...
»Να ’ναι καλά...
»Θ γιος μου σπουδάζει σύνθεση στην Αυστρία.
»Από την άλλη μεριά, λυπάμαι τον αδελφό μου, τον Βασίλη.
»Ήταν άτυχος σε όλα μπορώ να πω, ακόμη και στην καριέρα.
»Του έπρεπε καλύτερη τύχη.
»Έχασε τον Μαριάκο, αυτό το εξαίρετο παιδί, ήταν μια ψυχούλα σκέτη.
»Και τώρα προσπαθεί να κρατήσει το άλλο του παιδί.
»Αυτός ο αδελφός μου σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου του.
»Εγώ πια τρέμω να του τηλεφωνήσω.
»Ούτε εχθρός σου να μην περάσει τέτοια πράγματα».
«Εγώ τον Γιάννη Μαλούχο τον γνώρισα μέσα από τις ελληνικές ταινίες», λέει ο ηθοποιός Βλαδίμηρος Κυριακίδης...
«Πίστευα από παιδί ότι έχει κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους κωμικούς.
»Ήταν ευφάνταστος. Μου άρεσε η ταχύτητα που είχε σαν άνθρωπος συν το ότι η φυσιογνωμία του μου έβγαζε κάτι πολύ συμπαθητικό.
»Ήταν από αυτούς που λέμε αγαπησιάρηδες ηθοποιούς.
»Με το που τους έβλεπες, σε κέρδιζαν.
»Είχα την τιμή να τον γνωρίσω στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όταν συνεργαστήκαμε στον “Κατζούρμπο” του Χορτάτζη. Οι δυνατότητες του είναι τεράστιες.
»Έμαθα από αυτόν πώς να εκπαιδεύω τον εαυτό μου για να πηγαίνει σύμφωνα με την ενέργεια του κοινού, τι θα πει επεξεργασία ρόλου.
ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ...
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
ΑΘΗΝΑ 2003
ΑΘΗΝΑ 2003
from ανεμουριον https://ift.tt/2JDE5vT
via IFTTT