Ο Άθως Δημουλάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο Πολιτικός Μηχανικός και συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφίες στο εξωτερικό (Βέλγιο, Αγγλία, Γαλλία), ειδικευόμενος στις Στατικές Κατασκευές και τη Σιδηροδρομική. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα εργάστηκε ως Πολιτικός Μηχανικός και Διευθυντής στους Σιδηροδρόμους. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1951 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής που είχε τίτλο Ποιήματα. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό βραβείο Ποίησης (1966 για τη συλλογή Άλλοτε και Αλλού). Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά και τα πολωνικά.
Εργογραφία
Ποίηση: Ποιήματα, Αθήνα, 1951. / Νέα Ποιήματα. Αθήνα, 1951. / Σονέτα. Αθήνα, 1953. / / Χωρίς τίτλο. Αθήνα, 1956. / Ορφεύς. Αθήνα, 1958. / Ένδον. Αθήνα, 1960. / Αυτή η πραγματικότητα και η άλλη (1951-1961)· Μ’ έναν πρόλογο του Άρη Δικταίου. Αθήνα, Φέξης, 1961. / Περί μνήμης· Σπουδή σε ποιήματα. Αθήνα, Φέξης,1964. / Άλλοτε και αλλού. Αθήνα, 1966. / Ο Αγρός της τύχης. Αθήνα, 1972. / Η μοίρα των πεπρωμένων. Αθήνα, 1979. / Αλεξάνδρεια 1916· Ημερολόγιο Φίλιππου Δραγούμη. Αθήνα, Δωδώνη, 1984. / Πρόσθεση στο χάος. / Τα ποιήματα (1951-1983). Αθήνα, Στιγμή, 1986.
ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΒΙΒΛΙΟΥ
Ορφεύς
Την πρώτη φορά, η ζωή της αγαπημένης σου / έσβησε όπως των θνητών όλων, αν και / πρόωρα κάπως κι αναπάντεχα. Η απώλειά της / δυστυχία σου. Τόση, ώστε οι θεοί, από οίκτο / για σένα, κι άλλη ζωή τής χάρισαν, δεύτερη. / Που, όμως, πριν τη ζήσει, έσβησε / η ανυπομονησία σου — ιδιότητα πολύ ανθρώπινη. // Τώρα, μαζί της για να βρίσκεσαι, / ένας μονάχα σου απομένει δρόμος. / Ώς τα μισά τον ξέρεις. Πιο πέρα / τώρα, πέρ’ απ’ την πύλη —του Άδη— / πρέπει να προχωρήσεις. Όμως / τη διώχνεις τέτοια σκέψη. Γιατί, / ως φαίνεται, απ’ ό,τι ζοφερό είδες / μέχρις εκεί, η ζωή, ακόμα / και χωρίς την Ευρυδίκη, γλυκιά είναι. / Τόσο, που ανενδοίαστα, αδίσταχτα / την προτίμησες — απόφαση πολύ ανθρώπινη. // Βέβαια πια, η λύρα σου σε τόνους / μεγαλόπνοους βαθιάς μελαγχολίας / θα ψάλλει τον χαμένο έρωτα, / σε τόνους που ίσως συγκινητικότερους / δεν έχει ακούσει ο κόσμος. / Αλλά / πιο δυνατούς, πιστεύω, τόνους, και συνεπείς / και γνήσιους θα έδινε η λύρα, αν έψελνε / άλλα, πιο μικρά πράγματα, πιο απλά: / αυτά, που στη ζωή σε κράτησαν.
Ο ποιητής
Και άλλης μιας αισθήσεως κάτοχος, έκτης, για τις άπειρες προεκτάσεις της πραγματικότητας. Κάθε διάχυτης, φευγαλέας λεπτότητας επίμονος και προσεκτικός συλλέκτης. / Συντηρητής ακούραστος μεγάλης ποσότητας αισθημάτων και ονείρων. Και πλεονέκτης: δεν του επαρκεί να είναι μόνο δέκτης τόσο ευαίσθητος, θέλει της δεκτικότητας / αυτής αναστροφή. Σε στίχο. / Που σκοποί της ζωής του είναι πια. Ολοκληρωτικός. / Γι’ αυτό κινεί τ΄ αδιανόητα. Και παίκτης / «εν ου παικτοίς» γίνεται συχνά. Πομπός / απ΄ ό,τι δέχεται θα επιστρέφει ασφαλώς περισσότερα. / Γιατί ο ποιητής είναι ρέκτης.
from ανεμουριον https://ift.tt/39OcAwj
via IFTTT