ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ 10ος
Ο Νεόφυτος ο Η΄, κατά κόσμο Ιωακείμ, γεννήθηκε το 1832 στην Πρώτη, από Ροδολιβιανούς γονείς. Λίγες μέρες μετά τη γέννηση του, η οικογένεια του μετακομίζει στο Ροδολίβος. Σε ηλικία 6 ετών, το 1839 ο μικρός Ιωακείμ πηγαίνει στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας, όπου μόναζαν συγγενείς του. Εκεί στο μοναστήρι έμαθε τα πρώτα του γράμματα από τον παππού του Αντώνιο, ο οποίος ήταν καλόγερος και αργότερα από τον Μελενίκιο, στην νεοϊδρυθείσα ελληνική Σχολή της Μονής. Το 1848 στάλθηκε στην Αλιστράτη, να σπουδάσει στην Κεντρική Ελληνική Σχολή. Το 1851 σε ηλικία 19 ετών πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη να σπουδάσει στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του αποφάσισε και έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος στην Σχολή της Χάλκης και πήρε το όνομα Νεόφυτος.
Η ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΛΙΒΟΥΣ
Το 1858 αποφοίτησε από τη Χάλκη και αφού εργάστηκε για λίγα χρόνια ως διάκονος και γραμματέας στη Μητρόπολη Στρωμνίτσης, έφυγε στο Μόναχο της Γερμανίας, όπου για 2 χρόνια σπούδασε θεολογία. Ο ξαφνικός θάνατος του αδερφού του Μελέτιου, ο οποίος ήταν διάκονος, αλλά και διευθυντής της Αμπετείου Σχολής του Καΐρου της Αιγύπτου τον αναγκάζει να διακόψει τις σπουδές του και να γυρίσει στην πατρίδα. Αργότερα χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης και το 1867 σε ηλικία 35 χρονών ψηφίστηκε Επίσκοπος Ελευθερουπόλεως. Το 1872 προήχθη σε Μητροπολίτη στην μητρόπολη Φιλιππουπόλεως, όπου παρέμεινε έως το 1880. Εκεί προσπάθησε να αναχαιτίσει την αυξανόμενη επιρροή των Βουλγάρων, οι οποίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να «πείσουν» τον πληθυσμό ότι ήταν Βούλγαροι κι όχι Έλληνες. Το 1880 μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, όπου διετέλεσε Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως από το 1880 έως το 1886. Η εργατικότητα του και σε αυτή τη Μητρόπολη, τον κατέβαλε σωματικά, κι έτσι το 1886 υπέβαλε την παραίτηση του και πήγε στο Άγιον Όρος στη Μονή Βατοπεδίου για να ξεκουραστεί.
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ι'
Στο Άγιον Όρος παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο, αφού κλήθηκε από την Ιερά Σύνοδο να υπηρετήσει αρχικά ως Μητροπολίτης Πελαγωνίας (1887-1891) και ως Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης αργότερα (1891). Όταν πέθανε το 1891 ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος ο Ε΄, ο Νεόφυτος πήγε στην Πόλη για να λάβει μέρος στην εκλογή του νέου Πατριάρχη, ως μέλος της Ιεράς Συνόδου. Η Θεία Πρόνοια όμως, άλλα επιφύλασσε για αυτόν. Έτσι αφού οι υπόλοιποι ιεράρχες εκτίμησαν το έργο που παρουσίασε στις μητροπόλεις στις οποίες υπηρέτησε, τον εξέλεξαν Οικουμενικό Πατριάρχη, το ανώτερο εκκλησιαστικό αξίωμα στο οποίο μπορεί να φτάσει ένας Ορθόδοξος Χριστιανός. Οι εχθροί όμως του Πατριάρχη οι οποίοι δρούσαν μέσα στο Πατριαρχείο, εξανάγκασαν τον Νεόφυτο σε παραίτηση το 1894. Μετά την παραίτηση του, αποσύρθηκε σε ένα μικρό νησί στην Αντιγόνη, όπου έμεινε μαζί με τον ανιψιό του καθηγητή Κ. Παπακωνσταντίνου. Ο Νεόφυτος πέθανε το 1909, σε ηλικία 77 ετών και θάφτηκε στο νεκροταφείο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Ο τάφος του λιτός και απέριττος κοσμείται με ένα μόνον απλό σταυρό ο οποίος αναφέρει το όνομα του. Στην κεντρική πλατεία του Ροδολίβους έχει στηθεί η προτομή του Πατριάρχη, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης από τους κατοίκους του χωριού.
ΧΑΤΖΗΠΑΠΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Ροδολίβους, υπήρξε αναμφισβήτητα και ο Βασίλειος Χατζηπαπίδης. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση της «Φιλόπτωχου Αδελφότητας Αναγέννησης Ροδολείβους» το 1903, μιας πολιτικής οργάνωσης που σκοπό είχε να βοηθάει κρυφά τους Μακεδονομάχους του Καπετάν Δούκα και του Καπετάν Τ ζάρα, που δρούσαν στην περιοχή μας. Διετέλεσε μάλιστα και πρόεδρος της οργάνωσης αυτής.
Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΙΔΗΣ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ
Σύμφωνα με κάποιες διηγήσεις των ανθρώπων της εποχής εκείνης, οι οποίες δεν έχουν διασταυρωθεί, το 1904 ή το 1905 είχε έρθει στο Ροδολίβος ο Παύλος Μελάς, ο οποίος σε συνεργασία με το Μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο και το Βασίλειο Χατζηπαπίδη κατέστρωσαν το πρόγραμμα δράσης της Αδελφότητας.
Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΙΔΗΣ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ
Λίγο πριν την απελευθέρωση του 1912, ο Χατζηπαπίδης σε συνεννόηση με άλλους αγωνιστές της περιοχής, κατάφερε να ξεγελάσει τους Τούρκους στρατιώτες του Παγγαίου. Τους έπεισαν ότι οι Σέρρες, η Δράμα και η Καβάλα έχουν ήδη πέσει σε ελληνικά χέρια και ότι καταφτάνουν στο Ροδολίβος 3000 Έλληνες στρατιώτες. Τους πρότειναν μάλιστα να παραδώσουν τα όπλα για να σωθούν. Οι Τούρκοι έπεσαν στην παγίδα, παρέδωσαν τα όπλα τους σε περιοχή κοντά στο σχολείο κι έτσι το Ροδολίβος, αλλά και ολόκληρο το Παγγαίο πέρασαν σε ελληνικά χέρια, πολύ πριν απελευθερωθεί η υπόλοιπη Ανατολική Μακεδονία.
Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΙΔΗΣ ΣΕ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Αναγνωρίζοντας το ελληνικό κράτος την συμβολή του Βασίλη Χατζηπαπίδη στην απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους, με βασιλικό διάταγμα του 1912 ανακηρύσσει το Ροδολίβος σε Δήμο και διορίζει το Βασίλειο Χατζηπαπίδη πρώτο Δήμαρχο του χωριού.
ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΡΟΔΟΛΙΒΟΥΣ ΤΟΥ 1914, ΕΠΙ ΔΗΜΑΡΧΕΙΑΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΙΔΗ
Διετέλεσε Δήμαρχος μέχρι και το 1916, οπότε και δολοφονείται πιθανόν από συνεργάτες των Τούρκων στην Ηλιοκώμη, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από το Ροδολίβος.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
Ο Ευάγγελος Στράτης γεννήθηκε στο Ροδολίβος το 1867. Ο πατέρας του Γεώργιος καταγόταν από το Πλαίσιο της Ηπείρου. Ήταν συγγενής με την κυρά-Βασιλική, σύζυγο του περίφημου Αλή Πασά των Ιωαννίνων και με τον Άνθιμο Ζ', ο οποίος διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 1895 έως το 1897, δηλαδή αμέσως μετά από τον καταγόμενο από το Ροδολίβος, Νεόφυτο τον Η'. Ο Ευάγγελος Στράτης, αφού παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα στο Ροδολίβος πήγε στις Σέρρες για να φοιτήσει στο εκεί Γυμνάσιο το 1881 σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Το 1885 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, συνέχισε όμως να εργάζεται εκεί ως Δημοδιδάσκαλος. Η επαφή που είχε την περίοδο αυτή με τα συγγράμματα της πραγματικά πλούσιας βιβλιοθήκης του συμπατριώτη του Νεόφυτου του Η' μεγάλωσαν τις πνευματικές του ανησυχίες.
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΡΑΤΗΣ
Έτσι το 1892 πηγαίνει στην Αθήνα, για να σπουδάσει κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Το 1894 μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου συμπληρώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Μετά την Γαλλία δεν γύρισε στην Ελλάδα, αλλά δίδαξε για κάποιο χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, όπου υπήρχε μεγάλη ελληνική παροικία, που συντηρούσε Δημοτικά Σχολεία και πλήρες Γυμνάσιο. Εκεί γνώρισε και την Ευφροσύνη, κόρη του Εμμανουήλ Παπά, ήρωα της ελληνικής επανάστασης του 1821. Το 1897 επιστρέφει στην πατρίδα, με μεγάλη διδακτική εμπειρία και πλήρη επιστημονική κατάρτιση. Διορίστηκε αρχικά διευθυντής στο Ημιγυμνάσιο του Δοξάτου Δράμας και το 1901 επιστρέφει στις Σέρρες για να διδάξει στο Παρθεναγωγείο των Σερρών, στο οποίο έμεινε ως το τέλος της ζωής του υπηρετώντας και ως Διευθυντής, από το 1904 έως το 1926. Την εποχή κατά την οποία έζησε ο Ευάγγελος Στράτης, συνέβησαν πολλές και σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, οι οποίες επηρέασαν όλους τους Έλληνες. Έτσι κάθε φορά που οι Βούλγαροι κατακτητές έφευγαν από τις Σέρρες έβαζαν φωτιά στην πόλη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καεί το έργο αλλά και όλη η περιουσία του Ευάγγελου Στράτη δυο φορές. Ακόμη μαζί με το γιο του και πολλούς άλλους Σερραίους οδηγήθηκε στη Βουλγαρία όμηρος. Ευτυχώς όμως ήταν από αυτούς που επέζησαν.
ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΡΑΤΗ «Η ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΒΙΣΚΟΣ»
Μόνο μετά την απελευθέρωση μπόρεσε να αφοσιωθεί στο επιστημονικό και συγγραφικό του έργο απερίσπαστος και γεμάτος ενθουσιασμό. Γύρισε σχεδόν όλο τον Νομό Σερρών, κατέγραψε και διέσωσε αρκετούς αρχαιολογικούς θησαυρούς και ίδρυσε το πρώτο μικρό Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης των Σερρών. Επίσης ασχολήθηκε και με τα βυζαντινά μνημεία της περιοχής μας, σε μια εποχή που το ενδιαφέρον για την ιστορία του Βυζαντίου ήταν ελάχιστο έως ανύπαρκτο. Πέθανε το 1926 επιστρέφοντας από αρχαιολογική περιοδεία. Ο θάνατος όμως τον βρήκε πανευτυχή, γιατί μόλις τότε είχε ανακαλύψει κοντά στον Αγγίτη ποταμό τα ερείπια της Μύρκινου, αρχαίας πόλης της θρακικής φυλής των Ηδωνών. Έργα του: «Ιστορία της πόλεως Σερρών από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ' ημάς» (1909) «Ιστορίας Σερρών Προοίμιον», «Οι ευεργέται και δωρηταί της ελληνικής κοινότητος Σερρών», «Ιστορία των εκπαιδευτηρίων Σερρών», «Ιστορία του νοσοκομείου Σερρών», «Φαειναί ιστορικαί σελίδες Σερρών και Μελενίκου», «Ο Σερραίος αρχιστράτηγος Εμμανουήλ Παπάς» (1914), «Η Δράμα και η Δραβησκός» (1924), «Η Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου παρά τας Σέρρας», «Διασωθείσαι χριστιανικαί αρχαιότητες των Σερρών» (μελέτη)
from ανεμουριον https://ift.tt/2sKHsfb
via IFTTT