ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΟ ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ

Κουβαλώντας κλαδιά τη δεκαετία του ’50

Η κύρια ασχολία των κατοίκων του Ροδολίβους για πάρα πολλά χρόνια, αλλά και όλων γενικά των χωριών της περιοχής του Παγγαίου, ήταν η καλλιέργεια του καπνού. Τα καπνά του Ροδολίβους, ήταν και εξακολουθούν να είναι άριστης ποιότητας. Η δε επιμέλεια που δείχνουν οι καπνοπαραγωγοί στο μάζεμα, στο στέγνωμα και στο δεμάτιασμα, του προϊόντος τους είναι υποδειγματική. Σήμερα η χρήση των μηχανημάτων έχει απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την καλλιέργεια του καπνού και βοηθάει τους αγρότες να πετυχαίνουν υψηλές αποδόσεις, όμως στις αρχές του προηγούμενου αιώνα τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για τους καπνοπαραγωγούς. Όλες οι εργασίες γινόταν με το χέρι, οπότε χρειαζόταν σε κάθε οικογένεια πολλά εργατικά χέρια.

Όργωμα με βόδια τη δεκαετία του ’30

Αυτός ήταν ίσως και ένας από τους λόγους που γεννούσαν τότε πολλά παιδιά. Η εργασία στα χωράφια σήμαινε ότι τα παιδιά δεν είχαν χρόνο να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του σχολείου, γι' αυτό μόνο ένας μικρός σχετικά αριθμός των παιδιών του χωριού «μάθαινε γράμματα», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν.

Σαρίκια και σαντάλια, στην αυλή σπιτιού του Ροδολίβους, τη δεκαετία του ’50

Εκτός όμως από τον καπνό οι αγρότες καλλιεργούσαν και σιτάρι, για να έχουν αλεύρι για να ζυμώνουν το ψωμί τους. Το σιτάρι αφού το θέριζαν με το δρεπάνι, το μάζευαν στα «αλώνια», δηλαδή μεγάλες αλάνες όπου γινόταν ο αλωνισμός, δηλαδή ο διαχωρισμός των κόκκων του σιταριού από το άχυρο.

Κρεββάτι καπνού τη δεκαετία του ’50

Λίγα χρόνια πριν από τον πόλεμο του '40, ο Αγροτικός Συνεταιρισμός έφερε την «πατόζα», ένα μηχάνημα που διευκόλυνε το αλώνισμα του σιταριού και μετά από λίγο έφερε στο Ροδολίβος πατόζα και ο Πασχάλης Μανάφης. Ο αλωνισμός γινόταν στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται το στάδιο του Ροδολίβους.

Οι Ροδολιβιανοί όμως, όπως και όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της περιοχής μας, αγαπούσαν και αγαπούν πολύ το κρασί και το τσίπουρο. Κάθε οικογένεια είχε και το αμπέλι της και έβγαζε όπως προείπαμε κρασί, τσίπουρο, πετιμέζι, ριτσέλια και σουτζούκια. Οι ημέρες του τρύγου ήταν αυστηρά καθορισμένες.

Σπέρνοντας με τη μηχανή τη δεκαετία του ’80

Για να έχει κάποιος στο τραπέζι του σταφύλια, θα έπρεπε να πάει στο αμπέλι του μόνο Τετάρτη ή Σάββατο απόγευμα, ενώ οι ημέρες που τρυγούσαν σταφύλια για να τα πατήσουν ήταν οι 28 29 και 30 Σεπτεμβρίου. Πα να ελέγχεται η κατάσταση και να μην υπάρχουν παραβάτες και κλέφτες, οριζόταν κάποιος οπλισμένος φύλακας, ο ντραγάτης.

Μάζεμα ή σπάσιμο του καπνού

Όπως καταλαβαίνετε κατά τη διάρκεια του τρύγου γινόταν στον κάμπο, αλλά και στο χωριό ένα πραγματικό πανηγύρι. Άλλοι τρυγούσαν στο αμπέλι, άλλοι μετέφεραν με τα ζώα τα σταφύλια στα σπίτια, ενώ αμέσως μετά τον τρύγο, το γλέντι μεταφερόταν στα πατητήρια των σπιτιών, όπου όλοι μαζί τραγουδώντας και χορεύοντας, έτρωγαν, έπιναν, μεθούσαν, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα «Διονυσιακή».

Μπούρλιασμα του καπνού το 1960

Εξάλλου όπως ήδη ξέρουμε η καλλιέργεια του αμπελιού έχει πάρα πολύ βαθιές ρίζες στον τόπο μας και χρονολογείται από πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Ο καπνός το σιτάρι και το αμπέλι, ήταν οι τρεις σημαντικότερες καλλιέργειες της περιοχής μας κατά τον προηγούμενο αιώνα. Βέβαια κάποιοι καλλιεργούσαν και βαμβάκι, καλαμπόκι, κριθάρι και διάφορα άλλα, σε μικρότερη όμως κλίμακα.