ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΕΛΛΥ ΣΩΚΟΥ | Το 1929, σε ηλικία 22 ετών, μόλις έχει αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχει συνδεθεί με την οικονομική ανάπτυξη, την ομαλή μετάβαση στη μεταπολίτευση και την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη. Οι περισσότεροι δικαιολογημένα γνωρίζουν την πολιτική του δράση μετά τον πόλεμο, αφού οι μελετητές έχουν εστιάσει σε αυτά τα γεγονότα όχι μόνο διότι είναι τα πιο σημαντικά, αλλά επειδή για αυτά υπάρχουν περισσότερα στοιχεία. Άλλωστε για τους πολιτικούς ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία η έξοδος από τον πολιτικό βίο, παρά η είσοδος σε αυτόν. Και όμως το πολιτικό ύφος, το ήθος και η διορατικότητα ενός πολιτικού φαίνονται συνήθως από τα πρώτα χρόνια της συμμετοχής του στα κοινά. Σε αυτά τα πρώτα χρόνια - τα άγνωστα στους πιο πολλούς - του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναφέρεται εκτενώς ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Βασίλη Τσανακάρη «Τότε που ξημέρωνε σκοτάδι. Η άγνωστη Ελλάδα του 1936» (εκδόσεις Καστανιώτη). Ο Σερραίος δημοσιογράφος και εκδότης του μηνιαίου περιοδικού «Γιατί» έψαξε τις τοπικές εφημερίδες της εποχής και βρήκε δημοσιεύματα, καταχωρίσεις και φωτογραφίες που αφορούν τον σημαντικό Έλληνα πολιτικό, ο οποίος εισήλθε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο το ταραγμένο εκείνο έτος, λίγους μήνες πριν από τη δικτατορία του Μεταξά. Ωστόσο, τονίζει ο συγγραφέας, το ενδιαφέρον του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την πολιτική είχε εκφραστεί πολύ νωρίτερα, όσο ήταν ακόμη φοιτητής στη Νομική το 1928.
Μία από τις σπανιότατες φωτογραφίες του με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Καραμανλής έχει κερδίσει τις εκλογές του 1958, με την ΕΔΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μετά τις εκλογές του 1961 όμως οι σχέσεις του με τον «Γέρο της Δημοκρατίας» θα διαρραγούν. Ο αρχηγός των κεντρώων δυνάμεων τον κατηγόρησε ότι χρησιμοποίησε «βία και νοθεία», και κήρυξε τον «ανένδοτο αγώνα» για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΕΡΕ.
Τον Απρίλιο μάλιστα εκείνου του χρόνου το όνομα του εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σερραϊκή εφημερίδα «Ελεύθερος πολίτης». Σε ηλικία μόλις 21 ετών θα διεκδικήσει την προεδρία του φοιτητικού Παμμακεδονικού Συλλόγου. «Ο νεαρός, καλοντυμένος φοιτητής μιλάει χωρίς χαρτί και “ψέγει" την αδράνεια που χαρακτηρίζει εδώ και πολύ καιρό τον σύλλογο περί "των γενικωτέρας φύσεως μακεδονικών αιτημάτων". Όλοι τον ακούν σιωπηλοί. Ο λόγος του είναι σταθερός, σκληρός, εμπνέει σιγουριά, Ξεσηκώνει τους παρευρισκομένους, τους πείθει ακόμη και για τα γενικότερα προβλήματα, καταθέτοντας προτάσεις με συγκεκριμένες και εφικτές λύσεις» αναφέρει ο Βασίλης Τσανακάρης στο βιβλίο του, παραθέτοντας και συγκεκριμένα αποσπάσματα από την εφημερίδα.
Μετά την κατάπνιξη του κινήματος του 1935, στις 25 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, θα μιλήσει σε εκδήλωση στη λεωφόρο Μεραρχίας Σερρών (αριστερά).
Η ημέρα εκείνη επρόκειτο να αλλάζει όχι μόνο τη ζωή του ίδιου του Καραμανλή, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, αφού στις πρώτες σειρές της αίθουσας κάθεται ο - επίσης Σερραίος - Αθανάσιος Αργυρός, ως πριν από μερικούς μήνες υπουργός Παιδείας στην οικουμενική κυβέρνηση και επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος στις Σέρρες. Ακούει με ενδιαφέρον τους επί σκηνής διαξιφισμούς και τον πλησιάζει για να τον συγχαρεί και να τον προσκαλέσει σε μία μελλοντική κατ' ιδίαν συζήτηση. Η γνωριμία με τον πανίσχυρο τότε Αργυρό θα γίνει το εισιτήριο του Καραμανλή στον πολιτικό στίβο, ωστόσο ο φέρελπις πολιτικός κρατάει ακόμη μυστικές τις προθέσεις του για την επαγγελματική ενασχόληση του με τα κοινά και δηλώνει απλώς δικηγόρος. Το 1931 πληροφορεί τους Σερραίους με αγγελία του στην εφημερίδα «Πρόοδος» ότι άνοιξε το δικηγορικό του γραφείο και είναι έτοιμος να αναλάβει τις υποθέσεις τους. Μόνο στους στενούς του φίλους λέει «και αργότερα βλέπουμε», υπονοώντας τις πολιτικές του βλέψεις. «Τα πολιτικά σερραϊκά τζάκια των χρόνων του Μεσοπολέμου είναι καλά εδραιωμένα από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Με βαθιές ρίζες. Τα συγκροτούν πολυάνθρωπες οικογένειες και φανατικοί κομματάρχες σε όλη την περιφέρεια και ο νεαρός δικηγόρος Κωνσταντίνος Καραμανλής… όλο και περισσότερο σκέφτεται πόσο προσεκτικές και μετρημένες θα πρέπει να είναι οι κινήσεις του» σημειώνει ο Βασίλης Τσανακάρης. Το ίδιο προσεκτικά καλλιεργεί την εικόνα του. Ψηλός, καλοντυμένος, με έναν αέρα πρωτόγνωρο για Έλληνα πολιτικό της εποχής, ο νεαρός Καραμανλής αγαπά ιδιαιτέρως να συνδιαλέγεται αλλά και να κάνει παρέα με ανθρώπους αντίθετων πολιτικών πεποιθήσεων.
Με συμπατριώτες του σε στιγμιότυπο από προεκλογική περιοδεία το 1958 στη Μακεδονία. Στίς εκλογές του 1956, του 1958 και του 1961 ο Κωνοταντίνος Καραμανλής εκλέχθηκε πρωθυπουργός, έχοντας εξασφαλίσει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Φορώντας πάντα ψάθινο ή υφασμάτινο «πιλ-πουλ» καπέλο και τιράντες, οι παλαιότεροι τον θυμούνται να στέκεται για να μιλήσει με τους συμπολίτες του στον δρόμο, να παίζει τάβλι με φίλους στο κεντρικό καφενείο της πόλης και το καλοκαίρι να ξυρίζεται από τον κουρέα του έχοντας τα πόδια του στο ποτάμι. Δυστυχώς στον πατέρα του Γεώργιο δεν αρέσει καθόλου η ιδέα να πολιτευθεί ο πρωτότοκος γιος του. Οι μεγαλόσχημες δηλώσεις του, όπως «θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου, για αυτούς και δια μέσου αυτών θα ήθελα να δικαιώσω το πέρασμα μου από τον κόσμο αυτόν», δεν συγκινούν τον πρώην μακεδονομάχο - ειδικά όταν το 1931 η οικονομική κρίση χτυπά και τις Σέρρες -, ο οποίος με τίποτε δεν θέλει να μπει το «χτικιό» της πολιτικής μέσα στην οικογένεια του. Ετσι ο Καραμανλής αποσύρει την τελευταία στιγμή την υποψηφιότητα του από τη λίστα του Λαϊκού Κόμματος για τις βουλευτικές εκλογές του 1932. Ωστόσο έχει ήδη αρχίσει τον προεκλογικό αγώνα του στο πλευρό ομάδας «ανταρτών», που κατήρτισαν δικό τους ανεξάρτητο συνδυασμό, αντιδρώντας σε απόφαση του Αργυρού. «...Ωστόσο ο αργότερα πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή γιατί διείδε ότι όλη αυτή η διασπαστική κίνηση δεν οδηγούσε πουθενά, ή γιατί δεν ήθελε να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη με τον πολιτικό του μέντορα Αθανάσιο Αργυρό, με τον οποίο διατηρούσε άριστες σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, θα προτιμήσει να αποχωρήσει από το τοπικό ψηφοδέλτιο και να παραμείνει σε στάση αναμονής.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια εξαιρετικά σπάνια φωτογραφία της ανέμελης νιότης του, σε ένα μεσημεριανό υπαίθριο τραπέζι στον Λαϊλιά Σερρών.
Ηταν - όπως αποδείχθηκε πολύ γρήγορα - μια πρώτη ώριμη πράξη που έδειχνε το εύρος και τη σοφία της πολιτικής του σκέψης» διαβάζουμε στο βιβλίο. Η στάση αυτή του Καραμανλή πιθανώς να αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίο το όνομα του δεν εμφανιζόταν στην τοπική εφημερίδα «Πρόοδος», ακόμη και όταν τα πράγματα στο Λαϊκό Κόμμα εξομαλύνθηκαν. «Η απουσία αυτή από τις τοπικές εφημερίδες την τετραετία 1932-1936 μου κίνησε την περιέργεια και αποφάσισα να αναζητήσω στα ελάχιστα δημοσιεύματα τα πρώτα του βήματα» λέει ο συγγραφέας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του από τύφο το φθινόπωρο του 1932, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκαταλείπει τους ενδοιασμούς του και διευρύνει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους του Λαϊκού Κόμματος.
Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του έχει καταγραφεί σε μια εκδήλωση... στας Σέρρας το 1935, όπου ο νεαρός δικηγόροι, αν και στέκεται στην τρίτη σειρά, έχει εντοπίσει τον φωτογραφικό φακό.
Παρ' όλο που ούτε στις εκλογές του 1933 θέτει υποψηφιότητα, η νίκη των Λαϊκών ανήκει κατά ένα μεγάλο μέρος και σε εκείνον. Για αυτό λίγες ημέρες αργότερα θα πραγματοποιήσει την πρώτη δημόσια εμφάνιση του, μιλώντας σε επινίκιο συλλαλητήριο στην Πεντάπολη Σερρών. Στο πλευρό του Αργυρού, ο οποίος έχει περάσει πλέον τα εβδομήντα και βλέπει στο πρόσωπο του νεαρού πολιτικού έναν πιθανό συνεχιστή του, ο δρόμος για τον Καραμανλή ανοίγει: «Διδάσκεται και μαθαίνει από πρώτο χέρι την πολιτική επικοινωνία στους τόπους δουλειάς, στο χωράφι, στο μαγαζί, στο καφενείο και αποκομίζει από την πολιτική σκέψη και δράση οφέλη που αργότερα θα τον βοηθήσουν στην περαιτέρω δράση και εξελιξή του». Πρωτοεκλέγεται βουλευτής Σερρών σε ηλικία 28 ετών στίς εκλογές της 9ης Ιουνίου 1935, που αναδεικνύουν το Λαϊκό κυβερνών κόμμα (με πρωθυπουργό τον Παναγή Τσαλδάρη).
Με τον πολιτικό του μέντορα Αθανάσιο Αργυρό (κάτω στο μέσον, ενώ αριστερά κάθεται ο βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, Αθανάσιος Μπουκουβάλας).
Στη δεύτερη διασπαστική κρίση που θα ταράζει την ομόνοια του κόμματος στίς Σέρρες ο Καραμανλής θα ταχθεί στο πλευρό του Αργυρού. Εναν χρόνο μετά, στίς εκλογές του 1936, η πολιτική του ύπαρξη θα εδραιωθεί. Διότι μπορεί να είχε εκλεγεί βουλευτής και το 1935, όμως οι Φιλελεύθεροι, που αποτελούσαν σχεδόν το ήμισυ του ελληνικού πληθυσμού, δεν είχαν πάρει μέρος σε αυτές. Μεγαλύτερη απόδειξη για την πολιτική του επιτυχία όμως είναι η πρωτιά του στις Σέρρες.
Το 1958 μιλάει στους πολίτες των Σερρών από το Μέγαρο Αίγλης. Από το ίδιο μπαλκόνι είχε μιλήσει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος στους Σερραίους το 1931.
O Καραμανλής θα συγκεντρώσει 3.104 σταυρούς, αφήνοντας τον Αργυρό στην τρίτη θέση. «Ψηφίστε εμένα, διότι ο Αργυρός θα βγει έτσι κι αλλιώς λέγεται ότι πρότεινε αστειευόμενος στους ψηφοφόρους του και δεν αποκλείεται να ήταν αυτός ο λόγος της αποτυχίας του πρώην υπουργού. Ωστόσο η σχέση ανάμεσα στους δύο πολιτικούς άνδρες δεν θα χαλάσει. «Ο Αθανάσιος Αργυρός σε κανέναν δεν θα εκμυστηρευτεί κάποιο παράπονο του ούτε θα κατηγορήσει τον Καραμανλή στην επιστολή παραίτησής του. Αντίθετα, θα συνεχίσει να συναντιέται με τον νεαρό πολιτικό στο σπίτι του στον Βόλο» αναφέρει ο Βασίλης Τσανακάρης. Από τη στιγμή αυτή που ξεκινά επίσημα η πολιτική καριέρα του, πολλά έχουν γραφτεί για τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό. Η τελευταία λέξη όμως ανήκει στον συγγραφέα του βιβλίου: «Έχω την εντύπωση ότι ο Καραμανλής δεν αγαπήθηκε όσο έπρεπε από τους Σερραίους και ίσως θα έπρεπε να έχει παράπονα από τους συμπολίτεε του. Ποτέ δεν κατάφερε να συγκεντρώσει παραπάνω από το 50% των ψήφων τους».
from ανεμουριον https://ift.tt/2oh3Quw
via IFTTT