γράφει ο Γιάννης Δασκαρόλης (Απόσπασμα από το βιβλίο "Δημοκρατικά Τάγματα - Οι πραιτωριανοί της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας". Πρώτη δημοσίευση: https://www.academia.edu/ βίαιη διάλυση συλλαλητηρίου/)
Τα πρώτα μεσοπολεμικά χρόνια, η κατάσταση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε καταστεί αφόρητη λόγω της μαζικής εισδοχής φοιτητών χάρη στα σχετικά προνόμια που είχε δώσει η κυβέρνηση σε εφέδρους στρατιώτες και πρόσφυγες. Συνολικά, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών φοιτούσαν 15.000 σπουδαστές ενώ τις παραδόσεις των μαθημάτων τα 2/3 των φοιτητών τις παρακολουθούσαν όρθιοι.[1] Σύμφωνα με τον Σίμο Μενάρδο, πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1926, η μαζική εισδοχή σπουδαστών είχε ως αποτέλεσμα να υπολειτουργούν τα πανεπιστήμια και να υπονομεύονται οι εκπαιδευτικές διαδικασίες, ειδικά στις σχολές της Νομικής[2] και της Ιατρικής.[3] Η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού εισακτέων χωρίς αξιολόγηση, εκτός της πτώσης της ποιοτικής στάθμης των σπουδαστών, είχε ως αποτέλεσμα η κοινή γνώμη να έχει την εντύπωση ότι παράγονται περισσότεροι πτυχιούχοι από όσοι χρειάζονται, ως επί το πλείστων ημιμαθείς και για τον λόγο αυτό επικίνδυνοι, ενώ η πληθώρα πτυχιούχων δυσκόλευε και την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Κατά κανόνα οι περισσότεροι φοιτητές που εγγράφονταν λόγω των παρεχόμενων προνομίων προέρχονταν είτε από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα είτε ήταν πρόσφυγες χωρίς οικονομικές δυνατότητες αυτοσυντήρησης. Η φοίτηση όμως εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα πολυέξοδη και περιλάμβανε δίδακτρα και αναγκαστική αγορά ακριβών πανεπιστημιακών συγγραμμάτων που εξουθένωνε τους οικονομικά ασθενέστερους φοιτητές οι οποίοι ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες στέγασης και σίτισης, δημιουργώντας ένα νέο «προλεταριάτο» ευάλωτο στο πολιτικό κήρυγμα του ΚΚΕ.
from Θέματα Ελληνικής Ιστορίας https://ift.tt/3g505Ok
via IFTTT