 |
| ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. |
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΙΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ | Στο «Πάνθεον» των ηρώων των εθνικών αγώνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό και την εξουδετέρωση της βουλγαρικής απειλής, περίοπτη θέση κατέχει ο Ιωακείμ Ανανιάδης, του οποίου η δράση και η θυσία τιμούν αναμφισβήτητα την Εκκλησία και αποτελούν ένα ακόμη ιερό και στέρεο κρίκο στην αλυσίδα που ενώνει άρρηκτα το Έθνος με την Εκκλησία.
Ο Ανανιάδης έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε αλύτρωτα εδάφη και γαλουχήθηκε με την ιδέα της ελευθερίας που έγινε άσβεστος πόθος του. Γεννημένος στη Νίγδη της Μικράς Ασίας, (το 1877) πήγε στη Δράμα για να σπουδάσει στη Ροδοκανάκειο Ιερατική Σχολή, μια και οι ιερατικές σπουδές γαλβάνιζαν περισσότερο τα εθνικά συναισθήματα και αποτελούσαν το κατώφλι για την ένταξη στις στρατιές των μεγάλων εθνικών αγωνιστών.
Ο Ανανιάδης, ωστόσο, ήταν πλασμένος για κάτι περισσότερο από απλός αγωνιστής. Ήταν γεννημένος για ρόλο πρωταγωνιστικό. Και η ανάγκη της προσφοράς σημαντικών υπηρεσιών στην πατρίδα τον σπρώχνει στη διεύρυνση των οριζόντων του στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη, για σπουδές κυρίως στα νομικά.
 |
| Ο ΙΕΡΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΣΤΑΘΗΚΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΟΥΣΕ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΤΟΝ ΙΩΑΚΕΙΜ ΑΝΑΝΙΑΔΗ, ΠΟΥ ΦΟΡΕΣΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΡΑΣΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ, ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΑΥΤΟ, ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ, ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΓΕΝΝΑΔΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΗΓΕΙΤΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΤΟΥ 1897, ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ. |
Ως νομικός, ο Ανανιάδης εισήλθε γρήγορα στο δικαστικό κλάδο του τουρκικού κράτους. Έχοντας διπλή φύση (τη φύση του δίκαιου ανθρώπου αφ' ενός και του Έλληνα αφ' ετέρου), συνδυάζει και τις δύο. Και χρησιμοποιεί τη θέση του ως δικαστικού για να βοηθήσει τους καταδιωκόμενους συμπατριώτες του στη Μακεδονία, την Κατερίνη και τον Λαγκαδά ειδικότερα όπου υπηρετεί.
Η τουρκική και βουλγαρική τρομοκρατία συναντούν τότε (1908-1911) ένα σημαντικό εμπόδιο στο δρόμο τους για να κάμψουν το ηθικό και να λυγίζουν την αγωνιστικότητα των Ελλήνων: Το δικαστή Ανανιάδη, που με την άριστη νομική του κατάρτιση αλλά και με το ασίγαστο πάθος του για την ελευθερία συμπαρίσταται αποτελεσματικός στους καταδυναστευόμενους και καταδιωκόμενους Έλληνες.
Η τουρκική διοίκηση επεμβαίνει τότε και τον απολύει. Για τον Ανανιάδη, πλέον, ο αγώνας είναι μετωπικός. Δεν υπάρχει πια η δυνατότητα να κρύβεται κάτω από τη δικαστική τίβεννο. Γι' αυτόν ένας δρόμος πια μόνο υπάρχει: Ο αγώνας. Οι Τούρκοι όμως, δεν χαρίζονται, τον συλλαμβάνουν και τον καταδικάζουν ύστερα από συνοπτική διαδικασία, σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Στη δίκη καταγγέλθηκε ότι ασκούσε κατασκοπεία σε βάρος του οθωμανικού κράτους και υπέρ της Ελλάδος. Τι πιο θαυμάσια τιμή γι’ αυτόν!
Ο Ανανιάδης, στα δύσκολα εκείνα χρόνια των συνωμοσιών των Νεότουρκων στη Μακεδονία αφ’ ενός και της προετοιμασίας της Ελλάδας για τη μεγάλη εξόρμηση των Βαλκανικών Πολέμων, είχε ενεργό συμμετοχή στο Μακεδονικό αγώνα. Ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ του αξιωματικού Αλεξάνδρου Μαζαράκη που υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη και των ελληνικών ανταρτικών ομάδων που μάχονταν στα ελληνικά βουνά της Μακεδονίας.
Και ως σύνδεσμος μετέφερε εντολές, οδηγίες και αιτήματα είτε προφορικά είτε με σημειώματα από τα βουνά στο προξενείο και αντίστροφα. Τέτοιες εντολές έφθαναν στον Ανανιάδη, πολλές φορές, από την Αθήνα από τον ίδιο τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο.
Λόγω της επεμβάσεως του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ', προς τις τουρκικές Αρχές, ο Ανανιάδης απέφυγε την εκτέλεση και αποφυλακίστηκε με την απονομή χάριτος από τον σουλτάνο. Αλλά ο Ανανιάδης ήταν καμωμένος από την «πάστα» των ασυμβίβαστων αγωνιστών. Προκειμένου να συνεχίσει τον αγώνα, με μικρότερες υποψίες από τον εχθρό, χειροτονείται παπάς. Στην απόφαση του, όμως, αυτή συντελεί και μια άλλη ψυχική του μεταβολή, εξέλιξη. Γι’ αυτόν υπάρχει πια στη ζωή μια ιδέα και αποστολή: Η ελευθερία της πατρίδας. Η ιερότητα του σκοπού δεν αφήνει περιθώρια για άλλη κοινωνική εμφάνιση, πλην του ιερέα ύστερα από αυτή του δικαστικού. Εξάλλου, η παράλληλη πορεία Έθνους και Εκκλησίας καθαγιάζουν στη συνείδηση του κάθε προσωπική θυσία.
 |
| Ο ΓΑΛΛΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ MAURICE-PAUL-EMMANUEL SARRAIL |
Ως ιερέας, ο Ανανιάδης, υπήρξε πολύτιμος για τη Μακεδονία και μετά την απελευθέρωση της αγωνίστηκε για τη διατήρηση της πίστεως και την καλλιέργεια και διάδοση της ελληνικής γλώσσας και των χριστιανικών και ελληνικών εθίμων και ηθών, διδάσκοντας σε σχολεία και κηρύσσοντας από τον άμβωνα. Με ματωμένο και κουρελιασμένο πολλές φορές το ράσο του, περιέρχεται, αψηφώντας τον τουρκικό και αργότερα το βουλγαρικό κίνδυνο, τα χωριά της περιοχής του για να ενθαρρύνει τους συμπατριώτες του αφ’ ενός και να τους οργανώσει αφ' ετέρου στην αντιμετώπιση των τουρκικών μηχανορραφιών και της σλαβικής προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Βούλγαροι με τη βοήθεια των Γερμανών εδημιούργησαν κατοχική κατάσταση σε μερικές περιοχές της Μακεδονίας. Ο Ανανιάδης ειδοποιήθηκε τότε από τον σύμμαχο στρατηγό Maurice-Paul-Emmanuel Sarrail να φύγει από τη Γευγελή όπου βρισκόταν, αλλά ο αγωνιστής ιερέας αρνήθηκε, με συνέπεια να συλληφθεί από τους Βουλγάρους και να βασανισθεί κατά τον αγριότερο τρόπο. Ο υπέροχος αυτός Έλληνας, ο φλογερός Μακεδονομάχος εγδάρη κυριολεκτικά αλλά δεν λύγισε. Δεν πρόδωσε τους συναγωνιστές και συνεργάτες του.
ΕΛΛΑΔΑ 20ός ΑΙΩΝΑΣ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΑΘΗΝΑ
from ανεμουριον https://ift.tt/2lEd9n9
via IFTTT