Τα ρεμπέτικα της Μπέλλου

Του Σπύρου Καραχρήστου

Μια μοναδικότητα στο χώρο της δισκογραφίας συνδέει τη μεγάλη ερμηνεύτρια των ρεμπέτικων τραγουδιών Σωτηρία Μπέλλου με τον χαράκτη Α. Τάσσο. Η ιστορία ξεκινάει το 1965 από το δαιμόνιο Αλέκο Πατσιφά, ιδρυτή ένα χρόνο πριν και διευθυντή της δισκογραφικής εταιρείας ΛΥΡΑ. Η νέα αυτή εταιρεία δίσκων, που από το ξεκίνημά τους συγκεντρώνει γύρω της τους διανοούμενους και της καλλιτέχνες της εποχής, ανασύρει έπειτα από μακρόχρονη απουσία τη μοναδική λαϊκή τραγουδίστρια Σωτηρία Μπέλλου και ηχογραφεί τους δύο πρώτους δίσκους της μακράς διάρκειας (LP), με ρεμπέτικα της ίδιας και των Ροβερτάκη, Παπαϊωάννου, Μπακάλη, Μητσάκη, Χιώτη, Τσιτσάνη και Μπαγιαντέρα.

Η Σωτηρία Μπέλλου και ο Α. Τάσσος το 1977. Με τη μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια ο Τάσσος συνδέθηκε φιλικά το 1966 και εικονογράφησε εξώφυλλα δίσκων της μέχρι το 1980 (φωτ.: Γιάννης Μαΐλλης).

Ο Πατσιφάς ζητάει από τον Τάσσο να κάνει τα εξώφυλλα των δύο δίσκων, βασισμένα σε λεπτομέρειες της ξυλογραφίας του Ο νέος με το λαγούτο. Το έργο αυτό, από την ενότητα «Ασπρο−Μαύρο», είχε εκτεθεί στη μεγάλη ατομική έκθεση του Τάσσου στην γκαλερί «Ζυγός» τον Μάιο του 1964. Το ξάφνιασμα − αδρή ασπρόμαυρη ξυλογραφία − δεν ήταν μικρό στη μικρή ακόμα τότε αγορά δίσκων LP και ταυτίζεται απόλυτα με το πολιτικό και πνευματικό κλίμα εκείνης της εποχής που αργότερα αποκλήθηκε «Ελληνική Άνοιξη».

Ο τρίτος δίσκος της Μπέλλου το 1969 παρακινεί τον Τάσσο να χαράξει ειδικά γι’ αυτόν πρωτότυπη ξυλογραφία, πράγμα που επαναλαμβάνεται έως το έκτο προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο Η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδάει Τσίτσανη το 1974.

Η Μπέλλου εξανίσταται

Το 1976 ο Πατσιφάς, θέλοντας να προσαρμοστεί στο πνεύμα μιας καταιγιστικής πια δισκογραφικής παραγωγής, αποφασίζει να αλλάξει το μέχρι τότε στιλ των εξωφύλλων της Μπέλλου. Ετσι για τον έβδομο προσωπικό της δίσκο εξασφαλίζει μια θαυμάσια έγχρωμη φωτογραφία της, τραβηγμένη από τον Elliot Landy. Η Μπέλλου εξανίσταται και αρνείται πεισματικά: «Δεν θέλω βεντετίστικα καραγκιοζιλίκια. Για το εξώφυλλο θέλω πάντα Τάσσο· η φωτογραφία μου να μπει στο οπισθόφυλλο». Είναι ανένδοτη − με το δυσεύρετο τότε και σήμερα ήθος και τον αντιβεντετισμό των πραγματικά μεγάλων καλλιτεχνών − και ο Πατσιφάς υποχωρεί, σχολιάζοντας με τον μοναδικό του τρόπο: «Πάει γέρασε η Σωτηρία...». Στους επόμενους δίσκους της χρησιμοποιήθηκαν οι Αρχόντισσες των ρεμπέτικων τραγουδιών, ξυλογραφίες του 1970, και άλλα πρωτότυπα χαρακτικά του Τάσσου.

Εξώφυλλα δίσκων της Σωτηρίας Μπέλλου με ξυλογραφίες του Α. Τάσσου.

Η Μπέλλου, χάρη στο αλάνθαστο ένστικτό της, επιβάλλει το μοναδικό στη δισκογραφία φαινόμενο, όπου ολόκληρο το μουσικό έργο ενός καλλιτέχνη συμβαδίζει και λειτουργεί παράλληλα με το εικαστικό μέρος ενός διακεκριμένου χαράκτη. Ο τελευταίος, δωδέκατος, δίσκος αυτής της σπάνιας συνεργασίας, έχοντας στο εξώφυλλο την Αρχόντισσα της Κοκκινιάς, κυκλοφορεί το 1990, πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Τάσσου και εφτά χρόνια πριν από το χαμό της μεγάλης ρεμπέτισσας που φεύγει τον Αύγουστο του 1997, έπειτα από πολύχρονη αρρώστια.
Ο χαράκτης Α. Τάσσος 7 Ημέρες Η καθημερινή Αθήνα 1998

from ανεμουριον https://ift.tt/2V8UhM4
via IFTTT