Όταν ενώνονται εικόνα και μουσική

Της Ελένης Καραΐνδρου

«Ο Α. πλησιάζει την αποβάθρα και σταματά. Το θέαμα που βλέπει είναι εντυπωσιακό. Ένα ρωσικό πλοίο από την Οδησσό ξεφορτώνει με γερανό στην πλατφόρμα ενός ρουμανικού ποταμόπλοιου τεράστια αγάλματα του Λένιν από μάρμαρο, προτομές ή ολόσωμα, με το δάχτυλο του “μεγάλου τιμονιέρη” να δείχνει αόριστα το κενό». (Απόσπασμα από το «Βλέμμα του Οδυσσέα», εκδ. Καστανιώτης.) Ολα είναι μια ιστορία του βλέμματος, λέει ο Θ. Αγγελόπουλος. Μουσική...

Δεκαπέντε χρόνια. Εξι ταινίες. Ενα κομμάτι ζωής. Μια συνεργασία δημιουργική που γεννήθηκε από έναν εσωτερικό διάλογο. Ενα άγγιγμα ψυχών θα ’λεγα. Μια βαθιά αισθητική και πνευματική συγγένεια ήταν η αρχή, η αφορμή. Υστερα ένα κάλεσμα. Ανταποκρίθηκα σε αυτό το κάλεσμα με ειλικρίνεια και διαθεσιμότητα.

Η συνεργασία μας ήταν μια πρόκληση και μια πρόσκληση. Πρόκληση για ξεπέρασμα των ορίων. Πρόσκληση για ένα ταξίδι ενδοσκόπησης. Κάθε φορά, κάθε περιπέτεια, κάθε ταξίδι και μια κατάθεση. Κατάθεση ψυχής.

Μοναδικός ο τρόπος που βλέπει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τη μουσική στις ταινίες του. Ακόμα και μεγάλα, πρωτότυπα συμφωνικά θέματα θα τα εντάξει λειτουργικά. Ετσι, όταν ξανάρχονται, φέρνουν στην επιφάνεια την ουσία των πραγμάτων. Γιατί ο Θόδωρος πάντα αυτό κάνει... Ανασύρει στην επιφάνεια την ουσία των πραγμάτων. Και είναι απαιτητικός, και σκληρός, με τον ίδιο του τον εαυτό, κι αυτό επιζητεί από τους άλλους. Για μένα, που από φύση ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων, αυτό στάθηκε το κοινό σημείο αναφοράς.

Πρόσκληση και πρόκληση κάθε φορά, σε κάθε συνεργασία, για ένα ταξίδι ενδοσκόπησης. Δεκαπέντε χρόνια τώρα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και η Ελένη Καραΐνδρου συνεργάζονται στενά, τόσο ώστε η εικόνα να ανακαλεί στη μνήμη τον ήχο και ο ήχος την εικόνα.

Ξεκινώντας από την ιδέα, το όραμα, κάθε φορά αναζήτησα μέσα μου, σκάβοντας στην ψυχή μου, τους μυστικούς τόνους και τα μυστικά χρώματα, με τα μάτια της ψυχής στραμμένα με ένταση στο αφώτιστο τοπίο που έμελλε να φανερωθεί.

Η φωνή του γινόταν συχνά οδηγός μυστικός για το ταξίδι μου στους ανεξερεύνητους τόπους του υποσυνείδητου.

Εχοντας ταρακουνηθεί απο την επαφή μου με τη νέα ιδέα, το νέο ταξίδι, τη νέα πρόσκληση, καθόμουν στο πιάνο και μέσα από χείμαρρους αναζήτησης κάποια στιγμή, κάποιο μουσικό ξέ-φωτο μου φανερωνόταν: ένιωθα ότι έπρεπε να σταθώ, να αναμετρηθώ με αυτό, να αφήσω το χρόνο να μιλήσει. Και αργότερα, ερχόταν η στιγμή της αναγνώρισης, η μαγική. Ομως η πιο μαγική ήταν πάντα η στιγμή της ένωσης της εικόνας με τη μουσική. Αυτή η στιγμή είναι η στιγμή της δικαίωσης ενός ταξιδιού μέσα σε δρόμους επίπονους, οδυνηρούς, δρόμους αμφιβολίας, πόνου, μόχθου, αλλά και ανάτασης. Ενός ταξιδιού αυτογνωσίας και λύτρωσης. Αυτό ήταν το ταξίδι μου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
7 ΗΜΕΡΕΣ
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΑΘΗΝΑ 2012

from ανεμουριον https://ift.tt/2UZ07P2
via IFTTT