Ελισάβετ Λαλουδάκη
1926
(17 Ιουλίου)
Ο Νίκος Καρούζος γεννιέται στο Ναύπλιο από την Κωνσταντίνα το γένος Πιτσάκη και τον Δημήτρη Καρούζο. Ο ίδιος θα πει για τα παιδικό του χρόνια: «Εγώ πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια. Διαβάζοντας. Ο πατέρας μου ήτανε δάσκαλος, καθώς κι ο παππούς μου απ' τη μεριά της μητέρας μου, ιερέας και δάσκαλος (είχε γίνει κι αρχιμανδρίτης, ως χήρος που ήτανε [...]). Αυτοί οι δύο άνθρωποι με μάθανε απ' τα τέσσερα κιόλας χρόνια μου γράμματα. Όταν πήγα στα έξι μου χρόνια στο δημοτικό ήξερα ήδη και τα μαθήματα της τρίτης τάξης».
1940-1941
Έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται η σχέση του με την ποίηση και να γράφει τα πρώτα του ποιήματα: «Διάβαζα πολύ ποίηση από μικρός. Από δέκα ετών. Δεκατεσσάρων ετών, θυμάμαι, είχα αρχίσει να γράφω ένα μυθιστόρημα, που αργότερα το παράτησα, γιατί διαπίστωσα ότι το έγραφα σε δεκαπεντασύλλαβους. Είχα γράφει πάρα πολλές σελίδες και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν ήταν πεζός λόγος. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να ήταν το '40 με '41. θυμάμαι και τον τίτλο: "Η γερμανική σκιά”.!..] Είχε βέβαια σχέοη με τον πόλεμο και τη γερμανική επίθεση, θα είχα γράψει πάνω από εκατό σελίδες, με υπόθεση, πλοκή ...όταν όπως σας είπα κατάλαβα ότι ολόκληρο ήταν μια σειρά δεκαπεντασύλλαβων. Ε, και το Όκισα!». «Την ίδια χρονιά επιδόθηκα σε μεταφράσεις από Ουγκώ και Μπω-ντλαίρ ασκήσεις περισσότερο στα ιδιαίτερα μαθήματα που έκανα στα γαλλικά».
1944
Ολοκληρώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στο Ναύπλιο. «Το γυμνάσιο το τέλειωσα με βαθμό δεκαεννέα και κάποια όγδοα (δεν τα θυμάμαι τώρα πόσα...). Ο παππούς μου είχε μια σχετικά μεγάλη αξιόλογη βιβλιοθήκη με περίπου πεντακόσιους τόμους, κυρίως θεολογική και αρχαίους έλληνες συγγραφείς. Αυτή τη βιβλιοθήκη την είχα διαβάσει ολάκερη περατώνοντας τις γυμνασιακές μου σπουδές. Από τότε που μπήκα στο γυμνάσιο διάβαζα με τη βοήθεια του παππού μου Ιωάννη Χρυσόστομο, μεγάλο Βασίλειο κι άλλους Πατέρες (τα άπαντά τους) και επιπλέον Πλάτωνα και Αριστοτέλη περισσότερο απ' τους αρχαίους». Στο μεταξύ έχει αρχίσει η δράση του ως μέλος της ΕΠΟΝ (τμήμα διαφώτισης) Ναυπλίου. Στη διάρκεια της κατοχής χάνει αρκετούς φίλους του, Την εποχή αυτή (1944-1945) χρονολογείται η πρώτη του δημοσίευση: «Είχα στείλει ένα ποίημα στη "Νέα Γενιά", το περιοδικό του Κεντρικού Συμβούλιου της ΕΠΟΝ, το οποίο είχε επιλεγεί μεταξύ των καλύτερων ποιημάτων που είχαν στείλει τότε οι ΕΠΟΝίτες». Μεσολαβεί η απελευθέρωση της χώρας κι έτσι δεν δίνει εξετάσεις την ίδια χρονιά για το Πανεπιστήμιο.1945
(τέλη) Έρχεται στην Αθήνα για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις. Εγγράφεται στη Νομική Σχολή. Την εποχή εκείνη έρχεται οε επαφή με το ρεμπέτικο τραγούδι. «Το λαϊκό τραγούδι μάς είχε συνεπάρει και μαλάκωνε την απελπισία μας από πολιτική άποψη. Η αποτυχία του λαϊκού κινήματος μας πήγαινε στους σπαραχτικού τόνους του ρεμπέτικου»1946
(Ιούνιος) Η αντιστασιακή δράση του ίδιου και τα φρονήματα του πατέρα του τον φέρνουν στο κέντρο της εμφυλιοπολεμικής διαμάχης στο Ναύπλιο: «Το 1946 ήτανε να με καθαρίσουν οι Χίτες αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή ένας δεξιός φίλος του πατέρα μου τον ειδοποίησε επειγόντως και έφυγα και έτσι ζω από το 1946. Γιατί όπως μου είπαν κατόπιν οι γονείς μου, γύρω στις 12 τη νύχτα της ημέρας εκείνης που ήτανε να με καθαρίσουν, πήγαν στο σπίτι μου, χτύπησαν την πόρτα, με αναζήτησαν, έψαξαν όλο το σπίτι, δε με βρήκαν και έτσι γλύτωσα. Δεν είναι θανάσιμο τ' Ανάπλι;»
1947
(Μάρτης) Εξορίζεται για πρώτη φορά στην Ικαρία. «Ένα μεγάλο μέρος της μόρφωσής μου το οφείλω οτη βιβλιοθήκη των εξόριστων, όταν ήμουνα το '47 στην Ικαρία. Έκανα πέντε μήνες εκεί. Είχαμε κοινόβιο, που διέθετε μεγάλη βιβλιοθήκη, από βιβλία που πρόσφεραν οι ίδιοι οι εξόριστοι στην κοινότητα. Πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη. Εγώ ξημεροβραδιαζόμουν εκεί μέσα και επί πέντε μήνες διάβαζα σε οχτάωρη βάση κάθε μέρα. Ήμουνα τότε 21 χρονών.»
1945-1949
Τα φοιτητικά του χρόνια περνάνε μέσα στη μελέτη. «Τα ομηρικά έπη και τους τραγικούς εμελέτησα συνολικά στο πρωτότυπο σαν φοιτητής και "τρόφιμος" της Εθνικής Βιβλιοθήκης, μ' ένα τείχος εμπροστά μου λεξικά, μεροκαματιάρης αναγνώστης.»Ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται η κλίση του για την ποίηση: «Βεβαίως, έγραφα από έφηβος ποιήματα. Ωστόσο στην Αθήνα το κατάλαβα: δεν ήμουνα πλασμένος για δικηγόρος ή πολιτικός, φιλοδοξίες του πατέρα μου για μένα. Η καρδιά μου καιγότανε στης ομορφιάς τη θράκα».
1949
(Ιούνιος) Δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα με τίτλο «Σιμών ο Κυρηναίος» στο περιοδικό «Ο αιώνας μας».1949-1953
Ξεκινάει η πνευματική φιλία με τον Φώτη Κόντογλου, η οποία θα διαρκέσει μέχρι το θάνατο του τελευταίου. Στο αρχείο του Ν.Κ. βρέθηκαν τέσσερις επιστολές της περιόδου εκείνης που του είχε στείλει ο Κόντογλου στο Ναύπλιο. Οι αντίστοιχες του Ν.Κ. δεν βρέθηκαν στο αρχείο Κόντογλου.
1951
(Καλοκαίρι) Καλείται να υπηρετήσει στο στρατό. Η θητεία του γίνεται στη Μακρόνησο. Τα νεύρα του κλονίζονται στο κολαστήριο του «εθνικού αναμορφωτηρίου».
1953
Τρίτη εξορία στη Μακρόνησο. Νοσηλεία στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο απ' όπου παίρνει απαλλαγή απ' το στράτευμα για λόγους υγείας εξαιτίας της σωτήριας παρέμβασης ενός ψυχιάτρου. Ποτέ δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας, Μέχρι το τέλος της ζωής του θα παραμείνει οπαδός της «βιολογικής αριστεράς». «Τόσο σαν πολιτική δραστηριότητα, όσο και σαν ιδεολογία, είμαστε παιδιά του ΚΚΕ. Εμείς τουλάχιστον: η γενιά της Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου». «Εγώ είμαι ένας άνθρωπος του οράματος της αταξικής κοινωνίας. [...] και ουτοπία να είναι, εγώ θα έχω αυτό το όραμα. Γιατί δεν έχει άλλη αξία η ύπαρξη. Η αδερφοσύνη: αυτό είναι. Με την έννοια ενός κοινωνικού συστήματος που αποκλείει την εκμετάλλευση, Ανέκαθεν είχα αυτό το όραμα. Το πόσο το εξέφρασα ή πώς, δεν είμαι αρμόδιος να το κρίνω, αλλά και στο δρόμο που περπατώ, την αταξική κοινωνία σκέφτομαι.»1953
(Δεκέμβρης) Δημοσιεύεται η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Η επιστροφή του Χριστού».1954
(Σεπτέμβρης) «Νέες Δοκιμές».1955
(Ιούνιος) «Σημείο».1955
(Οκτώβρης) «Είκοσι Ποιήματα», ποιητική συλλογή τυπωμένη σε 100 αντίτυπα. Το 1956 εκδίδει το πέμπτο φυλλάδιο (ή πλακέτα όπως συνήθιζε να λέει τις εκδόσεις του) με τίτλο «Διάλογοι». «Τα ποιήματα κιόλας που έγραψα και δημοσίεψα οε πλακέτες μέχρι το 1956 περιέχουν εμφανώς βυζαντινά λεκτικά χρώματα και συναφείς δομές ποιητικού λόγου. Κάποιοι μεγαλόσχημοι φανερώθηκαν "βυζαντινίζοντες" περί το 1960... Κι ακόμη κάτι· τον Ηράκλειτο και γενικότερα τον Προσωκρατι-σμό, λυπάμαι που τα σημειώνω όλ' αυτά τα πράγματα ο ίδιος -αλλά τι να γίνει;- είμαι εγώ πάλι που πρωτάγγι-ξα στη δεκαετία του '50 και προώθησα στπν επόμενη δεκαετία, και πολύ περισσότερο στπ μεθεπόμενη».Το κλίμα των ποιημάτων της εποχής εκείνης κάνει ορισμένους να μιλούν για θρησκευτικό ποιητή. 0 ίδιος απαντά: «Στις αρχές της δεκαετίας του '50 διαλογίστηκα εντατικά στη διάσταση πίστη-απιστία. Τελικώς εξέφυγα κι απ' τα δύο σκέλη του προβλήματος. Μέσα σε κείνη την πνευματική μου φάση, υποβάθμιζα πράγματι την ποίηση, εκκρεμούσε για μένα η υπεροχή της πίστης, η υπόθεση της πίστης ωσάν ανώτατο. Άμα όμως αντιμετώπισα ψυχραιμότερα τις έννοιες πίστη και απιστία, κάνοντας από διάφορες οπτικές γωνίες αναλύσεις, τότε-νες έφτασα στην κατάσταση που βαπτίζει στο τίποτα και πίστη κίι απιστία.»
1955
Παντρεύεται τη Μαρία Δαράκη. Ο γάμος θα διαρκέσει μόλις λίγους μήνες. Ο χωρισμός θα τον βυθίσει σε απογοήτευση που επιτείνεται από την παραμονή του στην εχθρική μεταπολεμική Αθήνα, Έχει ήδη εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο (ένα μάθημα πριν πάρει το πτυχίο του) και μαζί με αυτό την ιδέα να γίνει δικηγόρος. Αφοσιώνεται στην ποίηση.1956
Πεθαίνει ο πατέρας του Δημήτρης Καρούζος.1955
Αρχίζει να συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής, κάτι που συνεχίζει μέχρι το τέλος της ζωής του: Αθηναϊκά Γράμματα, Επιθεώρηση Τέχνης, Νέα Εστία, Ευθύνη, Σύνορο, Διαγώνιος ήταν μερικά της εποχής εκείνης. Εκτός από ποιήματα δημοσιεύει και κάποια κείμενα. Συχνάζει στο πατάρι του Λουμίδη και σπανιότερα στην Ακαδημία του Σαββάτου, τα φιλολογικά σαββατιάτικα πρωινά που οργάνωνε ο Δημήτρης Δούκαρης.1961
Δημοσιεύεται η ποιητική συλλογή «Ποιήματα». «Το πρώτο μου βιβλίο τυπώθηκε το Δεκέμβρη του '55 αλλά με χρονολογία 1954, ωστόσο σαν πρώτο βιβλίο θα πρέπει να υπολογίζεται μια επιτομή που κυκλοφόρησε στα 1961. Γιατί όλα τα ποιήματα που έγραψα στη δεκαετία του '50, είτε τα δημοσίευσα σε περιοδικά, είτε σε τομίδια, τα ξανακοίταξα στα 1960, δεν τα βρήκα όλα καλά κι όσα δεν έχω περιλάβει σ' αυτή την επιλογή με τον τίτλο "Ποιήματα", τα 'χω απορρίψει».1961
Παίρνει το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης.1962
«Η έλαφος των άστρων». Ένα χρόνο αργότερα θα τιμηθεί γι' αυτή τη συλλογή με το «Α' Βραβείο Ποίησης της Ομάδας των Δώδεκα».1963
Παντρεύεται τη Μαίρη Μεϊμαράκη.1964
Κυκλοφορεί τον Απρίλιο η ποιητική συλλογή «Υπνόσακκος». Παρόλο που έχει ήδη τιμηθεί με δύο βραβεία, αρχίζει να διαφαίνεται η ανησυχία του για την εντιμότητα και την πνευματικότητα του λογοτεχνικού κόσμου, ανησυχία που αργότερα θα γίνει πηγή πίκρας και παράπονου: «Η νέα ποιητική μου συλλογή "Ο Υπνόσακκος", συγκεντρώνει την προσπάθεια να εκφράσω μ' έναν τρόπο, μέσα στις δυνατότητες της ατομικής μου ψυχικής γλώσσας, τη σύγχρονη αγωνία, που την καπηλεύονται ασυδότως οι τόσοι και τόσοι "αγωνιώδεις" της σημερινής ποιητικής βιομηχανίας, [...) Ο Υπνόσακκος είναι το σώμα, το ατομικό σώμα, καθενός ανθρώπου, αλλά και το "σώμα της πραγματικότητας", τα φαινόμενα, η αιχμαλωσία μας. Μέσα στο σώμα, η ψυχή κοιμάται τον πιο εύκολο ύπνο, έναν ύπνο που αντιμάχεται αδιάκοπα την αφύπνιση, την ανάγκη γι' απελευθέρωση, που υπάρχει στην πνευματική μας υπόσταση. Αυτός είναι ο συμβολισμός του Υπνόσακκου με λίγα λόγια».1966
Δίνει την πρώτη και μοναδική του διάλεξη στην Ελληνοαμερικανική Ένωση με τίτλο «Μεταφυσικές Εντυπώσεις απ' τη Ζωή ως το θέατρο», οργανωμένη από την Εταιρία Χριστιανικού θεάτρου, που κυκλοφορεί τον ίδιο χρόνο σε τομίδιο.1967
(10 Απριλίου) Πρώτη επίσκεψη στο Αγιο Όρος.Εκεί τον βρίσκει η κήρυξη της δικτατορίας. Η επίσκεψη διακόπτεται και επιστρέφει εσπευσμένα στην Αθήνα.
1967
(Μάιος) Συλλαμβάνεται και κρατείται στην Ασφάλεια για δηλώσεις του κατά του Παττακού.1969
«Πενθήματα». Η δεκαετία του '60 ήταν γόνιμη και δημιουργική για τον ποιητή και εδραιώνει τη θέση του ως ενός από τους πιο ελπιδοφόρους νέους ποιητές της περιόδου.1971
«Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες Αντινομίες».1972
(12 Μαΐου) Δεύτερη επίσκεψη στο Αγιο Όρος.1974
«Χορταριασμένα Χάσματα».(3 Μαΐου) Τρίτη επίσκεψη στο Άγιο Όρος.
Επισκέπτεται τη Ρουμανία. Αργότερα θα μεταφέρει τις εντυπώσεις του από την επίσκεψη αυτή: «Στις σοσιαλιστικές χώρες η ποίηση έχει μεγάλη σημασία. Έχει ειπωθεί κατ' επανάληψη και το βεβαιώνω κι εγώ. Κάποτε, με βάση το πρόγραμμα μορφωτικών ανταλλαγών που υπάρχει, με είχαν καλέσει στη Ρουμανία. Βέβαια η Ρουμανία δεν είναι ένα κράτος απόλυτα υποδειγματικό - δεν ξέρω, δεν είμαι και αρμόδιος να κρίνω. Εκεί ωστόσο, συνάντησα συγγραφείς, ποιητές, είδα πόσο μεγάλη σημασία έχει η ιδιότητα του λογοτέχνη, του καλλιτέχνη, εν γένει, μέσα στην κοινωνία. Εδώ δεν έχει σημασία. Σου λένε στη χώρα μας, είσαι ποιητής; Και τι δουλειά κάνεις;»
1978
«Απόγονος της Νύχτας». 23 Αυγούστου του ίδιου χρόνου το τέταρτο και τελευταίο ταξίδι στο Αγιο Όρος. Μέχρι το σημείο αυτό έχει ήδη διαμορφωθεί η ποιητική του ταυτότητα. Είναι η εποχή που ξεκινάει π συζήτηση σχετικά με τις γενιές. Ο ίδιος στα 1977 κάνει μια διάκριση και κατατάσσει τον εαυτό του ατούς υπαρξιακούς ποιητές: «Μετά τον πόλεμο έχουμε τη μεταπολεμική ποίηση, που είναι στις γνήσιες δημιουργικές μονάδες ποίηση άλλων θεματομορφολογικών λύσεων έναντι της μεσο-πολεμικής "γενιάς" ή πλειάδας. Βέβαια, όμως, και οι δύο αυτές πλειάδες, μεσοπολεμική και μεταπολεμική, συνδέονται με το γενικά νεότροπο στην ποίηση, μα οι διαφορές τους είναι ριζικές. Δεν ξέρω αν θα μετρήσει το μέλλον περισσότερους από δέκα γνήσιους και των δύο πλειάδων, ίσως είπα αισιόδοξο αριθμό... Εν πόση περιπτώσει, είναι δυο ρεύματα στη μεταπολεμική περίοδο. Το ένα ρεύμα είναι υπαρξιακό, στο οποίο εντάσσομαι και εγώ. Το άλλο ρεύμα είναι πολιτικό, το λεγόμενο της ήττας. (...) Το πρώτο πλάνο είναι ότι μετά την ήττα του λαϊκού κινήματος εγώ είπα "γιατί υπάρχουμε" και άλλοι είπαν "γιατί αποτύχαμε". Εγώ, κι όχι μόνον εγώ, έθεσα υπαρκτικά το ερώτημα, οι πολιτικοί ποιητές το έθεσαν ψυχολογικά και κοινωνικά».1979
«Δυνατότητες και Χρήση της Ομιλίας». Η συλλογή αυτή είναι ένα όριο που σηματοδοτεί τη στροφή του ποιητή στον ερμητικό λόγο: «Ποίηση είναι να φτάσεις να γίνεις ο σιωπών λέγων, ο λέγων δια της σιωπής, ο σιωπών δια του λόγου, διότι πρέπει να είσαι πάντα στο τίποτε. Το τίποτε το εκφράζει η σιγή, σιγή είναι όλα (...) Στο βιβλίο μου "Δυνατότητες και Χρήση της Ομιλίας" έχω ένα στίχο που λέει: "Θα συνεχίσω την ποίηση μόνο για πλάκα". Αυτό δεν είναι από ασέβεια, είναι φράση μιας μεθοδολογικής agressivit6, για να ταραχτούν τα νεύρα των εφησυχαζόντων που νομίζουν ότι η ποίηση είναι σαν το "Σεβασμιώτατε, κυρίες και κύριοι...' των ρητόρων, ότι είναι δηλαδή μια επίσημη υπόθεση, μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση. Είναι σοβαρή, στο βαθμό που επιτρέπει την αστειότητα, και είναι εξαιρετικά οοβαρή η αστειότητα - από άποψη οντολογική.»Δεκαετία του '80
Αρχίζουν τα προβλήματα υγείας. Εργάζεται περιστασιακά στο Γ' Πρόγραμμα της ΕΡΑ (1983-4,1986). Οι εκπομπές του είναι αφιερωμένες οε ζητήματα λογοτεχνίας. Ο Ν.Κ. δεν έκανε ποτέ άλλη συστηματική δουλειά εκτός από την ποίηση. «Η ποίηση είναι μια ιστορία εσωτερική, μια διαλεκτική ένωση της εσωτερικότητας και της κοινωνικής πραγματικότητας και επίσης μια ιστορία βασανιστική, απ' την άποψη πως ένας πραγματικός ποιητής δεν μπορεί να κάνει τίποτ' άλλο από ποίηση και σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσεις οικονομικά απ' τις συγγραφές. Όλα αυτά συνιστούν τη λεγάμενη θυσία, γιατί εγώ πιστεύω πως ο ποιητής είναι μια θυσία εκ γενετής, δεν την έχει προγραμματίσει, αλλά σίγουρα είναι μια θυσία να αφοσιωθείς στην ποίηση...». Καταφεύγει όλο και περισσότερο στο ποτό γεγονός που τον κάνει ευάλωτο ως προς τις κοινωνικές του συναναστροφές και επιτείνει το αίσθημα απομόνωσης και περιθωριοποίησης: «Το αλκοόλ ... βέβαια διαστέλλει το χρόνο. Αν κάποιος θεός μεθυσμένος έφτιαξε αυτό το φοβερά παράλογο σύμπαν, ε, τότε λοιπόν κι εμείς πρέπει να του απαντήσουμε με τη δική μας μέθη. Το αλκοόλ σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι ένα παιδί που παρασταίνει τον καουμπόυ, το Ζορό, δεν ξέρω, που παρασταίνει διάφορους ρόλους, σου δημιουργεί την αίσθηση πως είσαι ένα ανυπεράσπιστο παιδί που έχει τη δυνατότητα της μέθης, όπως κι ο θεός.»1980
Χωρίζει οριστικά με τη Μαίρη Μεϊμαράκη.«Ο Ζήλος του μη-Σχετικού με Παροράματα». «Μονολεκτισμοί και Ολιγόλεκτα».
1981
Συνδέεται με την Εύα Μπέη. Η σχέση τους θα διαρκέσει, με διαστήματα χωρισμού, μέχρι το θάνατο του ποιητή.«Φαρέτριον».
1982
«Αναμνηστική Λήθη».1984
(Φλεβάρης) Πεθαίνει η μητέρα του.1984
«Αντισεισμικός Τάφος».1985
Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Σπείρα του συνθετικού ποιήματος «Νεολιθική Νυχτωδία στην Κροστάνδη», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Απόπειρα» το 1987. «Την εξέγερση της Κρον-στάνδης τη φέρνω μέσα μου σαν δικό μου βίωμα.. Το ποίημα το επεξεργάστηκα μερικά χρόνια. (...) Είναι ένα ποίημα που το αγαπώ πολύ», Για τη συλλογή αυτή θα βραβευτεί το 1988 με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Ποίησης. Για το βραβείο αυτό θα πει: «Είναι μια εκδήλωση νομίζω αναγνώρισης ενός πνευματικού έργου από την πολιτεία. Πιστεύω όμως ότι τα Κρατικά Βραβεία θα έπρεπε να δίνονται οε αξιόλογους νέους. Για να ενθαρρύνονται στη δημιουργική τους πορεία. Δηλαδή, η βράβευση των πνευματικών δημιουργών θα έλεγα ότι πρέπει ν' αντιστοιχεί στο βάπτισμα και να μην είναι επικήδειος. (..) Την είδηση την άκουοα με ευχαρίστηση. Κι αυτό είπα σ' όλους όσους με ρώτησαν. Με στεναχώρησε πολύ όμως κάτι. Γράφτηκε ότι είπα "το βραβείο μου είναι πέρα για πέρα ανούσιο". Ποτέ στη ζωή μου δεν χρησιμοποίησα την κακόζηλη έκφραση "πέρα για πέρα". Κι είναι λυπηρό να διαβάζεις λόγια που ποτέ δεν είπες»,1986
«Συντήρηση Ανελκυστήρων», «Χρόνος».(Φλεβάρης-Μάρτης) Νοσηλεύεται στο νοσοκομείρ «Σωτηρία» με προβλήματα καρδιάς. Τα ζήτημα της σύνταξης λογοτέχνη β' κατηγορίας που του απενεμήθη ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από τους φίλους του έργου του και τον φέρνει στη δημοσιότητα των μεγάλων εφημερίδων. 0 ίδιος λέει: «Ήμουν στην καρδιολογική κλινική της "Σωτηρίας" τον περασμένο Μάρτη για 25 ημέρες. Είχα πλήρη αρρυθμία. Ήρθε μια μέρα ο συγγραφέας κ, Γιάννης Αγγέλου, κρατώντας στο χέρι μια έντυπη αίτηση για σύνταξη λόγω υγείας. Ήρθε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Εγώ, επειδή ξέρω τι είναι η Ελλάδα, του είπα: "Τι να υπογράφω κ. Αγγέλου: Αν είναι να μου δοθεί η μικρή σύνταξη δεν την θέλω... Να μη σας βάλω σε μπελάδες και σας.,." Ήξερα ότι υπάρχουν δύο συντάξεις, με οικονομική διαφορά μηδαμινή, αλλά επί της ουσίας το θέμα είναι τεράστιο. Τελικά γίνεται αξιολογική διαφοροποίηση με τη λεγάμενη "μεγάλη σύνταξη", 0 κ. Αγγέλου, ευγενικά, μου είπε: "Υπογράψτε, αλλά σημειώστε από κάτω ότι το κάνετε με επιφύλαξη". "Είναι κι αυτό μια λύση", του λέω. Υπόγραψα λοιπόν, προσθέτοντας με το χέρι μου πως αν είναι να μου δοθεί η μικρή σύνταξη, δεν δέχομαι. Εν τούτοις μου έδωσαν τη μικρή...»
1988
«Περί ζωγράφων». Πρόκειται για μια έκδοση της γκαλερί Titanium, όπου περιλαμβάνονται κείμενα του Ν.Κ. τα οποία κατά καιρούς είχε γράψει για φίλους του ζωγράφους. Και ο ίδιος ασχολείται με τη ζωγραφική χωρίς όμως να θεωρεί τον εαυτό του ζωγράφο. Τα ζωγραφικά έργα που περιλαμβάνονται στον τόμο εκτίθενται στην γκαλερί την άνοιξη του 1988.1988
(Ιούνιος) Μέρος της έκθεσης αυτής μεταφέρεται στη γενέτειρα του ποιητή. Η δημοτική αρχή του Ναυπλίου τιμά τον ποιητή.1988
«Ερυθρογράφος».1989
(Μάρτης) Διαπιστώνεται ότι πάσχει από καρκίνο.1989
«Λογική Μεγάλου Σχήματος».
1990
(Φεβρουάριος-Μάρτιος) Επίσκεψη στο Λονδίνο και νοσηλεία στο Royal Marsden Hospital. «Η μοναξιά λειτουργεί στον πολιτισμό όσο και στη βαθύτερη προϊστορία1 καταστρέφεται στη μέση κατάσταση ζωής, όπου λόγου χάρη ο άρρωστος θέλει στο νοσοκομείο την οικογένεια κοντά του και ει δυνατό τα ζώα του.
Μέσα στη νύχτα του Λονδίνου τα κόκκινα κι άσπρα φώτα στ' αεροπλάνα με τον εντεινόμενο βόμβο επιβλητική τελετουργία.»
1990
(28 Σεπτεμβρίου) Ο Ν.Κ. πεθαίνει στο νοσοκομείο «Υγεία».1991
«Ευρέσεις από Κυανό Κοβάλτιο», μεταθανάτια έκδοση των ποιημάτων του των τελευταίων ημερών.from ανεμουριον https://ift.tt/2Vzioml
via IFTTT