Υπάρχει φιλί που είναι κάτι περισσότερο από ένα φιλί… …
Ούτε πάπες ούτε ή ιερά εξέταση ούτε αυτοκράτορες μπόρεσαν να αστυνομεύσουν και να απαγορεύσουν το φιλί. Όσες δικαιολογίες, όσες απειλές κι αν χρησιμοποίησαν. Κανένας ισχυρός δεν μπορεί να ελέγξει τα χείλη όταν ποθούν. Και οι ίδιοι κάποια στιγμή υπέκυψαν, υποκύπτουν και θα υποκύπτουν στο φιλί. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Νίτσε «αυτός ή αυτή που δεν σε φιλάει, κάνει τη λαγνεία σου ισχυρότερη».
Ο Covid19 σαν να είναι αυτός που μοιάζει να περιορίζει μεταξύ των άλλων και το φιλί. Έτσι σε μια τέτοια στερητική κρίση ανέσυρα τα υπέροχα φιλιά που μας παρουσίασε πριν από μερικά χρόνια ο Ηλίας Χαρίσης.
Φιλιά άλλοτε τρυφερά και με χαρακτηριστική την προστατευτική στάση του άντρα, άλλοτε αρπακτικά και βίαια, συχνά σπαρακτικά, ακόμη και χυδαία σαν να διαδραματίζονται στο επίπεδο του αγοραίου έρωτα. Σε ορισμένα έργα οι δύο μορφές γίνονται ένα – λες και θέλει να κατασπαράξει με το στόμα της η μία την άλλη – με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σκοτεινής ύπαρξης με ζωόμορφα χαρακτηριστικά.*
Το φιλί όπως και ο άνθρωπος έχει μια συναρπαστική ιστορία. Το ρομαντικό φιλί πρωτοαναφέρεται στις ανθρώπινες κοινωνίες γύρω στο 1500 π.Χ. Είναι καταγεγραμμένο στις ινδουιστικές βέδες. Η AtharvaVeda αναφέρει: «Ακούμπησε το στόμα της στο στόμα μου και έκανε έναν ήχο που με γέμισε με ευχαρίστηση».
Στις βέδες όμως αναφέρονται άνθρωποι να «σκοτώνουν» άλλους ανθρώπους «με το στόμα τους» και το φιλί περιεγράφηκε ως ένας τρόπος εισπνοής του πνεύματος κάποιου. Ο Οδυσσέας φίλησε τους δούλους του όταν επέστρεψαν στο σπίτι, ενώ ο άγνωστος μελωδός στο Άσμα Ασμάτων τραγουδούσε: «Φιλησάτω με ἀπό φιλημάτων στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοί μαστοί σου ὑπέρ οἶνον, κα ὀσμή μύρων σου ὑπέρ πάντα τα ἀρώματα»,
Δώσε μου όλα τα φιλιά που φύλαγες στο στόμα.
Στην αγκαλιά σου βάλε με μ’ εσένα να μεθύσω
χωρίς κρασί να ζαλιστώ, στ’ αρώματα να σβήσω,
γλυκό μου όνομα εσύ σαν μύρο σκορπισμένο.
Μιχάλης Γκανάς (Άσμα Ασμάτων, Μελάνι 2005)
Το φιλί στην ουσία διευκολύνει τρεις βασικές ανάγκες τη σεξουαλική διέγερση, τη ρομαντική ανάγκη και την προσήλωση. Ίσως αυτό να έχει κάποια σχέση με την άποψη του ζωολόγου Ντέσμοντ Μόρρις που έλεγε ότι το φιλί προέκυψε εξελικτικά από μια κοινή μητρική πρακτική των ανθρωποειδών μας προγόνων: η μητέρα μασά πρώτα την τροφή και μετά την προσφέρει στόμα με στόμα στα μικρά της. Έτσι το φιλί της αρχέγονης μητέρας ηρεμούσε και ενέπνεε ασφάλεια. (D. Morris «Ο γυμνός πίθηκος», εκδ. Κέδρος).
Τον 17ο αιώνα ο Martin von Kempe είχε καταγράψει είκοσι τύπους φιλιού. Με αφορμή την εργασία του Γερμανού μελετητή, στα χρόνια που ακολούθησαν το φιλί ταξινομήθηκε σε πάρα πολλούς τύπους.
Ο Ηλίας Χαρίσης δεν στόχευε στην εγκυκλοπαιδική παρουσίαση του φιλιού. Είναι φιλιά του πάθους και του έρωτα. Και στον έρωτα ο άνδρας και η γυναίκα μπορούν να βρουν όσα ψάχνουν: Στοργή, ασφάλεια, τρυφερότητα, έλξη, διέγερση, καταφύγιο και βέβαια πάθος και πόθο. Το φιλί του Ηλία Χαρίση είναι κάτι περισσότερο από ένα φιλί, όπως θα έλεγε ο Φρόιντ, είναι «σεξουαλική χρήση των βλεννογόνων των χειλιών και του στόματος» που οδηγούν στην κορύφωση.
Πάντως για τις μέρες που ζούμε υπάρχει και μια διαφορετική άποψη, είναι το λεγόμενο φιλί Ζεν: Τα χείλη σας προσεγγίζουν όλο και πιο κοντά, αλλά ποτέ δεν αγγίζουν το ένα το άλλο….
The post Ανιχνεύοντας τα φιλιά του ΗΛΙΑ ΧΑΡΙΣΗ appeared first on Art22.
from Art22 https://ift.tt/39p53lj
via IFTTT