Στις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα εμφανίστηκε — χωρίς να μπορεί να πει κανείς πώς και από πού — ένας περίεργος, ρωμαλέος, αλλά και τρισάθλιος στην εμφάνιση τύπος. Αν τον ρωτούσες πώς τον έλεγαν δήλωνε: «Σακκουλές» και... καθάριζε.
Διαδιδόταν γι' αυτόν ότι ήταν στρατιώτης, είχε πάρει μέρος σε μάχες και πολλά άλλα. Ιδιότυπος περιθωριακός τύπος της εποχής, ανακάλυψε πολύ γρήγορα πως η εργασία είναι... «μήτηρ πάσης κακίας» και αποφάσισε να ζήσει με τον τρόπο του.
Χρησικτησία στη... «σπηλιά του Σωκράτη»
Φρόντισε λοιπόν ο άνθρωπος να εξασφαλίσει κατοικία. Και δεν έψαξε πολύ. Έφερε ένα γύρο την Ακρόπολη, ανακάλυψε μια σπηλιά και... εγκαταστάθηκε. Δεν άργησαν βέβαια και οι κάτοικοι της Αθήνας (που τότε ήταν δεν ήταν 100.000) να ανακαλύψουν ότι ο Σακκουλές είχε εγκατασταθεί στη σπηλιά εκείνη που, σύμφωνα με την παράδοση, είχε φυλακιστεί και είχε πιει το κώνειο ο Σωκράτης, ο φιλόσοφος της αρχαίας Αθήνας.
Βέβαια ο Σακκουλές ούτε κώνειο δε λογάριαζε να πιει, ούτε τάσεις να γίνει φιλόσοφος είχε. Είχε όμως τη... «φιλοσοφία» του για τη ζωή. Μια «φιλοσοφία» πολύ... πρακτική που (όσο και αν φαίνεται περίεργο) θα έβρισκε οπαδούς έναν αιώνα περίπου αργότερα…
«Ρε συ δώσε μια δεκάρα…»
Αποφάσισε λοιπόν ο «περί ου ο λόγος» να… φορολογεί τους Αθηναίους που θα συναντούσε στις ατελείωτες περαντζάδες του στην Αθήνα με μια δεκάρα.
− Ρε συ δώσε μια δεκάρα…»
ήταν ο... προσφιλής του χαιρετισμός για κάθε δύστυχο Αθηναίο που συναντούσε στο δρόμο του. Και οι δεκάρες έπεφταν... Γιατί το ύφος του Σακκουλέ μόνο παρακλητικό δεν ήταν.
Και μια και μιλήσαμε παραπάνω για την πρακτική του «φιλοσοφία» και τους άλιμους μιμητές της, ας πούμε ότι και σήμερα συναντά κανείς διά φόρους τύπους σε διάφορα σημεία της Αθήνας που άλλοτε παρακλητικά και άλλοτε απαιτητικά (δεν αναφερόμαστε βέβαια στους ζητιάνους) σου λένε: «Μήπως έχετε ένα δεκάρικο;» ή «μου δίνεις ένα δεκάρικο» (βέβαια, είναι και ορισμένοι πιο ακριβοί που ζητάνε μόνο πενηντάρικα…).
Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις συναντά κανείς αγόρια και κορίτσια που κάνουν αυτή τη δουλειά. Μόνο που το φαινόμενο δεν μπορεί κανείς να το εξηγήσει, να το «σακκουλευτεί» τέλος πάντων, σαν «ανιστόρητη ιστορία»,
Αλλά ας επανέλθουμε στο Σακκουλέ.
Αντιμέτωπος με το... φιλόσοφο Ανδρέα Συγγρό
Διηγούνται για τον ήρωα μας και το εξής επεισόδιο.
Κάποτε, στη λεωφόρο Αμαλίας συνάντησε τον Ανδρέα Συγγρό και τον χαιρέτησε με τον γνωστό του τρόπο:
− Ρε συ δώσε μια δεκάρα!
Έκπληκτος με την αυθάδειά του ο ζάμπλουτος επιχειρηματίας άρχισε να τον επιπλήττει και να του αναπτύσσει τις απόψεις του για τα «κακά» της τεμπελιάς και τα «αγαθά» της εργασίας. Βέβαια ο Σακκουλές είχε την άποψη του επί του θέματος και δε χάριζε κάστανα. «Τα άκουσε» λοιπόν και ο Συγγρός:
− Ρε συ, το φιλόσοφο θέλεις να μας παραστήσεις; Μήπως σου ζήτησα κανένα εκατομμύριο; Μια δεκάρα σου ζήτησα και συ μ' έσπασες στη λογοδιάρροια. Μωρέ αν σε κάθε δεκάρα που μου δίνουν, μου ‘λεγε καθένας τις φιλοσοφίες του, θα πέθαινα στην πείνα.
Και αφήνοντας πίσω του τον εμβρόντητο Συγγρό, επανέλαβε με θυμό το αγαπημένο του απόφθεγμα:
− Φτου! Εκατό χιλιάδες Αθηναίοι δεν μπορούν να θρέψουν έναν τεμπέλη;
Μία αποτυχούσα απέλαση...
Ο Σακκουλές μπορεί βέβαια να φορολογούσε τους Αθηναίους αλλά οι Αθηναίοι μόνο σαν εφορία δεν τον έβλεπαν. Πάντα του έδιναν πρόθυμα τη δεκάρα τους. Και η Αστυνομία, μια και κανένας δεν είχε ενοχληθεί ιδιαίτερα από τις «επιθέσεις» του άσπονδου τεμπέλη, απαξιούσε να ασχοληθεί μαζί του.
Κάποτε όμως (άγνωστο τι μεσολάβησε) η Αστυνομία της Αθήνας αποφάσισε να τον... απελάσει από την Αθήνα για αλητεία. Συνελήφθη λοιπόν ο δύστυχος ο Σακκουλές και οδηγήθηκε έξω από την πόλη. Κατόρθωσε όμως και δραπέτευσε «καθ' οδόν» επέστρεψε στην Αθήνα και επιδίωξε να συναντήσει το διευθυντή της Αστυνομίας Αλεξάνδρου. Τον συνάντησε (μια και η Αθήνα ήταν μικρή τότε) και με ύφος περιπαιχτικό και επιθετικό συνάμα του λέει:
− Ρε σύ, δώσε μου μια δεκάρα για να μη σου αλλάξω τον αναβαλλόμενο!
Δεν είναι γνωστό αν ο Αλεξάνδρου του έδωσε τη δεκάρα. Είναι όμως σίγουρο ότι από τότε η Αστυνομία παραιτήθηκε της καταδίωξης του Σακκουλέ. Συνέχιζε να ζει με τον προσφιλή του τρόπο, ώσπου κάποια μέρα — ύστερα από πολλά χρόνια — εξαφανίστηκε από τους δρόμους. Τον βρήκαν νεκρό στην κατοικία του (τη σπηλιά του Σωκράτη).
ΤΟΤΕ...
ΤΕΥΧΟΣ Νο 5
ΑΘΗΝΑ 1983
from ανεμουριον https://ift.tt/2OQv2uT
via IFTTT