Είναι γνωστό ότι ο Θοδωράκης Γρίβας, ο αυταρχικός οπλαρχηγός της Ρούμελης που φιλοδόξησε να γίνει και... Πρόεδρος της Δημοκρατίας (στα 1862), είχε κάπως «ιδιόμορφες» απόψεις για το τι σημαίνει Νόμος. Πιο συγκεκριμένα, δεν ήταν και τόσο «νομοταγής» όταν ο νόμος... έθιγε τον ίδιο. Τότε αλλοίμονο στους δικαστές και στους κρατικούς υπαλλήλους που θα δοκίμαζαν να τον εφαρμόσουν πάνω του... Τα «ανέκδοτα» για τον παράξενο εκείνο άνδρα (που άλλοτε αναστάτωνε το βασίλειο με εξεγέρσεις, κι άλλοτε έσπευδε να καταστέλνει εξεγέρσεις... στο όνομα του Όθωνα) είναι πολλά και ορισμένα «γειτονεύουν» με το θρύλο. Ένα τέτοιο «ανέκδοτο» δίνουμε σήμερα, παρμένο από την «Κατοχή» του Γ. Βώκου. Το 1859, ένα δικαστήριο του Μεσολογγίου είχε την... τόλμη να καταδικάσει το Γρίβα (σχετικά με τα όρια ενός κτήματός του). Μέχρι εδώ καλά. Τώρα έπρεπε αυτή η απόφαση να του κοινοποιηθεί. Και κανένας από τους δικαστικούς κλητήρες της πόλης δεν έδειχνε... προθυμία για μια τέτοια «επικίνδυνη» αποστολή. Άλλοι «αρρωσταίνανε», άλλοι εξαφανίζονταν κι άλλοι, απερίφραστα, δήλωναν πως δεν ήταν «τρελοί» να κάνουν τέτοια κουτουράδα... Τελικά, με τα πολλά, βρέθηκε ο απαραίτητος «ήρωας». Ήταν ένας νέος στο επάγγελμα δικαστικός κλητήρας, που δεν είχαν προλάβει να τον ειδοποιήσουν για το «τί εστί» Γρίβας και μάλιστα είχε απορήσει για τις φοβίες των συναδέλφων του.
 |
— Δε φοβάσαι; τον ρωτούσαν.
Κι αυτός, ειλικρινά απορημένος, αντέστρεφε την ερώτηση:
— Να φοβηθώ; Γιατί; Εγώ εκτελώ το Νόμο! Κοινοποιώ μια απόφαση δικαστηρίου. Φταίω σε τίποτα;
Κι οι άλλοι κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά, ίσως με οίκτο. Τελικά ο ήρωάς μας ξεκίνησε για την αποστολή του, εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνει τι στο διάολο είχαν πάθει όλοι και τον κοιτούσαν έτσι παράξενα. Φτάνει κάποτε στο σπίτι το Γρίβα και — φυσικά — το βρίσκει περικυκλωμένο από τα ένοπλα παλικάρια του. Εκεί, αρχίζει να κλονίζεται... Σκέφτεται να μη δηλώσει την ιδιότητά του σε κανέναν και — με διάφορα ψέματα — κατορθώνει να οδηγηθεί μπροστά στο γηραιό οπλαρχηγό. Αυτός τον κοιτά άγρια και του φωνάζει δυνατά:
— Τι θες εδώ μωρέ;
Ο κλητήρας νιώθει ένα μυρμήγκιασμα στα πόδια του κι επιτέλους αρχίζει να εννοεί το... σκεπτικισμό των συναδέλφων του. Το υπηρεσιακό του ύφος καταρρέει και μόλις που βρίσκει τη δύναμη να ψελλίσει:
— Στρατηγέ μου... δε φταίω εγώ.
— Αλλά ποιος μωρέ φταίει; ρωτάει πιο άγρια ο Γρίβας.
— Εκείνοι που μ’ έστειλαν...
— Και τι σ’ έστειλαν μωρέ να κάνεις;
— Στρατηγέ μου, να σου δόσω τούτο το χαρτί...
— Και τι χαρτί είναι αυτό;
— Μια απόφαση.
Τον περασμένο αιώνα, η έννοια του κράτους είχε πολύ συμβατική σημασία στην ελληνική επαρχία. Ο κόσμος ήταν ένοπλος και ουσιαστικά αποδεχόταν την εξουσία των τοπικών οπλαρχηγών. Ο Γρίβας δείχνει να γαληνεύει, ετοιμάζοντας με σαδιστικό τρόπο την «πλάκα» του. Τα παλικάρια του αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως κάτι θα γίνει και χαμογελούν, ενώ ο κλητήρας κοιτά ανήσυχος γύρω του.
— Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι; λέει ο Γρίβας· τι φοβάσαι; φέρε το χαρτί να το δούμε...
Μόλις το παίρνει και το διαβάζει, οι διαθέσεις του αλλάζουν και πάλι. Το ξαναρίχνει στο «άγριο» και κάνει νόημα — επιτακτικό — . στον κλητήρα να πλησιάσει.
— Τι λέει εδώ μωρέ; του λέει, δείχνοντάς του το πάνω μέρος του εγγράφου.
— «Εν ονόματι του βασιλέως Όθωνος...»
— Τέτοια απόφαση — ξεσπάει ο «γέρος» — εγώ τη χέζω...
Κι έπειτα, με πιο απλό ύφος την ξαναδίνει στον κλητήρα.
— Έλα — του λέει με σοβαρή φωνή — φάτην!
— Την απόφαση;
— Ναι! την απόφαση μωρέ, και γρήγορα...
Ο κλητήρας κάθιδρος υποχωρεί κι αναζητεί ανοιχτό διάδρομο για να το σκάσει. Οι οπλοφόροι τον περικυκλώνουν. Ο Γρίβας κάνει νεύμα σ’ έναν πανύψηλο «παλικαρά» να πλησιάσει.
— Πάρε του μωρέ το κεφάλι αν δε φάει το χαρτί...
— Η παράδοση λέει ότι έντρομος ο κλητήρας, μπροστά στο υψωμένο σπαθί... άρχισε να μασουλάει το χαρτί. Έφαγε — λένε — το γύρω γύρω, μα τελικά δεν άντεξε. Ξέσπασε σε λυγμούς κι έπεσε στα πόδια του Γρίβα.
— Έλεος στρατηγέ μου, θα σκάσω ο κακομοίρης...
— Άιντε μωρέ, εξαφανίσου, του απάντησε αυτός, ενώ όλοι είχαν λυθεί στα γέλια με το «αστείο».
Δεν ξέρουμε με τί ταχύτητα έφτασε ο φουκαράς ο κλητήρας στο Μεσολόγγι, ούτε πως περιέγραψε εκεί το πάθημά του. Το μόνο που ξέρουμε είναι στο κτήμα του Γρίβα δεν ξανάγινε ποτέ επίδοση δικαστικού εγγράφου.
Τότε...
Μηνιαίο περιοδικό για την ελληνική ιστορία
Τεύχος Νο 6
Δεκέμβρης 1983
from ανεμουριον https://ift.tt/34xaZHl
via IFTTT