Θανάσης Τριανταφύλλου
ΝΤΡΟΠΗ! Χθες το βράδυ στην εκπομπή της Όλγας Τρέμη, καλεσμένος ήταν με skype ο γνωστός από παλιά στο ευρύ κοινό (μια κι ήταν από τους υπεύθυνους στην επιτροπή για την αντιμετώπιση της ασθένειας του AIDS και του ιού HIV, τότε που ακόμη η ιατρική κοινότητα έψαχνε για τη θεραπεία της νόσου και όλοι τρέμαμε), λοιμωξιολόγος κ. Λαζανάς. Τα θέματα της συζήτησης ήταν σχετικά με το πρόβλημα της πανδημίας, που τώρα ζούμε με τον κορωνοϊό COVIT-19, και για το κατά πόσο το δικό μας δημόσιο σύστημα υγείας είναι ικανό να ανταποκριθεί στ'αυτό, καθώς και τον ρόλο των γιατρών του. Θέματα, δηλαδή, της απόλυτης επικαιρότητας.
Ο γιατρός, με 40 χρόνια προσφοράς στο σύστημα, έλεγε αυτά που όλοι ξέρουμε πια, για τις πολλές ελλείψεις, για τον τιτάνιο αγώνα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, για την υπευθυνότητα των ατόμων που τώρα έχουν την ευθύνη της καθοδήγησης στη νέα αυτή λαίλαπα κλπ. Υπερτόνισε, μάλιστα, ότι σε τέτοιας κλίμακας πανδημίες και νόσους εκείνο που σηκώνει το όλο βάρος, με αυταπάρνηση των λειτουργών του, είναι το δημόσιο σύστημα και κανένα ιδιωτικό. Κι αυτό το βλέπουμε όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην Ιταλία, και στην Ισπανία, και όπου αλλού χτυπά η νόσος. Πριν κλείσει τη συζήτηση θέλησε να αναφέρει ένα περιστατικό για μια νεαρή -όπως είπε- λοιμωξιολόγο του νοσοκομείου ΣΩΤΗΡΙΑ, της οποίας το όνομα δεν το ανέφερε, γιατί ίσως η ίδια να μη ήθελε να αναφερθεί, που του τηλεφώνησε και του είπε ότι έχει δεκαπέντε μέρες να κοιμηθεί στο σπίτι της, γιατί ως μονογονεϊκή οικογένεια μεγαλώνει μόνη της (η νεαρή γιατρός, με τις ανάξιες λόγου αναφοράς αμοιβές που πληρώνονται οι ήρωες γιατροί του ΕΣΥ) το παιδί της. Συνέχισε, με εμφανή προσπάθεια ο κ. Λαζανάς να συγκρατήσει έναν λυγμό του, λέγοντας ότι η γιατρός του είπε πως το παιδάκι της τής τηλεφώνησε και της είπε:
«Αν πάθεις κάτι μαμά, τι θα γίνω εγώ!»..
Δεν πρόλαβε να πει την τελευταία φράση, σχεδόν κλαίγοντας ο γιατρός, και απρεπώς κατά τη γνώμη μου, η Όλγα Τρέμη έκλεισε την εκπομπή λέγοντας: «Και μένα ο γιος μου έτσι μου λέει», εξισώνοντας εντελώς διαφορετικές στιγμές πίκρας, κούρασης και δυνατοτήτων, και - κατά τη γνώμη- μου προσβάλλοντας και απαξιώνοντας τον γιατρό που ανέφερε το παράδειγμα, για να δείξει τις θυσίες των γιατρών και τον κίνδυνο όλων όσοι δουλεύουν στα νοσοκομεία αναφοράς, και ένα τέτοιο -από τα κορυφαία- είναι και το ΣΩΤΗΡΙΑ!
Γιατί απρεπές; Γιατί: α) η κ. Τρέμη και οι όποιες ανάλογες κυρίες της ενημέρωσης δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του κινδύνου, αλλά ήδη προσάρμοσαν τις εκπομπές τους από το σπίτι , κάνοντας χρήση των νέων τεχνολογιών, β) η κ. Τρέμη δεν είναι της ίδιας οικονομικής επιφάνειας για να εξασφαλίσει τον γιο της, που δεν είναι ούτε μωρό ή παιδάκι, απ' ό,τι ακούω, αλλά πάνω από έφηβος, και ίσως πάνω και από είκοσι σε ηλικία, οπότε μπορεί να συνεχίσει με άλλους όρους τη ζωή του, σε αντίθεση με το κοριτσάκι της νεαρής γιατρού που προσφέρει τις υπηρεσίες της με κίνδυνο και με αμοιβές πείνας, γ) η κ Τρέμη μετά από αφάνεια πολλών ετών, για τους γνωστούς λόγους, θα μπορούσε να είναι στη σύνταξη και να είναι κοντά στο παιδί της, αφού ως μάνα νιώθει ότι την έχει τόση ανάγκη, αλλά η ίδια μάλλον ζήτησε να ξαναβγεί στη δημοσιότητα με ψηλές αμοιβές ( πάντως όχι τα 1200 ευρώ (ή κάπου εκεί) των επιμελητών και των επικουρικών του ΕΣΥ), δ) θα μπορούσαμε όλοι μας να κάνουμε και χωρίς της ενημέρωση της κ. Τρέμη, ενώ δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς από την ηρωική παρουσία και προσφορά των γιατρών μας και του νοσηλευτικού προσωπικού του ΕΣΥ, και κυρίως των εργαζομένων στα νοσοκομεία αναφοράς για τον κορωνοϊό, ε) γιατί, δεν νομίζω ότι η κ. Τρέμη έφυγε από το σπίτι της για δεκαπέντε μέρες τώρα, και πόσες άλλες θα ακολουθήσουν ακόμη, εξαναγκασμένη να το κάνει αυτό από τις συνθήκες, στ) γιατί δεν νομίζω ότι η προσφορά της κ. Τρέμη γίνεται με τους ίδιους όρους προστασίας με τη νεαρή γιατρό, και ένα σωρό άλλα που μπορώ να απαριθμήσω.
Τέλος, δεν γνωρίζω τη νεαρή γιατρό, αλλά από προσωπικό βίωμα γνωρίζω ότι κι ο δικός μου γιος, σε άλλο νοσοκομείο αναφοράς στην Αθήνα, ως πνευμονολόγος κι αυτός, έχει φύγει από το σπίτι του, τα παιδάκια του και τη σύζυγό του εδώ και δεκαπέντε μέρες τώρα, και έχει μόνο τηλεφωνική επικοινωνία και βιντεοκλήσεις με το σπίτι του.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η αναγκαστική απουσία, είναι άγνωστο!
Εκείνο, λοιπόν, που έχω να πω κλείνοντας κι εγώ το σημείωμα αυτό, παρότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να έρχομαι σε αντιδικίες με κανέναν, πολύ περισσότερο με συμπατριώτες και συμπατριώτισσές μου, είναι να πω:
ΝΤΡΟΠΗ! …. ΝΤΡΟΠΗ!
Και να εκφράσω την ελπίδα να μην ξαναδούμε τέτοιες υπερφίαλες και προσβλητικές τοποθετήσεις και συμπεριφορές χρήσης του δημόσιου λόγου, που απαξιώνουν λειτουργούς με προσφορά όπως χθες , κατά τη γνώμη μου, συνέβη με τον κ. Λαζανά.
Θ.Τ. 
