Είναι γνωστό ότι ο Κράναχ υπήρξε ένας εξαιρετικά παραγωγικός προσωπογράφος και ότι χρησιμοποιούσε πολυάριθμους βοηθούς, που ήταν όλοι περίφημοι τεχνίτες. Επικρίθηκε όμως, ότι είχε δημιουργήσει ένα σχήμα που του επέτρεπε μια «μαζική» ζωγραφική παραγωγή, με την κατάργηση του τοπιογραφικου βάθους, με το γραμμικό σχεδίασμα, με τη χρησιμοποίηση χρωματισμένου φόντου. Η περίοδος μεταξύ 1520 και 1540 σημειώνει ίσως το απόγειο της προσωπογραφικής τέχνης του Κράναχ. Ας θυμηθούμε, λόγου χάρη, τα πολυάριθμα πορτραίτα του Λουθήρου και της γυναίκας του, του 98 Μελάγχθονα, μερικά αριστουργήματα όπως το «Πορτραίτο του δόκτορος Scheurl», στη Νυρεμβέργη, το ωραιότατο «Geiler von Kaiserberg», στό Μόναχο, αλλά κι αυτό το «Γυναικείο πορτραίτο» που μπορεί να φαίνεται κατώτερο, αλλά χαρακτηρίζει απόλυτα το στυλ του καλλιτέχνη εκείνη την εποχή : πρόσωπο τοποθετημένο σε στάση τριών τετάρτων, τολμηρό «κόνιμο» κάτω από τη μέση, βλέμμα χαμηλωμένο. Στον πίνακα αυτόν, η έντονη γραμμή παρεκκλίνει από τις πολιτιστικές αναμνήσεις που συναντούμε αλλού κι από τις κλασικές τάσεις του Ντύρερ, του Χόλμπαϊν του Νεωτέρου, του Πάχερ, τού Πόλακ καί του Ράιχλιχ, για να υιοθετήση ένα αύστηρό στιλ, που θα μπορούσαμε να το σχετίσωμε με τις παλιές γοτθικές εικόνες. Για να φτάση στο αυστηρό αυτό σχήμα, ο ουμανιστής της Βιττεμβέργης αναγκάζεται να παραμερίση το ταραγμένο περιγραφικό στύλ των προηγουμένων του έργων και την απίστευτη δεξιοτεχνία στη ζωγραφική αφήγηση, που θα ενέπνεε αργότερα έναν καλλιτέχνη όπως ο Αλτντόρφερ. Ο αυλικός ζωγράφος του Ιωάννου−Φρειδερίκου της Σαξονίας δίνει ωστόσο σε όλα τα έργα του μια εξαίρετη κομψότητα, όπως δείχνει εδώ ο γύρος του ανασηκωμένου καπέλου, που κάτωθέ του γέρνει το λευκό πρόσωπο.
Raffaele Monti
from ανεμουριον https://ift.tt/2QQsUmJ
via IFTTT