Albrecht Dürer (1471−1528): Ανδρικό πορτραίτο (1516). | ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΕΧΝΩΝ Ουάσιγκτον.
«Όταν ήμουν νέος, παθιαζόμουν για ποικιλίες και νεωτερισμούς. Τώρα που γέρασα, έμαθα να θαυμάζω το μέτρο που υπάρχει στη φύση και να καταλαβαίνω ότι αυτή η απλότητα είναι ο τελικός σκοπός της τέχνης». Αυτά τα λόγια που είχε απευθύνει ο γηραιός ζωγράφος στον φίλο του Μελάγχθονα εκφράζουν μιαν ηθική στάση, κι αν ακόμα δεν ανταποκρίνωνται στην εξέλιξη του πνεύματος και του ύφους του Ντύρερ. Ωστόσο, και στη νεότητά του και στην ώριμη ηλικία του, ο ζωγράφος προσπάθησε να ξεπεράση ταυτόχρονα τον παθητισμό του δασκάλου του Βόλγκεμουτ όσο και τα προβλήματα δομής και ισορροπίας της ιταλικής αναγεννήσεως, τείνοντας προς μιαν ακριβή διαγραφή των φυσιογνωμιών και των σωμάτων μέσα σ’ έναν αυστηρά μετρημένο χώρο. Αυτή η προσπάθεια είναι αισθητή, ακόμα και σ’ εκείνα τα έργα του που χρονολογούνται γύρω στα 1516 και που χαρακτηρίζονται, ωστόσο, περισσότερο από μιά κατασκευή κοινή και διακοσμητική. Το ανδρικό πορτραίτο που εικονίζεται εδώ αποτελεί ένα δείγμα της τάσεως αυτής. Βρίσκομε την επίδραση του Μπελλίνι στην τοποθέτηση του προσώπου, στις λεπτομέρειες της δομής, και ο ελαφρότερος φωτισμός έχει τώρα διαδεχθεί τη νεανική εκείνη τεχνοτροπία του Ντύρερ, που ο Γκαίτε την αποκαλούσε «τεχνοτροπία ξυλογλύπτη». Μια απόλυτη ισορροπία, μιά στάση εσωτερικής περισυλλογής, σχεδόν ραφαηλική, χαρακτηρίζουν το πρόσωπο, που είναι στημένο σ’ ένα χώρο σκοτεινό και στενό. Η ίδια η έκφραση του προσώπου, η τόσο έντονη και τόσο χαρακτηριστική, τείνει προς μιαν ολική απόσπαση, έτσι που η γραμμή να γίνεται ένα στοιχείο καθορισμού του χώρου, όπως στη «Μαντόνα με το γαρύφαλλο» του Μονάχου, που ανήκει στην ίδια εποχή.
Raffaele Monti
from ανεμουριον https://ift.tt/302L7l9
via IFTTT