Η Παιδεία ως συνεχής ματαίωση
__________________
Κατά τη διάρκεια της παιδευτικής διαδικασίας, από τα Νήπια ως και τα Πανεπιστήμια και τα Διδακτορικά, αισθάνεται κανείς την ελάχιστότητά του. Πάνω που θεωρεί κανείς ότι "γνωρίζει" κάτι, ανακαλύπτει ότι η γνώση δεν αποκτήθηκε. Και ότι υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν περισσότερα.
Πολύ περισσότερα. Πιο ικανοί. Πιο διαβασμένοι. Πιο καταρτισμένοι.
Ανακαλύπτει ότι η διαδικασία είναι αέναη. Δεν τελειώνει. Κι ότι η ελάχιστότητά του δεν είναι σε θέση να πει τη λέξη "γνωρίζω" ή ότι "είμαι βέβαιος" ή "σίγουρα".
Κι αυτή η συνεχής ματαίωση, νομίζω, σφυρηλατεί μια πιο μαζεμένη συμπεριφορά, πιο σεμνή. Η Παιδεία, σφυρηλατεί χαρακτήρα. Ως συνεχής ματαίωση.
Κι όσοι από εμάς ,που λογιζόμαστε μορφωμένοι, δεν διακρινόμαστε από σεμνότητα, αυτό σημαίνει ότι η Παιδεία μας δεν ήταν επαρκής. Ότι "πέρασε και δεν ακούμπησε" από πάνω μας. Ότι απλώς συσσωρεύαμε πληροφορίες, λες και οι υπολογιστές δεν το κάνουν καλύτερα από μας, πλέον.
Ακόμα θυμάμαι τον Νανόπουλο, τον Κριμιζή, τον Βαρώτσο, τον Μάζη και τόσους άλλους εγνωσμένου κύρους Επιστήμονες, πόσο ευγενείς και χαμηλών τόνων άνθρωποι είναι.
Γιατί κατάλαβαν. Πόσο "ελάχιστοι" είμαστε.
Και από την άλλη, μας βλέπω, όλους μας, να γνωρίζουμε τα πάντα με σιγουριά ακόμα κι αν δεν έχουμε σπουδάσει ούτε μια μέρα το θέμα που πραγματευόμαστε.
Αν θέλουμε μια καλύτερη κοινωνία, λοιπόν, οφείλουμε να απαιτήσουμε Παιδεία. Διά βίου. Για όλους τους Πολίτες. Όχι ως μηχανισμό συσσώρευσης γνώσης, αλλά ως φορέα διάπλασης χαρακτήρων. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, τα ποσοστά αναλφαβητισμού στην ανερμάτιστα ναρκισσευόμενη κοινωνία μας.
ΘΕΜΑ:
ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ