Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΔΡΑΙΩΝΕΤΑΙ (1968)

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ 1968 | Η απομάκρυνση του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα, μετά το παταγωδώς αποτυχημένο αντιπραξικόπημα της 3ης Δεκεμβρίου 1967, έχει προκαλέσει ορισμένα διπλωματικά προβλήματα στη χούντα. Η απουσία και του τυπικού αρχηγού του κράτους, στον οποίον οι ξένοι πρεσβευτές υπέβαλλαν τα διαπιστευτήριά τους, είναι αιτία μικροανησυχιών των δικτατόρων. Οι ανησυχίες αυτές επιτείνονται όταν οι πρέσβεις των ΝΑΤΟϊκών χωρών στην Αθήνα, παρά το πρωτόκολλο, δεν προσέρχονται στη Μητρόπολη για τη δοξολογία του νέου έτους. Ανήσυχος ο αρχιπραξικοπηματίας Γ. Παπαδόπουλος στέλνει στις 6 Ιανουαρίου προσωπική επιστολή στον πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, μέσω του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία Τομ Πάπας.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΟΡΜΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ.

Στις 13 Ιανουαρίου το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στέλνει απόρρητο τηλεγράφημα στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας, στο οποίο τονίζει χωρίς περιστροφές: «Εχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε στο εγγύς μέλλον σε μια σχέση εργασίας με το καθεστώς... Έχουμε εν πάση περιπτώσει συμφέροντα στην Ελλάδα, τα οποία πρέπει να προσέξουμε». Είκοσι μέρες αργότερα ο Γ. Παπαδόπουλος λαμβάνει μια εκπληκτικά θερμή επιστολή από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου ο Λ. Τζόνσον γράφει μεταξύ άλλων στον δικτάτορα, τον οποίον αναγνωρίζει πανηγυρικά ως πρωθυπουργό της χώρας:

«Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ

...Είμαι ευγνώμων γιατί έχετε συνειδητοποιήσει τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι δημοκρατικές χώρες λόγω της αιφνιδιαστικής αλλαγής κυβέρνησης (σ.σ. έτσι αποκαλεί ο Λ. Τζόνσον το πραξικόπημα!) στη χώρα, στις 21 Απριλίου 1967... Η κυβέρνησή μου βρίσκει ότι ορισμένα από τα μέτρα που έχετε λάβει είναι θετικά για την αποκατάσταση κανονικών συνθηκών στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή... Όπως γνωρίζετε, κ. Πρωθυπουργέ, οι χώρες μας έχουν πολλές κοινές αξίες. Έχουμε μια μακρά και παραγωγική σχέση βασισμένη σε κοινούς στόχους και δεσμούς. Πρόκειται για μια σχέση μεγίστης σημασίας για εμάς τους Αμερικανούς. Πιστεύω ότι συμφωνείτε πως μπορεί να αναπτυχθεί σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Σας εύχομαι, μέσα σε αυτό το κλίμα, επιτυχία στις προσπάθειες για την υλοποίηση των στόχων του λαού σας».

Εκφραστής των στόχων του ελληνικού λαού, λοιπόν, αναγορεύεται ο Γ. Παπαδόπουλος από τον Λίντον Τζόνσον. Έχει ήδη προηγηθεί, στις 23 Ιανουαρίου, επίσκεψη του Αμερικανού πρεσβευτή Φ. Τάλμποτ στον υπουργό Εξωτερικών του καθεστώτος Π. Πιπινέλη, η οποία έχει δώσει το σύνθημα σειράς εκ νέου «αναγνωρίσεων» της χούντας από τις δυτικές, αλλά και ανατολικές χώρες, με πρώτη την Τουρκία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου γράφει χαρακτηριστικά για τη στάση των κυβερνήσεων των ΝΑΤΟϊκών χωρών και του σοβιετικού στρατοπέδου απέναντι στη χούντα: «Το Εργατικό Κόμμα της Ολλανδίας, μολονότι δεν ήταν στην εξουσία, πήρε την ίδια δυναμική στάση όπως τα αντίστοιχα κόμματα των σκανδιναβικών χωρών. Στην Ολλανδία, πάντως, δείχθηκε περισσότερο ενδιαφέρον για το ρόλο του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών στο πραξικόπημα, όπως επίσης και για το ρόλο των Ελλήνων κομμουνιστών στην αντίσταση. Στην Αγγλία, τα πράγματα ήσαν πιο πολύπλοκα. Το Εργατικό Κόμμα επίσημα είχε διατυπώσει κατηγορηματικά την αντίθεσή του στο στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας. Δεν φαινόταν όμως διατεθειμένο να προχωρήσει περισσότερο μετατρέποντας τα λόγια σε πράξεις. Και δεν ήταν σε θέση ν’ ασκήσει αποτελεσματική πίεση στην κυβέρνηση του Γουίλσον. Η ίδια η αγγλική κυβέρνηση, μαστιζόμενη από όλο και επιδεινούμενα οικονομικά προβλήματα, αντιμετωπίζοντας ανταρσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, εξαρτημένη από την οικονομική ενίσχυση των Ηνωμένων Πολιτειών, ελπίζοντας να συνδέσει την Αγγλία με την Ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά απρόθυμη ακόμη να πάρει μια περισσότερο Ευρωπαϊκή και λιγότερο Ατλαντική θέση, ακολουθούσε μια πολιτική παθητικής αποδοχής της υιοθετημένης από την Αμερική στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είχαν επίσης πάρει θέση υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Δεν μπορούσαν όμως να προσφέρουν πολλά πράγματα γιατί συμμετείχαν σε κυβέρνηση συνασπισμού. Η γερμανική κυβέρνηση, με στενά περιθώρια δράσης στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ακόμα κάτω από αμερικανική κηδεμονία, ακολουθούσε μια πολιτική σχεδόν όμοια με την πολιτική του Γουίλσον. Η επίσημη Γαλλία ήταν ουδέτερη στο θέμα της Ελλάδας σαν να μην υπήρχε καν ελληνικό πρόβλημα. Και αυτό από μια πλευρά δημιουργούσε απορίες, γιατί η πολιτική του Ντε Γκολ να ελαττώσει την επιρροή της Αμερικής στην Ελλάδα θα ’πρεπε να τον έχει οδηγήσει να πάρει αποφασιστική στάση κατά των συνταγματαρχών. Άλλοι όμως υπολογισμοί στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική θα πρέπει να τον έπεισαν να τηρήσει στάση ανοχής απέναντι στη δικτατορία. Στην Ιταλία, πολλά κόμματα από την Αριστερά μέχρι την μετριοπαθή Δεξιά, πήραν εχθρική στάση απέναντι της χούντας και βοήθησαν και βοηθούν, με κάθε δυνατό τρόπο, το απελευθερωτικό μας κίνημα. Όσον αφορά το σοβιετικό στρατόπεδο, θα πρέπει να κάμουμε διάκριση ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις. Οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις όχι μόνο αναγνώρισαν τη δικτατορία, αλλά εξακολουθούν να συναλλάσσονται μαζί της, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν αποτελεί άμεσο πρόβλημα για τη Σοβιετική Ένωση. Παραδόθηκε στον Τσόρτσιλ το 1944 και τώρα ανήκει στην αμερικανική σφαίρα επιρροής... Όλα τα κομμουνιστικά κόμματα πήραν ανοικτά εχθρική στάση απέναντι της χούντας καταδικάζοντας τον “αμερικανικό ιμπεριαλισμό” σαν το κύριο στήριγμα της στρατιωτικής δικτατορίας της Ελλάδας». Ενθαρρυμένη από τη διεθνή στάση απέναντι της, η χούντα έχει την άνεση να σκέπτεται τη διαιώνιση του καθεστώτος της και ενδιαφέρεται για τον εξωραϊσμό της εικόνας του. Έτσι στις 16 Μαρτίου δίνει στη δημοσιότητα ένα σχέδιο Συντάγματος, το οποίο κατάρτισε επιτροπή υπό τον X. Μητρέλια, και καλεί το λαό να συμμετάσχει σε «συζήτηση» του σχεδίου μέσω του Τύπου, ο οποίος λειτουργεί υπό καθεστώς ασφυκτικής λογοκρισίας. Στις 8 Απριλίου ο υφυπουργός Προεδρίας Μ. Σιδεράτος παραδέχεται με δηλώσεις του ότι υπάρχουν 2.347 άτομα «υπό περιορισμόν κινήσεως», δηλαδή σε εξορία. Από τις 25 Μαρτίου οι Σκανδιναβοί έχουν καταγγείλει τη χούντα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για βασανισμούς κρατουμένων στις φυλακές. Στις 21 Απριλίου, πρώτη επέτειο του πραξικοπήματος, ανήμερα Πάσχα, το BBC και άλλοι ξένοι ραδιοσταθμοί μεταδίδουν μήνυμα του Γεωργίου Παπανδρέου, τελευταίου εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας, το οποίο έχει μαγνητοφωνήσει και φυγαδεύσει κρυφά στο εξωτερικό.

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ TOY ΠΡΩΤΟΥ ΤΕΥΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΕΙ Η ΕΚΔΟΤΡΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΕΣ ΑΦΙΣΕΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ.

«Η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου συμπίπτει εφέτος με την επέτειον της Σταυρώσεως του Λαού μας» αναφέρει μεταξύ άλλων στο μήνυμά του ο Γ. Παπανδρέου και χλευάζει το δικτατορικό σχέδιο Συντάγματος: «Η δικτατορία συντάσσει το Σύνταγμα της Δημοκρατίας!... Εις την τυραννίαν προσθέτει και τον εμπαιγμόν». Οι γηραιός ηγέτης απευθύνει απεγνωσμένη έκκληση συμπαράστασης προς τις δυτικές κυβερνήσεις: «Και τώρα απευθύνομαι προς τον ελεύθερον κόσμον. Είχομεν ελπίσει, έπειτα από τον δεύτερον παγκόσμιον πόλεμον, ότι ο φασισμός είχεν οριστικώς συντρίβει και ότι δεν ηδύνατο πλέον να εμφανισθή τουλάχιστον εις την Ευρώπην. Και όμως συνέβη. Και αποτελεί εντροπή δι’ ημάς ότι έκαμε την αρχήν από την πατρίδα μας την Ελλάδα, την κοιτίδα της δημοκρατίας... Διά τούτο απευθύνομαι προς τον ελεύθερον κόσμον, τους λαούς και τας κυβερνήσεις του. Ζητούμεν και την ιδικήν των αλληλεγγύην και συμπαράστασιν... Και μια διεθνής απομόνωσις, και πολιτική και οικονομική, της χούντας θα οδηγήση εις την άμεσον κατάρρευσίν της. Και αυτήν επικαλούμεθα εξ ονόματος του υποδούλου Ελληνικού λαού τον οποίον εκπροσωπούμεν». Φρούδες ελπίδες. Τα συμφέροντα κυριαρχούν οποιωνδήποτε σχετικών προθέσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Χάρολντ Ουίλσον απευθυνόμενος στις 25 Ιουνίου στη Βουλή των Κοινοτήτων μιλάει για «κτηνωδίες που εξακολουθούν να συμβαίνουν στην Ελλάδα», λίγες ημέρες αργότερα, στις 3 Ιουλίου, ένας υπουργός του παίρνει εντολή να «αποσύρει» τη λέξη «κτηνωδία» από την πρωθυπουργική δήλωση. Η «διόρθωση» αυτή οφείλεται στο ότι η στρατιωτική κυβέρνηση διακόπτει εν τω μεταξύ τις συνομιλίες για αγορά βρετανικού σιδηροδρομικού υλικού.

Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΣΤΟ ΝΟΘΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΔΩΣΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ... 91,87% ΥΠΕΡ ΤΟΥ «ΝΑΙ».

Ο ΤΥΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ.

Ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ 6ου ΣΤΟΛΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΡίΤΣΑΡΝΤΣΟΝ ΜΕ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ, ΣΤΙΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ.

Στις 8 Μαΐου ο Ολλανδός αντιπρόσωπος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης Μαξ βαν ντερ Στουλ καταγγέλλει και πάλι το καθεστώς για βασανισμούς κρατουμένων, όμως η χούντα δεν πτοείται. Την επομένη, 9 Μαΐου, δολοφονεί αδίστακτα τον πρώην βουλευτή της ΕΔΑ Γεώργιο Τσαρουχά, τον οποίον όργανά της συλλαμβάνουν μαζί με άλλους στην εθνική οδό Αθήνας - Θεσσαλονίκης, κοντό στη Λεπτοκαρυά. Από τις 31 Ιανουαρίου η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, έπειτα από εξέταση καταγγελιών της Διεθνούς Αμνηστίας, έχει αποφανθεί ότι, αν ώς την άνοιξη του 1969 δεν αποκατασταθεί η Δημοκρατία, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να αποβληθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης. «Κώνωπα εις κέρατον βοός» χαρακτηρίζει περιφρονητικά την απόφαση ο Στ. Παττακός. Στο μεταξύ τα δέκα έκτακτα στρατοδικεία που έχει συστήσει ανά την επικράτεια η χούντα δικάζουν και καταδικάζουν κάθε αντιτιθέμενο. Τον Νοέμβριο του 1968, παράλληλα προς τη δίκη Παναγούλη, διεξάγονται δύο σημαντικές δίκες: της «Δημοκρατικής Αμυνας» στη Θεσσαλονίκη και της ομάδας αντιστασιακών φοιτητών στην Αθήνα. Η πλειονότητα των κατηγορουμένων καταδικάζονται και μάλιστα σε βαριές ποινές. Συγκεκριμένα, στις 13 Νοεμβρίου από το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης καταδικάζονται οι Στέλιος Νέστωρ σε ποινή 16 ετών, Παύλος Ζάννας 10, Ε. Σιπιτάνος 7, Σ. Δέδες, Κ. ΙΙύρζας και Αργ. Μαλτσίδης σε ποινή 5 ετών. Αντιστοίχως, στις 23 Νοεμβρίου το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών καταδικάζει τους φοιτητές A. I. Αθανασίου, Ν. X. Γιανναδάκη, Ν. Θ. Κιάο και Π. Δ. Κλαυδιανό σε ποινή 21 ετών, τους Κ.Ε. Καρυωτάκη και Κ. Ε. Γούργο 16, τους A. I. Μαργαρίτη και Α. Μ. Σαββάκη 14, τους Ε. Μ. Μπυζάκη και Α. Θ. Θεοδωρίδη 10 και τον Ν. Ε. Σταματάκη σε ποινή 5 ετών. Παράλληλα, πολλές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και εκπαιδευτικοί απολύονται ως «μη νομιμόφρονες». Τον Ιανουάριο οι απολύσεις επεκτείνονται και σε δεκάδες καθηγητές πανεπιστημίου. Ανάμεσα στους απολυμένους και οι μετά την πτώση της χούντας εκλεγέντες ακαδημαϊκοί Ε. Τενεκίδης, Ε. Βλάχος, Μιχ. Σακελλαρίου και Αρ. Μάνεσης. Μάλιστα ο τελευταίος, καθηγητής της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης, προλαβαίνει να μιλήσει ανοιχτά εναντίον της χούντας στο τελευταίο του μάθημα, στις 18 Ιανουαρίου, ενοόπιον 800 φοιτητών. Αλλοι καθηγητές παραιτούνται, άλλοι συλλαμβάνονται και βασανίζονται (όπως π.χ. ο Δ. Μαρωνίτης), άλλοι εκτοπίζονται (μεταξύ αυτών και ο Δ. Ευρυγένης). Εξουδετερώνοντας αμείλικτα κάθε είδους αντίθεση απέναντι της, η χούντα, ισχυρή και απτόητη, προχωράει στο νόθο δημοψήφισμα για το Σύνταγμα, στις 29 Σεπτεμβρίου. Το ποσοστό που εμφανίζει είναι αντάξιο κάθε δικτατορικού καθεστώτος: 91,87%! Ο Ε. Παπαδόπουλος διακηρύσσει ότι θεωρεί το αποτέλεσμα «δικαίωσιν της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου»...

ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ 21 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΕΚΤΟΠΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΘΕΝΙ.

ΤΟ «ΝΕΟ» ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ, ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ, ΣΤΙΣ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ.

from ανεμουριον https://ift.tt/36diULk
via IFTTT