ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ 18/4/1972

Στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, ο Μίκης Θεοδωράκης κι οι συνεργάτες του, σημείωσαν θριαμβευτική επιτυχία στη συναυλία που έδωσαν εκεί. Ταξίδεψα με το Μίκη και τη Μαρία Φαραντούρη με το ίδιο αεροπλάνο για το Μάντσεστερ. Καθώς αρχίζω τη συζήτηση μαζί του, προσέχω στα γόνατά του ένα βιβλίο του Τσέχωφ.

― Κάτι τέτοιες στιγμές διαβάζω, μου λέει. Από αεροπλάνο σ' αεροπλάνο. Ο Τσέχωφ, στα διηγήματά του, με μαγεύει...

Η Μαρία Φαραντούρη αρχίζει να μου μιλά για το ταξίδι της του περασμένου καλοκαιριού στην Κύπρο. Θυμάμαι το Δαυλό.

― Τι όμορφα, που ήταν εκεί κάτω. Και πόσο τρυφερά δεμένος μένει εκείνος ο χώρος με μένα και την οικογένειά μου.

Στη Στοκχόλμη με τον Πέτρο Πανδή το 1978.

Τον έχασα ύστερα από μερικούς μήνες. Οδυνηρή επάνοδος στην Αθήνα, ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια... Στη συναυλία που δόθηκε, το ίδιο βράδυ, ο Μίκης παρουσίασε μόνο τα "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας", που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος όταν βρισκόταν εξόριστος στη Αέρο, για να τα μελοποιήσει ο Θεοδωράκης - σ' αυτόν είναι αφιερωμένα. Σταδιακά, το κοινό συνεπαίρνεται, μεθά καθώς κυλάει το τραγούδι. Τι κι αν δεν καταλαβαίνει τις λέξεις λευτεριά, ρωμιοσύνη, δύναμη, λεβεντιά. Ο ρυθμός, το λαϊκό στοιχείο, η μελωδικότητα, οι παλλόμενες φωνές των τεσσάρων τραγουδιστών είναι εύγλωττα πέρα για πέρα.

Αυστραλία 1972. Μαρία Φαραντούρη, Πέτρος Πανδής, Δημοσθένης Βεργής, Γιάννης Διδήλης, Μ. Θεοδωράκης.

Και ξαφνικά ο Μίκης πλησιάζει στο μικρόφωνο. Στρέφει την πλάτη του στην ορχήστρα και συνεχίζοντας να διευθύνει με το ένα χέρι, αρχίζει να τραγουδά. Η φωνή του δεν είναι πολύ μελωδική. Σφυροκοπεί με τις λέξεις. Ανεμίζει πάντα τα μπράτσα του σαν απειλή. Όμως ζει! Κραυγάζει! Παρασύρει στο δρόμο του τα πάντα. Τεράστια κορμοστασιά, μαλλιά φουρτουνιασμένα, θα 'λεγε κανείς ότι χορεύει πάνω στα κεφάλια των αντιπάλων του, τραγουδά με πάθος: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει, με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο. Νάτη, πετιέται αποξαρχής, κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου»! Ο Μίκης στην αποθέωσή του.

Στον τάφο του Αλιέντε. Με την κόρη του Αλιέντε, τη Μυρτώ, την Άρια και τον Πανδή.

Η ελληνική μουσική στην αποθέωσή της. Το κοινό παραληρεί. Μετά το Μάντσεστερ, φεύγουν για μια σειρά παραστάσεων στη Νότιο Γαλλία. Ύστερα Ιαπωνία, Λατινική Αμερική και Καναδάς. Οι ιεραπόστολοι της ελληνικής ψυχής, οι τροβαδούροι του ρωμέικου καημού, της λεβεντιάς, του πόνου, με το ταγάρι στον ώμο και δρόμο... Δρόμο όπου υπάρχει γωνιά της γης, που δεν γεύτηκε αυτή τη μαγεία του να 'σαι Έλληνας, αυτή την πίκρα του να μη μπορείς να χαρείς την Ελλάδα, να μη μπορείς να τραγουδήσεις για τον δικό σου λαό, ενώ τραγουδάς για όλους τους λαούς του κόσμου.

70 ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΛΕΣΣΑΣ ΑΘΗΝΑ ΕΘΝΟΣ 1995

from ανεμουριον https://ift.tt/35DRVs0
via IFTTT