ΤΙΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ | Στους κορυφαίους Έλληνες δημοσιογράφους του 20ού αιώνα συγκαταλέγεται και ο Κώστας Αθάνατος (το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας Καραμούλης). Η ιστορία του Αθάνατου αποτελεί κλασική περίπτωση δημοσιογράφου που χωρίς να έχει τα τυπικά τουλάχιστον εφόδια (ήταν απόφοιτος μόνο του Δημοτικού σχολείου), διέπρεψε στη δημοσιογραφία χάρις στη θέληση του: στο διάβασμα που έκανε μόνος του για να καλύψει τα τεράστια κενά που είχε από την έλλειψη εκπαίδευσης και στο μεγάλο πάθος που είχε για τη δημοσιογραφία και συνεπώς για το ρεπορτάζ. Γεννημένος στην Καλαμάτα, το 1896, ο Αθάνατος έμεινε από μικρός ορφανός. Και όπως ο ίδιος αναφέρει, σ' ένα σύντομο αυτοβιογραφικό του σημείωμα, τα βάρη της οικογένειας του έπεσαν επάνω του. Έτσι, αναγκάσθηκε να διακόψει το σχολείο και να καταφύγει σε διάφορα επαγγέλματα για να ζήσει την οικογένεια του. Εργάσθηκε ως διανομέας, κουρέας, εμποροϋπάλληλος. Ταυτόχρονα, όμως, μελετούσε ασταμάτητα. Στο αυτοβιογραφικό του, ο Αθάνατος προσθέτει: «Φλογερό πάθος μου ήταν τα γράμματα. Τις νύχτες κατάκοπος ξημερωνόμουν μελετώντας με μια λάμπα πετρελαίου ή και απλώς μ' ένα λυχνάρι του λαδιού, μέσα σε
αφάνταστη στέρηση. Έτσι έμαθα γερά τα ελληνικά, νέα και αρχαία. Και ξένες γλώσσες (Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά) που τις καλλιέργησα κατόπιν στα ατελείωτα δημοσιογραφικά ταξίδια μου». Ο Αθάνατος άρχισε τη σταδιοδρομία του στον Τύπο, από κλητήρας νυκτός σε εφημερίδα, διαβάζοντας στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας του εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά και βιβλία. Ώσπου μια μέρα έπιασε μολύβι και χαρτί στα χέρια του. Από τότε δεν άφησε ούτε το ένα ούτε το άλλο σ' όλη του τη ζωή. Αυτά έγιναν τα κύρια όπλα του σ' έναν αγώνα που τον ανέδειξε και στον οποίο πολέμησε πολλές φορές εναντίον ακόμα και ισχυρών της εποχής του, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Από κλητήρας νυκτός έγινε ρεπόρτερ, συντάκτης διορθωτής, μεταφραστής, ανταποκριτής, χρονογράφος, αρχισυντάκτης, αρθρογράφος, διευθυντής και εκδότης εφημερίδας. Σε ηλικία 25 ετών, το 1916, στάλθηκε από την εφημερίδα του πολεμικός ανταποκριτής στη Μακεδονία, ένα από τα μέτωπα του ευρωπαϊκού πολέμου. Αργότερα πήγε, πάλι ως πολεμικός ανταποκριτής, στη Μικρά Ασία, τη Ρωσία (εμφύλιος πόλεμος), τα Βαλκάνια και τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, καθώς και στο αλβανικό μέτωπο. Ενώ σε ηλικία 31 ετών έγινε αρχισυντάκτης. Ως εκδότης, υπηρέτησε με αφοσίωση τα ελληνικά Γράμματα. Σε ηλικία 19 ετών, το 1910, εξέδωσε το περιοδικό ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ και ένα χρόνο αργότερα την ΑΝΑΣΤΑΣΙ. Εξέδωσε και διηύθυνε, επίσης, τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΛΟΓΟ (1923), τον ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΤΥΠΟ (1929) και τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ (1930-1938). Ο Αθάνατος υπήρξε έντονα αντιβενιζελικός και με την αρθρογραφία του συνέβαλε στην πτώση του μεγάλου Έλληνα πολιτικού από την εξουσία, το 1933. Η διαμάχη Βενιζέλου - Αθάνατου άρχισε από την πρώτη ημέρα της εκδόσεως του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, όταν στην τελευταία του σελίδα (23 Νοεμβρίου 1930) απεκαλύπτετο στρατιωτική συνωμοσία για την οργάνωση πραξικοπήματος, κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος και εδημοσιεύετο η πληροφορία, ότι ο πρωθυπουργός Βενιζέλος, ήταν έτοιμος να διακηρύξει ότι το πολίτευμα βρισκόταν σε κίνδυνο και να ζητήσει τη συνένωση των Δημοκρατικών Δυνάμεων για την προστασία του. Ο Βενιζέλος διέψευσε με οργή την είδηση. Αλλά ο Αθάνατος την επομένη απάντησε με ανοικτή επιστολή, με την οποία κατηγορούσε τον Πρωθυπουργό ότι επεδίωκε την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Ως εκδότης - δημοσιογράφος, ο Αθάνατος ήταν πρωτοποριακός. Το πρώτο φύλλο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ πούλησε 120.000 αντίτυπα - γεγονός που εκείνη την εποχή - και σήμερα ακόμα - αποτελεί μεγάλο επίτευγμα. Η εφημερίδα είχε 16 σελίδες και περιείχε πρωτοτυπίες που συντελούσαν στην αύξηση της κυκλοφορίας της. Μεταξύ αυτών ήταν η καθιέρωση λαχείου με μεγάλα κέρδη για τους αναγνώστες της. Η χορήγηση σ' αυτούς δωρεάν βιβλίων, αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, η έκδοση ειδικών αφιερωμάτων-ενθέτων κ.λπ. Ο Κώστας Αθάνατος - ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ενώσεως Συντακτών - υπηρέτησε την πατρίδα από διάφορες θέσεις. Ως αντιπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, το 1920, στη Σμύρνη, για θέματα Τύπου. Ως διευθυντής του Γραφείου Τύπου στις Πρεσβείες μας στο Παρίσι (1923), Βρυξέλλες (1952-55), Βέρνη (1955-56). Ως μέλος της ελληνικής Αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη της Ειρήνης (1946), στη Διάσκεψη του ΝΑΤΟ (1953) κ.λπ. Από το 1950 διετέλεσε ισόβιος εταίρος της Γαλλικής Ακαδημίας της Ιστορίας. Πέθανε το 1966 στο Παρίσι.
from ανεμουριον https://ift.tt/359ELmi
via IFTTT