Οι νέοι καλλιτέχνες μικρό μερίδιο είχαν στη φετινή Art Athina. Και βέβαια γι αυτό δεν φταίει ο φορέας της μεγάλης μας εικαστικής διοργάνωσης. Οι καλλιτέχνες είναι επιλογή των αιθουσών τέχνης. Και είναι προφανές ότι τα κριτήρια επιλογής των εξαρτώνται από τη γενικότερη πολιτική της γκαλερί. Στην περιήγησή μας μετρήσαμε μόνο δέκα νέους καλλιτέχνες. Βέβαια ηλικιακά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κάποιους ακόμη αλλά όταν ένας καλλιτέχνης αν και νέος στην ηλικία έχει διαγράψει μια καριέρα και μάλιστα μερικοί με διεθνείς προεκτάσεις, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τέλος πάντων συναντήσαμε δέκα καλλιτέχνες που η δουλειά τους άφησε στους επισκέπτες πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Η Έλενα Κυρκιλή και ο Γιάννης Ευθυμίου εξέθεταν στη γκαλερί Ευριπίδης. Τους είχαμε πρωτοσυναντήσει σε ομαδική νέων καλλιτεχνών της γκαλερί τον περασμένο χειμώνα.
Η γκαλερί alma παρουσίασε την ατομική έκθεση της Γωγώς Ιερομονάχου, της οποίας για πρώτη φορά είδαμε δουλειά στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη με τους φοιτητές του εργαστηρίου του Άγγελου Αντωνόπουλου.
Η Καπλανών παρουσίασε τρεις νέους καλλιτέχνες, τη Σοφία Ροζάκη, που πρωτοείδαμε δουλειά της τον περασμένο Φεβρουάριο στη γκαλερί ena, τον Δημήτρη Αγγελόπουλο που τον γνωρίσαμε όταν εξέθεσε με το δάσκαλο του Αχιλλέα Πιστώνη στην Καπλανών και τη Μαρία Χάκα, πρωτοεμφανιζόμενη και με πολύ τρακ.
Η Cheapart φιλοξένησε την Έλενα Μπαλέση, που μπήκε στην art Athina με τα …κουμπούρια της.
Εντυπωσιακή η νεανική πρόταση της γκαλερί «Έκφραση – γιάννα γραμματοπούλου», παρουσίασε τη Νικολέττα Κατσαμπέρη με μια ακίνδυνη ερπύστρια και μια μεταλλική γυναίκα ιππότη.
Η γκαλερί της anna pappas από τη Μελβούρνη έφερε στην Art Athina τον ελληνικής καταγωγής Αυστραλό καλλιτέχνη Yioryios Papayioryiou. Η εγκατάσταση του ξεχώριζε.
Ένα καυτό θέμα έθιξε η περφόρμανς On – PrEP του Γιώργο Σταματάκη που υλοποίησε με τη Ραφίκα Σαουίς ( Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα).
Συμφοιτητές και συνεκθέτες. Η Έλενα Κυρκιλή και ο Γιάννης Ευθυμίου σε ουδέτερο έδαφος, αφού πίσω τους δεσπόζει το έργο του Χρήστου Παλλαντζά. Έργα των δύο νέων καλλιτεχνών ανήκουν εμπλούτισαν τη συλλογή του Μεγάρου Μαξίμου. Γκαλερί Ευριπίδης
Γιάννης Ευθυμίου
Γιάννης Ευθυμίου
Η ύλη και ο τρόπος διαχείρισης της είναι η ουσία του σχεδίου του, καθώς με αυτόν τον τρόπο αναδεικνύεται η προσωπική του γραφή και η προσπάθεια να εμπλουτίσει τον πλαστικό του λόγο. «Ο μεγάλος όγκος υλικού που προκύπτει περιόρισε την χρωματική μου γκάμα, έτσι ώστε να είναι πιο εμφανής η οξύτητα του σχεδίου μέσα από την γραφή και την διαχείριση της ύλης» υποστηρίζει».
Έλενα Κυρκιλή
Έλενα Κυρκιλή
Μέσα από συνεχή πειραματισμό αναζητεί σχέσεις νοητικές και υλικές, χρησιμοποιώντας ανορθόδοξα υλικά, που συνομιλούν λειτουργικά και εικαστικά. Όπως σημειώνει: «Στα έργα μου, αναζητώ να βρω, τι υπάρχει πέρα από το δεδομένο νόημα και προτείνω ένα διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης. Για τον λόγο αυτό, τα έργα μου δεν διαθέτουν ποτέ προσχέδιο. Τείνω να αντιμετωπίζω κάθε μου δουλειά ως ζώντα οργανισμό, που διαμορφώνει το δικό του χαρακτήρα κατά την πορεία εξέλιξης του».
Γωγώ Ιερομονάχου σto περίπτερο της γκαλερί alma όπου παρουσίασε την ατομική της έκθεση
Γωγώ Ιερομονάχου
Εστιάζει στην ανθρώπινη μορφή, ιδίως ίσως στις πιο απεγνωσμένες και οριακές στιγμές της. Πρόκειται για κραυγές που φωνάζουν πόσο θέλουν να ξεφύγουν από την μοίρα αλλά που η μοίρα τελικά πέφτει επάνω τους.
Πολύ σημαντικό είναι και το εσωτερικό φως που εκπέμπουν οι θεατρικές φιγούρες της. Είναι άραγε ο τρελός, ο βασιλιάς ή ο γελωτοποιός τα πρόσωπα που βλέπουμε; Είναι η ατέλειωτη ματαιοδοξία μας; Και ποιο είναι τελικά το αληθινό μας και αφτιασίδωτο πρόσωπο πίσω από τα στολίδια με τα οποία το ντύνουμε;*
Σοφία Ροζάκη
Το έργο που παρουσίασε η Σοφία Ροζάκη στο περίπτερο της Καπλανών
Σοφία Ροζάκη
«…Στις εικόνες που φτιάχνω, όσο και γενικότερα, τα όρια των εννοιών (λογικό μη λογικό) μπορούν να αποδειχτούν αρκετά ρευστά. Εννοώντας, πως ενώ μεν υπάρχει ξεκάθαρα το στοιχείο του παράδοξου στη ζωγραφική μου, με διαστρεβλώσεις στην αναπαράσταση και συνυπάρξεις φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους πραγμάτων και αναφορών, στην ουσία τους, βρίσκονται όλα εκεί ως κομμάτια της ίδιας αφήγησης. Αποσπασματικές ίσως φράσεις της ίδια αφήγησης που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να μη βγάζουν ένα καθαρά δομημένο νόημα, έχουν ωστόσο όλες εξίσου λόγο που βρίσκονται εκεί, είναι, για μένα, όλες εξίσου «λογικές». Ίσως δηλαδή, η σχέση μου με αυτό το “άλογο” να είναι ότι σπανίως το αναγνωρίζω απόλυτα ως τέτοιο».*
Το έργο του Δημήτρη Αγγελόπουλου που είδαμε στην Art Athina
Δημήτρης Αγγελόπουλος
Κείμενο του δασκάλου (Αχιλλέας Πιστώνης) για το μαθητή
«…Ο Δημήτρης έχει να δώσει πολλά τέτοια δώρα. Είναι από αυτούς τους ζωγράφους (ή τουλάχιστον έγινε) που ενώ κοιτάζοντας συνολικά τα έργα του βλέπουμε συνθέσεις μοντέλων με όλα τα στοιχεία που αγαπούν οι ανθρωποκεντρικοί ζωγράφοι (σχέδιο, φως, χρώμα, πλάσιμο), ταυτόχρονα όμως, όταν τα κοιτάζεις από κοντά, σου προσφέρει την κάθε εργατοώρα της δημιουργίας του γυμνή εκεί μπροστά σου. Με ποιον τρόπο; Με την πινελιά του.
Ξέρω ότι αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει πολύ κόσμο, όμως για μερικούς από εμάς είναι πολύ σπουδαίο να νιώθουμε το χρώμα ως ύλη και ως ένταση τόσο έκδηλα εκτεθειμένο. Αν πλησιάσεις λοιπόν καλά θα μυρίσεις το λάδι, θα διαπιστώσεις ότι οι πινελιές έχουν μπει αλλού με μανία και αλλού με εξαιρετική ευαισθησία και η επιλογή του χρώματος σε πείθει ότι αυτή είναι η σωστή αναλογία και δεν θα μπορούσε να είναι άλλη…».
Η Μαρία Χάκα στο περίπτερο της Καπλανών
Μαρία Χάκα
Στα έργα μου κυρίαρχο στοιχείο είναι ο άνθρωπος – ανθρώπινη φιγούρα, οι παραστάσεις μου είναι κυρίως απλές φιγούρες μια ή δυο με συμβολικό ύφος αντικατοπτρίζοντας συναισθήματα δικά μου ή του μοντέλου μου που είναι σχεδόν πάντα από το οικογενειακό ή φιλικό μου περιβάλλον. Η πινελιά μου είναι ευαίσθητη ρεαλιστική θέλοντας να αποδώσω την φιγούρα μου ακριβώς όπως την βλέπω ή την φαντάζομαι. Χρησιμοποιώ αρκετές φορές πιο ψυχρά χρώματα για να αποδώσω τον εσωτερικό κόσμο του μοντέλου μου είτε του δικού μου με στόχο να δείξω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου. Σε πολλά έργα μου υπάρχει έντονα το στοιχείο της φαντασίας – του μη πραγματικού δίνοντας μια διαφορετική ματιά του κόσμου μας, θέλοντας να αποστασιοποιηθώ από την πραγματικότητα για να εκφράσω τις σκέψεις μου . Πολλά από τα έργα μου είναι με μολύβι αποτυπώνοντας ρεαλιστικά το μοντέλο μου με έντονα μαύρα και αφήνοντας λευκό τον χώρο – φόντο δημιουργώντας μεγάλη αντίθεση. Με το λευκό θέλω να δείξω το κενό το άδειο που έρχεται σε αντίθεση με την φιγούρα μου, ανάλογα πάντα με τη δίκη μου διάθεση σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Τα έργα μου είναι κυρίως μικρής διάστασης γιατί νιώθω ότι μέσα σε ένα μικρό ξύλο, τελάρο ή χαρτί μπορώ να αποδώσω καλύτερα το συναίσθημα μου. Οι επιρροές μου – αγαπημένοι μου ζωγράφοι είναι Δημήτρης Αναστασίου, Βασίλης Σελιμάς, Martinelli, Dino Valls, Otto Dix, Paul Fenniak κ.α.
Η Νικολέττα Κατσαμπέρη μας υποδέχεται με την ακίνδυνη ερπύστρια στο περίπτερο «Έκφραση – γιάννα γραμματοπούλου»
Γυναίκα ιππότης. Δυνατή – θωρακισμένη – αλλά όχι απόρθητη.
Νικολέττα Κατσαμπέρη
Οι ερπύστριες, ένα βιομηχανικό εργαλείο που έχει συνδεθεί απόλυτα με την καταπάτηση και είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε να μην τις σταματά τίποτα στο πέρασμά τους, όντας κεραμικές, αλλάζουν ρόλο και από θύτης γίνονται θύμα. Εάν επιχειρήσουν να κάνουν κακό, θα αυτοκαταστραφούν.
Η «ιππότισα» ανήκει στην ίδια σειρά έργων με την ερπύστρια, Fragile Violence. Η γυναικεία μορφή σε αλουμίνιο, απόλυτα ντυμένη με πανοπλία και ταυτόχρονα απόλυτα γυμνή. Δυνατή αλλά και μη απόρθητη.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, παίζω με τις αντιθέσεις. Αυτός είναι και ο τρόπος που δουλεύω. Τα έργα προκύπτουν από έναν πειραματικό διάλογο του παρελθόντος με το παρόν, επαναστατώντας στους τρέχοντες κανόνες. Έτσι, δημιουργείται μια κατάσταση, κάποιες φορές μια διαμαρτυρία και κάποιες φορές μια πρόταση για μια νέα οπτική ανάγνωση.
Η Ελεάνα Μπαλέση στην αποδόμηση του όπλου. Τίτλος:Chopping. Διαστάσεις: μεταβλητές.Υλικά: Κυνηγετική καραμπίνα. 2016.
My second finger. Διαστάσεις:200x62x1 cm. Υλικά: χανζαπλάστ, πλαστικοποιημένο χαρτί, αίμα, κρύσταλλος. 2019.
Η Ελεάνα Μπαλέση παρουσιάζει το έργο της Choppingστην Άννα Καφέτζη
Ελεάννα Μπαλέση
Δύο έργα – Ένα σημείο «συνάντησης»∙ το χέρι μου.
Το χέρι που κράτησε το όπλο, σκότωσε το όπλο. Το ίδιο χέρι καταγράφει με τον δείκτη του τον χρόνο, με μια σταγόνα αίμα. Το ελάχιστο δείγμα ύπαρξης.
Το όπλο στο έργο «Chopping» τεμαχίστηκε ώστε να σταματήσει να τεμαχίζει. Η ανοιχτή πληγή που χρησιμοποιείται για να καταγράψει δύο χρόνια την καθημερινότητα μου, γίνεται ένα ενιαίο σώμα – ένα πλαστικοποιημένο δέρμα (My second Finger)
Τόσο το έργο «Chopping» όσο και το «My second finger» συντίθεται μέσα από την αποδόμηση τους, κάνοντας λόγο για ένα τραυματικό ανάπτυγμα χρόνου.
Ο Yioryios Papayioryiou στο περίπτερο της annas pappas
Εργο του Yioryios Papayioryiou
Yioryios Papayioryiou
Ο Yioryios μεταφράζει οπτικά τις φυσιολογικές και ψυχολογικές του απαντήσεις σε δομημένο χώρο, τόσο αρχιτεκτονικό όσο και φυσικό. Συλλαμβάνει την κίνηση μέσα από το χρόνο, το χώρο, το φως και το χρώμα. Τα έργα του αντανακλούν τη ρευστότητα, την αλλαγή. Τα γλυπτά του, οι εγκαταστάσεις και οι πίνακές του μεταμορφώνονται ανάλογα με τη γωνία τοποθέτησής τους ή τη θέση του θεατή.
Το χρώμα περιορίζεται μόνο σε λεπτά περιθώρια ως περίγραμμα στα γλυπτά και στα έργα ζωγραφικής για να ορίσει το σημείο τομής καθώς το βλέμμα κινείται κατά μήκος της γραμμής του χρώματος. Αυτά τα έργα αντιδρούν με τη θέση των θεατών, καθώς σε κάθε οπτική γωνία, το έργο παίρνει ένα νέο σχήμα και μορφή.
Αυτή η καινούρια σειρά χρησιμοποιεί βυζαντινές εικονογραφικές χρωστικές ουσίες, αναμιγμένες με τα ακρυλικά χρώματα της σύγχρονης εποχής του Yioryios. Συνδυάζοντας έτσι τόσο την αρχαία όσο και τη σύγχρονη παράδοση σε ένα έργο. Το χρώμα είναι θεμελιώδες για τη ζωγραφική και τη γλυπτική του Yioryios, επιτρέποντας τη μικρή ποσότητα χρώματος να αναδειχθεί ενάντια στο βαθύ μαύρο και αποδεικνύοντας ότι το 1% του χρησιμοποιούμενου χρώματος είναι ισχυρότερο από το 99% του μη χρώματος.
On – PrEP. Η περφόρμανς του Γιώργου Σταματάκη
Γιώργος Σταματάκης
Γιώργος Σταματάκης/ Ραφίκα Σαουίς
Αυτή η περφόρμανς έχει ως στόχο να δημιουργήσει μια πλατφόρμα διαλόγου και να θέσει ερωτήματα σχετικά με την πρόσφατη θεραπεία πρόληψης κατά του HIV που ονομάζεται PrEP. Η προφύλαξη πριν από την έκθεση (ή PrEP) είναι ένας νέος τρόπος για τους ανθρώπους που δεν έχουν νοσήσει από τον ιό αλλά διατρέχουν πολύ υψηλό κίνδυνο εμφάνισης του, για την πρόληψη της λοίμωξης λαμβάνουν ένα χάπι την ημέρα. Σε έναν τεχνητό κήπο, μέσω του συμβολισμού, οι καλλιτέχνες θα προσπαθήσουν να εγείρουν ερωτήματα που έχουν γεννηθεί μέσα από αυτήν την νέα πραγματικότητα.
Το PrEP δημιουργεί ένα ηθικό δίλημμα και αν ναι γιατί; Είναι τελικά ο μεγάλος μας φόβος ο νικητής; Είναι η θεραπεία απάντηση στο στίγμα που ενδέχεται να αποτελέσει ανασταλτική παράμετρο για τη λήψη της; (Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα).
∗Κείμενα της ιστορικού Τέχνης Ήρας Παπαποστόλου στο Art22.gr
The post Δέκα νέοι καλλιτέχνες που συναντήσαμε στο Ζάππειο appeared first on Art22.
from Art22 https://ift.tt/2mbZpjw
via IFTTT