ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ | Ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος (Πειραιάς, 1903 - Πειραιάς 1980) υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες που ανέδειξε η πόλη του Πειραιά. Κορυφαίος αθλητικός παράγοντας και επιτυχημένος πολιτικός, κατάφερε να συνδυάσει αρμονικά τις δυο αυτές ιδιότητες και να αποδείξει ότι ένας μεγάλος αθλητής μπορεί να ανέβει ψηλά στα σκαλιά της πολιτικής και να καταξιωθεί κοινωνικά. Δεύτερος γιος της πολυμελούς οικογένειας (7 αγόρια και 1 κορίτσι) του Ανδρέα και της Ελένης Ανδριανόπουλου, γεννήθηκε το 1903 στον Πειραιά. Από μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αν και οι καθηγητές του τον παρότρυναν να εγκαταλείψει «τα παιχνίδια του δρόμου», ο Γιώργος Ανδριανόπουλος κατάφερνε να συνδυάζει το ποδόσφαιρο με τα μαθήματα του. Σύμμαχοι του στη μεγάλη του αγάπη ήταν και οι γονείς του οι οποίοι, όπως γράφει και ο ίδιος, «είχαν παρατηρήσει και χο συνεζήτουν μάλιστα εις το περιβάλλον τους, ότι ναι μεν το φουτ μπωλ απασχολεί τα παιδιά και καταστρέφει τα ρούχα και τα παπούτσια των (κάθε εβδομάδα σχεδόν ψήδια και μετζεσόλες) αλλά έχει ένα μεγάλο καλό ότι δημιουργεί γερά σώματα και την αγάπη μεταξύ των, ώστε χάριν αυτών, να αξίζει οιαδήποτε θυσία». Τελικά ο Γιώργος
Ανδριανόπουλος δεν χρειάστηκε να κάνει καμιά θυσία, αφού παράλληλα με το ποδόσφαιρο κατάφερε να μπει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε το 1925. Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Γιάννη (πατέρα του σημερινού υπουργού Βιομηχανίας και Εμπορίου) στις πλατείες Αλεξάνδρας, Πηγάδας και Πασαλιμανιού και αργότερα «προ των σοβαρών εμποδίων από τις διαμαρτυρίες των περιπατητών και τας επεμβάσεις της Χωροφυλακής», στη μεγάλη αλάνα πίσω από το τότε ποδηλατοδρόμιο στο Νέο Φάληρο. Η πρώτη ομάδα του Γιώργου Ανδριανόπουλου ήταν ο Πειραϊκός Σύνδεσμος με τον οποίο γνώρισε και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία. Ήταν το 1920 όταν επιλέχθηκε με τον αδελφό του Γιάννη, ποδοσφαιριστή της Πειραϊκής Ένωσης, στην Ολυμπιακή Ομάδα της Ελλάδος για τους Αγώνες της Αμβέρσας. Οι μεγάλες, όμως, επιτυχίες ήρθαν αργότερα με τον Ολυμπιακό, την ομάδα που ίδρυσε ο Γιώργος Ανδριανόπουλος με τους αδελφούς του Γιάννη, Ντίνο και Βασίλη, καθώς και με άλλους «εξέχοντες Πειραιώτες». Όπως έγραφε και ο ίδιος: «Δίχως έντυπα χαρτιά και σφραγίδας, αλλά κατεπειγόμενοι να αναγγείλουμε εις τας αθλητικός αρχάς την
ίδρυσιν του Ολυμπιακού, ανέλαβον την υποχρέωσιν να γράφω εις την γραφομηχανήν του Ναυτοδικείου όπου υπηρετούσα, όλας τας αναγγελίας περί ιδρύσεως του Ολυμπιακού και την σχετικήν αλληλογραφίαν, θέτοντες ελαφρώς εις τας υπογραφάς του Προέδρου του Ολυμπιακού και του Γενικού Γραμματέως του Ολυμπιακού, λόγω ελλείψεως σφραγίδος, την... σφραγίδα του Ναυτοδικείου αμυδρώς εμφανιζόμενη και ολίγον μουτζουρωμένη διά να μην διακρίνωνται τα γράμματα της». Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ιδρύθηκε επίσημα το 1924. Οι πρώτες ημέρες του Ολυμπιακού ήταν αρκετά δύσκολες. Ως νέο σωματείο στον Πειραιά δυσκολεύτηκε να ανακαλύψει ταλέντα, πράγμα που φάνηκε και στην πρώτη προπόνηση της ομάδας στο ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου, η οποία δεν ενθουσίασε τους λίγους φιλάθλους. Εκτός αυτού η ομάδα αναγκάστηκε να στεγαστεί σε δύο παλαιά και ερειπωμένα αποδυτήρια τα οποία δεν διέθεταν ούτε ντους. Έτσι διοικούντες και ποδοσφαιριστές μεταβλήθηκαν σε κτίστες και ελαιοχρωματιστές για να κατασκευάσουν σε λίγο χρονικό διάστημα δύο ευπρεπέστατα αποδυτήρια. Ειδικότερα για τα ντους, ο ταμίας μαζί με τον επιμελητή κατασκεύασαν ένα ντεπόζιτο, το οποίο τοποθέτησαν πάνω στη
χαλασμένη σκεπή. Όταν έβρεχε, τα νερά έμπαιναν στο ντεπόζιτο απ' όπου «οι ποδοσφαιριστές με το άφθονο κρύο νεράκι, ηδύναντο, καθαροί, χτενισμένοι και βουρτσαρισμένοι να συνεχίσουν την εργασίαν και τας λοιπός απασχολήσεις των». Πρώτος τεχνικός ηγέτης της ομάδας ήταν ο Γιάννης Ανδριανόπουλος πατέρας του σημερινού υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος έφερε από το Καίημπριτζ, όπου σπούδαζε, τεχνικά συστήματα, ενώ εμπνεύσθηκε από την ομάδα του κολεγίου του και το ερυθρόλευκο χρώμα που καθιερώθηκε από τότε στον Ολυμπιακό. Το πρώτο σύστημα του Ολυμπιακού ήταν το Ντουμπλ-ΒΕ (XV) που βασιζόταν σε δύο ενδιάμεσους και τρεις κυνηγούς. Η πρώτη πεντάδα βασίστηκε στην οικογένεια Ανδριανόπουλου: σέντερ φορ ο Γιώργος, μέσα αριστερά ο Βασίλης, μέσα δεξιά ο Ντίνος, έξω αριστερά ο Λεωνίδας (ο νεότερος από τα αδέλφια) και έξω δεξιά ο Γιάννης. Μια πεντάδα που αποτελούσε για πολλά χρόνια το φόβο και τρόμο των αντίπαλων αμυνών. Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά τότε για τους πέντε Ανδριανόπουλους «σουτάρανε και ο γκολκήπερ μεταλάβαινε». Η μεγάλη ιστορία του Ολυμπιακού ξεκίνησε από τους Πειραϊκούς Ποδοσφαιρικούς Αγώνες που έγιναν τον
Απρίλιο του 1925 στο ποδηλατοδρόμιο και συνδέεται με την εξέλιξη των αδελφών Ανδριανόπουλου. Τότε ο Ολυμπιακός ισοβαθμούσε με τον Πειραϊκό Όμιλο και ο τίτλος του Πρωταθλητή Πειραιώς θα κρινόταν στο μεταξύ τους αγώνα που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αθήνα. Ο αγώνας έγινε μπροστά σε χιλιάδες Πειραιώτες και ήδη από τα πρώτα λεπτά ο Πειραϊκός Όμιλος προηγήθηκε στο σκορ για να διπλασιάσει τα τέρματα του μέχρι το δέκατο λεπτό,προκαλώντας απογοήτευση στους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Όμως, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έχασαν τη μαχητικότητα τους και ύστερα από λίγα λεπτά μείωσαν το σκορ. Όπως έγραφε ο Γιώργος Ανδριανόπουλος «Το ομαδικόν και ρυθμικόν «Ο-λυ-μπια-κός» ηκούσθη για πρώτη φορά, με δύναμη και χαρά όταν εσημειώσαμε το πρώτο γκολ. Και εν συνεχεία πέντε λεπτά προ της λήξεως του πρώτου ημιχρόνου, ισοφαρίζαμε, μέσα σε θύελλα ενθουσιασμού των οπαδών και φίλων μας». Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός, κυρίαρχος του αγώνα πλέον, πέτυχε άλλα δύο γκολ για να νικήσει τελικά 4-2. Το πρώτο πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό ήταν γεγονός. Τα θεμέλια για την οικοδόμηση του θρύλου είχαν τεθεί. Στην εξάχρονη καριέρα του ο Γιώργος Ανδριανόπουλος
γνώρισε πολύ μεγάλες διακρίσεις τόσο στον ελληνικό όσο και στον διεθνή χώρο όπου μετείχε σε πολλές συναντήσεις μεταξύ εθνικών ομάδων, ως αρχηγός μάλιστα της Εθνικής Ελλάδος. Το 1930 ως αρχηγός του Ολυμπιακού, κέρδισε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα αποφασίζοντας συγχρόνως, στο απόγειο της δόξας του, να κρεμάσει τα παπούτσια του. Όχι όμως χωρίς αιτία, αφού ένα χρόνο πριν είχε αρχίσει να τον κερδίζει η πολιτική. Το 1929 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος Πειραιά με το ψηφοδέλτιο των αντιβενιζελικών Παυλούση και Στρατήγη, κάτω από το οποίο επανεκλέχθηκε το 1934, για να παραιτηθεί το 1937, επί δικτατορίας Μεταξά. Στο διάστημα αυτών των χρόνων διετέλεσε κατ' επανάληψη δημαρχικός επίτροπος και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Το 1943 προήχθη σε δικηγόρο παρ' Αρείω Πάγω ενώ με την αποκατάσταση της αιρετής αυτοδιοίκησης επανεκλέχθηκε το 1946 πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Το ανώτερο, όμως, σκαλί της δημοτικής εξουσίας το κατέλαβε το 1951 με την εκλογή του ως δημάρχου Πειραιώς. Ένα χρόνο πριν είχε εκλεγεί βουλευτής Πειραιώς και Νήσων με το Λαϊκό Κόμμα. Ως δήμαρχος Πειραιώς επικέντρωσε τις δραστηριότητες του στην ανόρθωση του Τζανείου
Νοσοκομείου, σε μεγάλα αντιπλημμυρικά και αποχετευτικά έργα, σε επισκευές σημαντικών αρτηριακών λεωφόρων καθώς και στην αναμόρφωση των υπηρεσιών καθαριότητας. Το μεγάλο, όμως, έργο της δημαρχικής θητείας του Γιώργου Ανδριανόπουλου ήταν το οικονομικό νοικοκύρεμα του δήμου, τον οποίο αν και παρέλαβε χρεωμένο με 12 δισεκατομμύρια δρχ. κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να τον ανορθώσει οικονομικά, μειώνοντας το χρέος σε 3 δισεκατομμύρια δρχ. με την παράλληλη εκτέλεση έργων ύφους 10 δισεκατομμυρίων δρχ. Παρ' όλα αυτά, όμως, το 1954 έχασε τις δημοτικές εκλογές και την επόμενη χρονιά διορίσθηκε πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς. Με αυτήν την ιδιότητα ταξίδευσε στο Λονδίνο, την Αμβέρσα, τη Μασσαλία, τη Γένοβα και τη Νάπολι για να μελετήσει την οργάνωση των λιμένων των πόλεων αυτών. Είχε προηγηθεί το 1947 μία μελέτη του για το δήμο και το λιμάνι της Μασσαλίας λόγω των ομοιοτήτων τους με το δήμο και το λιμάνι του Πειραιά. Η μελέτη αυτή δημοσιεύθηκε στις 21 και 22 Μαΐου 1948 στην εφημερίδα «Φωνή του Πειραιώς». Το μεγάλο ενδιαφέρον του όμως, για το λιμάνι του Πειραιά το επέδειξε κατά την τριετία 1958-1961 από τη θέση του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας.
Θέση που του εμπιστεύθηκε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος αναβάθμισε το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας με την μεταφορά σ' αυτό υπηρεσιών και αρμοδιοτήτων και με το προσωπικό κύρος του. Ενώ ενίσχυσε σημαντικά και την παράταξη με το γόητρο του, στο οποίο επένδυε τη ζωή και την κίνηση του ολόκληρος ο Πειραιάς για πολλές δεκαετίες. Επί υπουργίας Γιώργου Ανδριανόπουλου ο Πειραιάς γνώρισε οικονομική και πολιτιστική άνθηση. Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος εξελέγη έξι φορές βουλευτής. Για τελευταία φορά εξελέγη το 1964 με τη σημαία της ΕΡΕ. Η πολιτική καριέρα του δεν τον εμπόδισε ποτέ να ασχοληθεί και με τον αθλητισμό από τη θέση του παράγοντα. Διετέλεσε πρόεδρος του Ολυμπιακού και σύμβουλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας για πολλά χρόνια, ενώ από το 1950 μέχρι το 1955 ήταν μέλος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Παντρεύτηκε δύο φορές, την πρώτη, τη Μαρία Πολυμεροπούλου (με την οποία απέκτησε και μία κόρη, την Ελένη) και τη δεύτερη τη Γαλλίδα Λουσιέν Μπρινά. Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος πέθανε το 1980, αφού όμως πρόλαβε να καμαρώσει τον ανιψιό του, Ανδρέα, υπουργό και εξέχον στέλεχος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ο μόνος που ζει σήμερα από τη θρυλική πεντάδα είναι ο Λεωνίδας, ο οποίος διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια μαζί με τους ανιψιούς του ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά καταστήματα στον Πειραιά και την Κηφισιά. Πέρα από την ποδοσφαιρική τους καριέρα τα υπόλοιπα αδέλφια της οικογένειας των Ανδριανόπουλων, συνέδεσαν το όνομα τους με την εμπορική και την ναυτιλιακή δραστηριότητα του Πειραιά. Τρεις από αυτούς, ο Αριστείδης (ο οποίος προτίμησε τις νομικές σπουδές από το ποδόσφαιρο), Ο Ντίνος και ο Βασίλης διετέλεσαν κατά καιρούς διευθυντές του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς. Ο Στέλιος και ο Λεωνίδας δημιούργησαν τη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων ανδρικών ειδών, ενώ ο Γιάννης ύστερα από τις οικονομικές σπουδές στο Καίημπριτζ (τον ακολούθησε αργότερα στο ίδιο πανεπιστήμιο ο γιος του και σημερινός υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας Ανδρέας) ασχολήθηκε και αυτός με εμπορικές επιχειρήσεις.
«ΕΛΛΑΔΑ 20ός ΑΙΩΝΑΣ» ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
from ανεμουριον https://ift.tt/30geZOt
via IFTTT