Αγαπητέ μου φίλε,
Μετά από όλα αυτά διακρίνω μια αντιφατικότητα σε όσα μου λες. Πότε με πετάς απέναντι λέγοντας ότι οι «οικολογούντες» γινόμαστε ακραίοι και πρέπει να είμαστε περισσότερο ρεαλιστές∙ ότι είναι καλύτερα να εμπλουτίζουμε με τις προτάσεις μας τα προγράμματα των κομμάτων και να παίρνουμε υπόψη μας τις οικονομικές συγκυρίες. Και πότε μου λες ότι οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι κινήσεις πολιτών και γενικά οι «οικολογούντες» πρέπει να ασχολούμαστε «μόνο με την τραγική κατάσταση του περιβάλλοντος». Με λίγα λόγια, αφού το περιβάλλον δεν έχει «φωνή», πρέπει να αποκτήσει και την αυτόνομη δική του φωνή μέσα στα θεσμικά όργανα της πολιτείας. Αυτό δεν εννοείς;
Μου λες πως με καταλαβαίνεις, πόσο δύσκολο είναι για μένα να αισθάνομαι άστεγος πολιτικά μετά από τόσα χρόνια, ιδιαίτερα σήμερα που το πράσινο κίνημα στην Ευρώπη είναι σε διαρκή άνοδο και στην Ελλάδα έχει πάθει καθίζηση και διαλύθηκε «εξ ών συνετέθη» - έτσι λέμε - και εκπέμπει μια μιζέρια. Είναι γεγονός ότι τις πρώτες δεκαετίες το οικολογικό κίνημα είχε κάποια απήχηση στη νεολαία, ανεξάρτητα αν αυτό εκφραζόταν σε ψήφους. Τώρα δεν τη συγκινεί, γιατί η εικόνα που αποπνέει είναι σχεδόν καθεστωτική. Η πρόσφατη προεκλογική διακαναλική των Οικολόγων Πράσινων, μου λες, ήταν σαν το ανώτατο σοβιέτ. Σαν κουρασμένοι συνταξιούχοι με εξίσου κουρασμένο το λόγο τους. Αφού απευθύνονται σε ανθρώπους που σκέφτονται το μέλλον, πρέπει να απευθύνονται στη νεολαία. Και πρέπει να είναι κοντά στον τρόπο σκέψης τους και στον τρόπο επικοινωνίας. Συμπέρασμα: τόπο στα νιάτα, να μιλήσουν τα νιάτα με τη δική τους γλώσσα.
Να σου πω κι εγώ τη γνώμη μου, έτσι για να προσθέσω στη συζήτηση: η καθημερινή προσπάθεια των οικολογούντων πρέπει να έχει καταλυτικό χαρακτήρα και να στοχεύει στο μπόλιασμα της κοινωνίας και των κινημάτων με προτάσεις και ιδέες, ακόμα και αν αυτές φαντάζουν ως υπερβολικές. Όχι δηλαδή να μπολιάζουμε, με την ένταξή μας, τα κόμματα του συστήματος, τα οποία αντικειμενικά έχουν άλλες προτεραιότητες. Δεν είναι οι ηγεσίες και τα συστημικά κόμματα που θα κάνουν τις αλλαγές στην κοινωνία, αλλά η ίδια η κοινωνία πρέπει να αλλάξει. Λες «κάποιος πρέπει να βρεθεί να υπερασπιστεί το περιβάλλον και τον οικολογικό τρόπο σκέψης, ακόμη και αν φθάνει σε υπερβολές, αντιδρώντας στα πολύ άσχημα που συμβαίνουν». Εδώ συμφωνούμε, αλλά προχθές ένιωθα ότι με έλεγες υπερβολικό.
Το ζήτημα είναι, για να αντιδράσει θετικά η κοινωνία και να υιοθετήσουν οι πολίτες αυτά που λες, πρέπει αυτά να δίνουν απαντήσεις και στις δικές τους ανάγκες και τις αγωνίες της επιβίωσης. Αν αγνοείς αυτό το στοιχείο, τότε είσαι ακραίος, είσαι γραφικός και βολεμένος, συνταξιούχος ή δημόσιος υπάλληλος, που έχεις λύσει τα οικονομικά σου προβλήματα και πουλάς ουτοπία και παραμύθι σε ιδανικές συνθήκες για ιδανικούς πολίτες. Προτάσεις λοιπόν και θέσεις που να αντιμετωπίζουν όλα τα ζητήματα της πολιτικής, τα υπαρκτά προβλήματα της επιβίωσης, και να επιβεβαιώνουν ότι είναι ρεαλιστική η δυνατότητα βελτίωσης της ποιότητας ζωής και της αξιοπρεπούς διαβίωσης με ταυτόχρονη προστασία του περιβάλλοντος.
Αγαπητέ μου φίλε, η φιλοσοφία μας λέει ότι το σύστημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ανθρωποκεντρικό. Αν δεν μπορέσουμε να περάσουμε αυτό, τότε δεν κάνουμε τίποτα. Γιατί η απάντηση κάποιων είναι: ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει και χωρίς τα οικοσυστήματά σου τα περίφημα, ή μπορεί να επιβιώσει με λιγότερες παρθένες περιοχές, που εσύ ονειρεύεσαι. Ο πλανήτης θα βρει τρόπο, σου λένε, για να προστατέψει τον εαυτό του ή μετά από μένα «γαία πυρί μειχθήτω». Εκεί τα ζητήματα γίνονται βαθύτερα φιλοσοφικά και ξεφεύγουν από την αντίληψη του μέσου πολίτη.
Όλα καλά λοιπόν. Τα λέμε…
Στέφανος
ΘΕΜΑ:
ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ