Η δεκαετία του 1950 για την Ελλάδα, χαρακτηρίστηκε από πολλούς, η δεκαετία της ανάπτυξης, που την περιγράφουν ως το ελληνικό οικονομικό θαύμα, αφού ο μέσος όρος της ανάπτυξης αυτής, κυμαινόταν γύρω στο 7% και ήταν δεύτερος στον κόσμο μετά από αυτόν της Ιαπωνίας.
Σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή με νωπές τις μνήμες του εμφυλίου, τα έκτακτα δικαστήρια, τις εκτοπίσεις αριστερών πολιτών στη Μακρόνησο, η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί σιγά σιγά στα πόδια της. Πολλοί άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος "φιλοξενήθηκαν" στη Μακρόνησο, όπως ο Γ. Ρίτσος, ο Μ. Κατράκης, ο Τ. Λειβαδίτης, ο Μ. Λουντέμης, ο Μ. Θεοδωράκης, ο Γ. Μπιθικώτσης, ο Ν. Καρούζος, ο Ν. Κούνδουρος κ.α.
Είναι η εποχή που ιδρύονται δύο μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις του ΟΤΕ το 1949 και της ΔΕΗ το 1950. Στήνονται οι πρώτες βιομηχανικές μονάδες οι οποίες αποτελούν επενδύσεις του Δημοσίου, λειτουργούν με προνομιακούς όρους και καταλαμβάνουν σχεδόν μονοπωλιακή θέση στην αγορά. Δίνονται επίσης κίνητρα για βιομηχανίες εκτός Αττικής και κυρίως στη Β. Ελλάδα. Έτσι εμφανίζονται τα πρώτα εργοστάσια ζάχαρης, φωσφορικών λιπασμάτων, η ΕΣΣΟ Πάπας, η Πεσινέ καθώς και βιομηχανικά συγκροτήματα μεταποίησης αγροτικών προϊόντων.
Όμως για τους περισσότερους είναι η δεκαετία της μετανάστευσης, παρά τα όσα αναφέραμε παραπάνω. Χιλιάδες έλληνες πήραν το δρόμο της ξενιτιάς για Γερμανία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Αυστραλία και άλλες χώρες. Τα καράβια και τα τραίνα έφευγαν ασφυκτικά γεμάτα από ανθρώπους, που αναζητούσαν καλύτερη ζωή.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της δεκαετίας αυτής, η ανακατασκευή των ελληνικών πόλεων και η υψηλή οικοδομική δραστηριότητα στα μεγάλα αστικά κέντρα, που αντικατέστησε τις μονοκατοικίες και τα χαμηλά κτίρια με απρόσωπες τσιμεντένιες πολυκατοικίες. Ο κόσμος κυνηγά το καινούργιο θέλοντας να αφήσει πίσω του κάθε τι, που θύμιζε τον πόλεμο και τον σπαραγμό που προηγήθηκε. Οι έλληνες στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά, μοιάζουν να ζουν σε άλλο αιώνα με σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες ακόμα και γι' αυτή την εποχή. Οι μικρασιάτες πρόσφυγες ζουν σε καταλύματα από τσίγκους και χαρτόνια και όπως γίνεται πάντα, υπήρχαν πολίτες διαφόρων ταχυτήτων...
Τα παλιά έπιπλα (για όσους τα είχαν) γίνονται σκουπίδια και αντικαθιστώνται από τις φορμάικες και τα έπιπλα σε στυλ Λουδοβίκου, ενώ οι γκαζιέρες και τα ψυγεία πάγου γρήγορα δίνουν τη θέση τους στα αντίστοιχα ηλεκτρικά, τα οποία προσφέρονται με δόσεις.
Τα σπίτια αλλάζουν όχι μόνο εξοπλισμό και όψη, αλλά και δομή έχοντας τώρα περισσότερες ανέσεις, δυνατότητα μπάνιου με ζεστό τρεχούμενο νερό, έχοντας όμως και περισσότερες απαιτήσεις καθαριότητας. Έτσι κάνουν την εμφάνισή τους νέα προϊόντα καθαρισμού που κατακλύζουν την αγορά χωρίς να περιορίζονται φυσικά μόνο εκεί. Η προσωπική καθαριότητα και υγιεινή έρχεται στο προσκήνιο μαζί με τα προϊόντα που την αφορούν. Είναι η εποχή που κάνουν την εμφάνισή τους τα μοσχοσάπουνα, οι οδοντόκρεμες, τα σαμπουάν αλλά και τα αποσμητικά.
Οι διαφημίσεις γίνονται ο απαραίτητος σύμμαχος όλων αυτών των προϊόντων για να φτάσουν μαζικά στους υποψήφιους αγοραστές, ενώ οι ονομασίες σ' αυτά όπως και σε βιτρίνες και επιγραφές έχουν ξενόφερτες καταλήξεις, για να κάνουν τους Έλληνες να νιώθουν μοντέρνοι. Ίσως, την καλύτερη περιγραφή να την έδωσε ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης, όταν είπε τη φράση "Η Ελλάδα του Ελλαδέξ" βλέποντας την μίμηση και την ξενομανία να αποτυπώνεται σε ονόματα όπως Χρωτέξ, Αρτέξ, Στρωματέξ, Ραδέξ και τόσα άλλα και να γενικεύεται σε τέτοιο παράλογο βαθμό.
Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, oneman.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas
from Πίσω στα παλιά http://bit.ly/2wMAbtZ
via IFTTT