Μπράβο στο 18ο Νηπιαγωγείο Λαμίας

Μπράβο στο 18ο Νηπιαγωγείο Λαμίας

Κάποτε στην γειτονιά μας επί είκοσι χρόνια αναπτύσσονταν σφιχταγκαλιασμένες μια Μουριά και μια Βάγια. Επί είκοσι χρόνια σαν δέντρα δεν είχαν ενοχλήσει κανέναν και δεν τα είχε ενοχλήσει κανένας .

Αυτή η συμβίωση των δυο δέντρων με τον τρόπο που αναπτύσσονταν στον χώρο που αναπτύσσονταν θα μπορούσε πολύ εύκολα να αναγνωριστεί σαν μνημείο φυσικής ιστορίας.

Ξαφνικά κάποιοι για δικούς τους λογούς πήραν την απόφαση να τα κόψουν . Η Μουριά χάθηκε για πάντα, δεν ξαναέβγαλε βλαστάρια για να μπορέσει να αναπτυχθεί ξανά . Η Βάγια όμως έβγαλε νέα μικρά βλαστάρια που μέρα με την ημέρα μεγάλωναν και αναπτύσσονταν επακολουθώντας τους νόμους της φύσης. Κάθε ημέρα παρακολουθούσα τον αγώνα της επιβίωσης που έδινε το πετσοκομμένο δέντρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι θα κατάφερνε να επιβιώσει, διότι από εκεί περνούσε κόσμος, ζώα κλπ. Πάντα έλπιζα ότι κάποιος γείτονας θα νοιάζονταν και θα βοηθούσε τον αγώνα για την ζωή που έδινε το συγκεκριμένο δέντρο.

Και ξαφνικά ένα πρωινό βλέπω τον χώρο που αναπτύσσονταν η Βάγια να είναι περιφραγμένος και μια επιγραφή να γράφει ότι: το δέντρο στα πλαίσια της ημέρας περιβάλλοντος έχει υιοθετηθεί από το 18ο νηπιαγωγείο Λαμίας.


"Τελικά η φύση έχει νόμους και δικαιοσύνη σκέφτηκα μέσα μου".

Φίλες και φίλοι, από εκεί που τελειώνουν τα έργα των απαίδευτων ξεκινούν τα έργα των Λειτουργών . Φαίνεται ότι η διευθύντρια του νηπιαγωγείου είδε τα κομμένα δέντρα και αντιλήφτηκε ότι ο αγώνας επιβίωσης αυτού του δέντρου, θα ήταν ένα κάλο περιβαλλοντικό μάθημα για τους μαθητές της. 

Αυτή περιβαλλοντική κίνηση δηλώνει όχι μόνο απλό επαγγελματισμό , αυτή η πράξη δηλώνει ότι ακολουθείς το λειτούργημα που σου έχει διδάξει η ζωή και όχι μόνο αυτά που σε έχει εκπαιδεύσει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας σου. Πολύ εύκολα κάποιος θα μπορούσε να κλείσει τους μαθητές του στην τάξη να τους διδάσκει όλα τα καλά και σπουδαία της κοινωνίας, αλλά ουσιαστικά δεν θα τους μάθαινε τίποτα για την ζωή έξω από τον εκπαιδευτικό χώρο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά, θα μπορούσα να γράψω με τις ώρες για τα ευεργετήματα που διδάχτηκαν οι μαθητές από το συγκεκριμένο περιβαλλοντικό μάθημα . Θα γράψω όμως λίγα και χρήσιμα.

Οι μαθητές της γειτονίας μας, θα μεγαλώνουν μαζί με το δέντρο το όποιο το έχουν υιοθετήσει. Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά θα αποκτήσουν μια ιδιαίτερη σχέση με το συγκεκριμένο δέντρο αλλά και με ολόκληρο το φυτικό βασίλειο. Αυτά τα παιδιά βλέποντας το υιοθετημένο δέντρο να μεγαλώνει, θα αγαπήσουν το δάσος, θα αγαπήσουν την χλωρίδα αλλά και την πανίδα που ζει από την χλωρίδα. Αυτά τα παιδιά σήμερα υιοθέτησαν ένα δέντρο, αύριο θα προστατέψουν δέκα δέντρα, θα φυτέψουν πενήντα δέντρα και θα αγωνιστούν για να σώσουν τον πλανήτη, χάρη στην αγάπη και στην επιμέλεια της διευθύντριας του σχολείου για την δουλειά της.

Η χώρας μας για να αναστηθεί δεν χρειάζεται, «δασκάλους, καθηγητές, παιδαγωγούς », η χώρα μας χρειάζεται ανθρώπους με συνείδηση που να αντιλαμβάνονται σωστά, το, τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία. Ανθρώπους που η συνείδηση τους θα τους οδηγήσει να δημιουργήσουν συνειδητοποιημένους – υπεύθυνους πολίτες.