Με την καταστροφή της Σμύρνης οι πρόσφυγες σκορπίστηκαν φθάνοντας στο λιμάνι του Πειραιά.
Αυτά τα διηγείται ο παππούς και καθισμένοι στα σκαμνιά έξω από το τσαγκαράδικο τον ακούγαμε.
Είχε και αδερφή και αδερφό που ήρθαν μαζί και άλλους δύο που τους προλάβανε οι Τσέτες στην Σμύρνη και ….τους «άφησαν» εκεί.
Μπορεί και να ήταν καλύτερα έλεγε ο γέροντας δακρυσμένος γιατί δεν ήθελαν να φύγουν.
Ο ίδιος με την γιαγιά γνωριμία ολίγων ημερών μετά από την παραμονή τους με τους μπόγους στο θέατρο που είχε γίνει «ξενοδοχείο» στο Κέντρο της Αθήνας βρέθηκαν στα σύνορα με τον Περισσό και η αδερφή του στην Κοκκινιά στον Πειραιά με τον άλλο αδερφό.
Δέχθηκε πολλούς πρόσφυγες…
Τα γνωστά…εξ αδιαιρέτου ίσα που να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω.
Καταφέρανε να σταθούν στα πόδια τους…
Ο αδερφός του παππού τσαγκάρης κι αυτός από τους καλούς με παραγγελίες από πελάτες που είχαν τον τρόπο τους και το καλαπόδι τους στο εργαστήρι του.
Έτσι ήταν τότε….εμπιστοσύνη στον μάστορα.
Κάπως μας φαινότανε όταν πηγαίναμε επισκέψεις εις τας ονομαστικάς εορτάς.
Δεν ήταν και κοντά….
Όμορφα σπιτάκια ασπρισμένες μάντρες αυλές και κυρίως μυρουδιές που έσπαγαν την μύτη.
Τα κορίτσια των συγγενών…οι θείες δηλαδή είχαν άστρο στην μοδιστρική…
Άνοιξαν ατελιέ κοπτικής ραπτικής στην Καλλίπολη με βοηθούς και με υψηλή πελατεία.
Κουρσάρες άραζαν απ΄έξω και κατέβαιναν οι μεγαλοκυρίες….τις πρόβες τις έκαναν κατ΄οίκον οι μοδιστρούλες βοηθοί.
Ανοιχτοχέρες οι θείες….το χαρτζιλίκι που έδιναν στα παιδιά το συζητούσαν στην οικογένεια για ημέρες.
Πίσω στα παλιά