Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 14-11-2017, ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας «Πικαδέρο» (Pikadero), το φεστιβαλικά πολυβραβευμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βρετανού Μπεν Σάροκ, του οποίου η ευφάνταστη σκηνοθεσία ισορροπεί γοητευτικά ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο, στο ρεαλισμό και στην υπέρβασή του.
Η ταινία, μια συμπαραγωγή Ισπανίας – Μεγάλης Βρετανίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 2015. Στη συνέχεια η ταινία προβλήθηκε σε παραπάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ ανάμεσα στα οποία το φεστιβάλ του Εδιμβούργου όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Michael Powell Award, στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ζυρίχης όπου κέρδισε το Βραβειο Κριτικής Επιτροπής, το φεστιβάλ Βρυξελλών όπου κέρδισε το Βραβείο Cineuropa και στο φεστιβάλ του Κιέβου Molodist όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο FIPRESCI.
ΥΠΟΘΕΣΗ : Ο Γκόρκα είναι ένας άντρας που πλησιάζει στα 30 και συνεχίζει να ζει μαζί με τους γονείς του στη μικρή πόλη Geltokia, στη Χώρα των Βάσκων, στην Ισπανία. Η οικονομία της πόλης στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής εργαλείων, στο οποίο όμως δεν γίνονται πλέον προσλήψεις, ίσα ίσα διώχνει κόσμο ελλείψει κατανάλωσης που θα καλύψει την παραγωγή. Οι περισσότεροι συνομήλικοι του Γκόρκα σκέφτονται πως θα φύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση δουλειάς. Ανάμεσά τους ο Ινάκι, ο κολλητός του Γκόρκα, που μαθαίνει γερμανικά. Ο Γκόρκα το μόνο που γουστάρει τρελά είναι να παίζει ράγκμπι. Επίσης, έχει γνωρίσει την Άνε, μια φοιτήτρια ιστορίας της τέχνης, με την οποία δείχνει να τους ενώνει έντονη ερωτική «χημεία». Μόνο που αυτή η χημεία δεν έχει πού να εκφραστεί!
Η Άνε παίρνει καθημερινά σχεδόν το τρένο για να συναντήσει τον Γκόρκα, αλλά ο Γκόρκα δεν έχει κάποιο μέρος για να εκφράσουν τον έρωτά τους. Στο σπίτι του είναι οι γονείς του. Αυτοκίνητο δεν έχει. Πρέπει να ψάξει για πικαδέρο, για δημόσιο χώρο όπου πηγαίνουν άστεγα ζευγάρια για να κάνουν σεξ. Θα τα καταφέρουν η Άνε και ο Γκόρκα να βρεθούν; Και πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και την ανεργία που τους περικυκλώνει; Όπως ολόκληρη η Ισπανία, έτσι και η δική τους σχέση δεν αργεί να βρεθεί σε κρίση, σε μια ευφάνταστη κοινωνική δραμεντί της σχολής Καουρισμάκι, με ιδιόρρυθμο χιούμορ και γλυκόπικρη επίγευση.
Το γεγονός ότι ένας Βρετανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης (βραβευμένος με BAFTA για μικρού μήκους ταινία), μιλά για τα αδιέξοδα των 25χρονων στην υπό κρίση Ισπανία, αποδεικνύει από μόνο του όσα η ταινία θέλει να πει: η παγκοσμιοποίηση είναι, περισσότερο, μια παγκόσμια, ή πανευρωπαϊκή, κοινότητα μελαγχολικών νεαρών ανέργων.
Σκηνοθεσία: Μπεν Σάροκ
Σενάριο: Μπεν Σάροκ
Φωτογραφία: Νικ Κουκ
Μοντάζ: Καρέλ Ντολάκ
Μουσική: Ατζι Μουραμάτσου
Πρωταγωνιστούν: Γιοσέμπα Ουσαμπιάγκα, Μπάρμπαρα Γκενάγκα
Παραγωγή: Ιρούνε Γκουρτουμπάι
Ισπανία - Ηνωμένο Βασίλειο | 2015 | Έγχρωμο | Διάρκεια 98 λεπτά
Η κρίση στο Πικαδέρο και οι συνέπειές της στη νέα γενιά αποτυπώνονται στο ανέκφραστο βλέμμα των δύο πρωταγωνιστών, στις σιωπές τους, στη συρρίκνωση του έρωτά τους σε πρακτική αναζήτηση ιδιωτικού χώρου για σεξ, στη μετατροπή των απλών επιθυμιών τους σε απατηλά όνειρα. Ευρηματικό μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Βρετανού Μπεν Σάροκ, γυρισμένο στη Χώρα των Βάσκων, η φυσική ομορφιά της οποίας αντιπαραβάλλεται με τη μουντή καθημερινότητα των ηρώων. (Τ. Μελεμενίδης- lifo.gr)
Η ακίνητη κάμερα, η οποία αποτυπώνει εικαστικά προσεγμένα κάδρα, μεταφέρει μιαν αίσθηση απομόνωσης και στασιμότητας, μαζί με ένα χιουμοριστικό παραξένισμα που αφαιρεί κάθε διάθεση σοβαροφάνειας. Διότι η ξεκάθαρη πρόθεση του νεαρού σκηνοθέτη δεν είναι να καταγγείλει πολιτικά, αλλά να αφηγηθεί κινηματογραφικά μια ερωτική ιστορία που πατάει και με τα δύο πόδια στην πραγματικότητα. Πραγματικότητα καυτή και αναγνωρίσιμη, αλλά όχι φτηνά νατουραλιστική, με πρωταγωνίστρια μια γενιά η οποία αγωνίζεται να αποδείξει πως δεν θα πάει και αυτή χαμένη. (Χρ. Μήτσης – athinorama.gr)
Η αισθητική τού Σάροκ έχει σιγουριά και άποψη, ακόμα και… υπερβολική άποψη. Ο ρυθμός του είναι ήρεμος, με σταθερά, ακίνητα πλάνα όπου η κάμερα κοιτάζει κατάματα, με ελαφρά ειρωνεία και συμπόνοια, τους ήρωες. Το χιούμορ του είναι φίλος του Τζιμ Τζάρμους, μια τρυφερά κωμική ματιά στην αδεξιότητα, υποτονική, μαγνητική, ξεκαρδιστική μ’ αυτό το αμετάφραστο «deadpan» ύφος που σπάει κόκαλα και καρδιές. Τα κάδρα του είναι επιμελημένα στον ύψιστο βαθμό, με προσεγμένα backgrounds σε παστέλ χρώματα, με αυστηρή αρχιτεκτονική, με αντικείμενα που κάνουν το χιπστερόμετρο να χτυπά κόκκινο, σεμενεδάκια, κασσέτες και κασσετόφωνα, ένα μοδάτο ρετρό που κάτι αφαιρεί από την αμεσότητα των χαρακτήρων και της ζωής τους. (Λ. Γαλανού – flix.gr)
Το Πικαδέρο (με τον τίτλο από την ισπανική/βασκική λέξη που αναφέρεται σε δημόσιους χώρους που πηγαίνουν οι εραστές που δεν έχουν δικό τους σπίτι), είναι μια απολαυστική δημιουργία με μοναδικό χιούμορ και ακόμη πιο μεγάλη καρδιά, που δανείζεται τα χρώματα του ζωγράφου Έντουαρτ Χόπερ και ένα ύφος που παραπέμπει στο σινεμά του Καουρισμάκι, παραμένοντας μια αληθινά πρωτότυπη δημιουργία για την αληθινά γερασμένη Ευρώπη του σήμερα και την απογοήτευση της νέας γενιάς που αναζητά το δικό της δρόμο και τα όνειρά της. Μια ξεχωριστή, αστεία όσο και ρομαντική κομεντί όχι μόνο των καιρών της κρίσης, αλλά βαθιά διαχρονική για την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στα νεανικά όνειρα και την πεζή, άχρωμη, πραγματικότητα. (One form the heart – Δελτίο Τύπου)
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που κάνουν την ταινία Πικαδέρο μοναδική: είναι γυρισμένη εξολοκλήρου στη γλώσσα των Βάσκων με Βρετανό σκηνοθέτη και έχει ως θέμα του τον υπόγειο θυμό που νιώθει η νεολαία στη σημερινή Ευρώπη της ανασφάλειας, της έλλειψης ευκαιριών στον εργασιακό τομέα, της αδυναμίας ανεξαρτητοποίησης από την οικογένεια. Η ιδέα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι φρέσκια, ανάλαφρη και πανέξυπνη: πού μπορείς να πας με τον σύντροφο σου για να περάσετε χρόνο μόνοι σας όταν δεν έχεις χρήματα και ζεις ακόμα με τους γονείς σου;» (Cineuropa)
Σαροκ
Σημείωμα σκηνοθέτη για την ταινία : Η αισθητική του Πικαδέρο είναι συνδεδεμένη με το στυλ του χιούμορ και τον τρόπο αφήγησης. Η έμπνευση μου έρχεται εν μέρει και από τους σκηνοθέτες Ελία Σουλεϊμάν, Ο Χρόνος που Απομένει ήταν η ταινία που με έκανε να θέλω να γίνω σκηνοθέτης καθώς μέχρι τότε δεν είχα δει κάτι ανάλογο. Άλλη μία ταινία που με επηρέασε ήταν Η Επίσκεψη της Μπάντας του Έραν Κολιρίν που επίσης δημιουργεί χιούμορ από απλές καταστάσεις μέσα από την θέση της κάμερας, τα χρώματα και την παρατήρηση. Ήθελα το χιούμορ να βγαίνει μέσα από την ίδια την εικόνα και όχι τόσο πολύ από αστείους διαλόγους. Ο διάλογος είναι βέβαια κεντρικός για το χιούμορ μιας ταινίας αλλά είναι περισσότερο σημαντικός ο τρόπος που παρουσιάζεται ο διάλογος μέσα από την κάμερα. Ο Άκι Καουρισμάκι είναι ακόμα μία μεγάλη έμπνευση και υποστηρικτής αυτής της αισθητικής μαζί με τον Τζιμ Τζάρμους, τον Φερνάντο Έιμπκε και ως ένα σημείο και την Τζοάνα Χογκ. Σε συνδυασμό με τις κινηματογραφικές αναφορές, άντλησα στοιχεία και από τους πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ και του Τζορτζ Σο όσον αφορά στον τρόπο που δημιουργούσαν το αίσθημα απομόνωσης μέσα από τη σύνθεση, τα χρώματα και το φως. Η αισθητική της ταινίας είναι σχεδιασμένη για να προσφέρει ομορφιά, παραξενιά, γοητεία και ένα βάθος στα κωμικά στοιχεία της ιστορίας που πιστεύω δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλες πιο ορθόδοξες μεθόδους. Φυσικά, η έλλειψη κίνησης της κάμερας αντιπροσωπεύει τη μουδιασμένη στάση του πρωταγωνιστή, της οικονομίας και συνολικά αυτής της «χαμένης γενιάς». Χωρίς αυτή την επιλογή θα ήταν μια άλλη ταινία. Ωστόσο, δεν ήθελα να με καθοδηγήσει αποκλειστικά η αισθητική. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να δημιουργήσω μια ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, τον σουρεαλισμό και τον ρεαλισμό. Ήθελα η ταινία να είναι αστεία και εκκεντρική στο χιούμορ της αλλά ήθελα ταυτόχρονα να αναδείξω την πραγματικότητα στις ζωές των χαρακτήρων. Ήθελα να φτιάξω αληθοφανείς χαρακτήρες αλλά να τους εντάξω σε ένα σχετικά μη νατουραλιστικό περιβάλλον που να δίνει έμφαση σε όσα τους ταλανίζουν μέσα στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης.
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ