Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας έχουν την χαρά να σας προσκαλούν στην προβολή των ταινιών «Το Δέντρο που πληγώναμε»(1987) και «Αθέμιτος Συναγωνισμός»(1982) του αγαπημένου Έλληνα σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη, την Τρίτη 08-03-2016 ώρα 21.15, στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας.
Είσοδος ελεύθερη. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη.
O Δήμος Αβδελιώδης θα βρίσκεται στην πολή μας για δύο μέρες προσκεκλημένος του Δήμου Λαμιέων, των Φίλων Κινηματογράφου Λαμίας και του Μουσικού Σχολείου Λαμίας, για να παρουσιάσει πέραν των κινηματογραφικών του έργων και τη θεατροποιημένη παράσταση του έργου του Γεωργίου Βιζυηνού: «Το αμάρτημα της μητρός μου» και να διδάξει σε μαθητές του Μουσικού Σχολείου Λαμίας «Θεατροποίηση λογοτεχνικού κειμένου» την Τετάρτη 9/3. Δείτε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο κοινό δελτίο τύπου
ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ : «ΑΘΕΜΙΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΣ»(1982)
«1ο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Φεστιβάλ Δράμας του 1983»
Ο Δήμος Αβδελιώδης κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με αυτήν την εξαιρετική βωβή ταινία μεσαίου μήκους. Ο Αθέμιτος Συναγωνισμός είναι μια ιδιαίτερα αστεία ταινία με όλα τα λαογραφικά εκείνα στοιχεία που τόσο αγαπά ο σκηνοθέτης και φροντίζει να αναδεικνύει στα έργα του. Μια κωμωδία στο ύφος του Τσάπλιν, αγαπημένο πρότυπο του Αβδελιώδη που μας δίνει μια γεύση της ναΐφ τεχνοτροπίας που θα ακολουθήσει ο σκηνοθέτης στην μοναδική προσωπική του κινηματογραφική γραφή. Εξαιρετικές είναι επίσης οι ερμηνείες, που βασίζονται στην κίνηση και τη μιμική, καθώς ο λόγος είναι απών. Ο μικρός Γιάννης Αβδελιώδης είναι άψογος στον σκανταλιάρικο ρόλο του. Υπέροχη η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. (Πηγή: camerastyloonline)
athemit1Σενάριο-Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Παίζουν: Δήμος Αβδελιώδης, Γιάννης Αβδελιώδης, Διονύσης Κουτουλιάς, Διονύσης Δημουλάς, Αμαλία Μουτούση
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Διάρκεια: 22′
Έτος: 1982
Δήλωση του Δήμου Αβδελιώδη για την ταινία:
«Με την πρώτη μου ταινία «Αθέμιτος Συναγωνισμός», θέλησα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Ήταν περισσότερο μια δική μου μελέτη πάνω στον κινηματογράφο του Τσάπλιν, αλλά και κάτι πολύ γοητευτικό για μένα, γιατί το φάσμα του Τσάπλιν με κυβερνούσε και με γοήτευε σαν καλλιτέχνη. Προσωπικά το αποτέλεσμα δεν με ευχαρίστησε γιατί είδα ότι απείχα αιώνες από αυτή την τεχνική του κινηματογράφου και τη δραματουργία του Τσάπλιν, αλλά ήταν και μια ικανοποίηση γιατί αυτή η ταινία αποτέλεσε την είσοδό μου σ’ αυτό που ήθελα να κάνω, στον κινηματογράφο.»
«ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ»(1987)
Ειδική μνεία Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου | Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1987
Βραβείο ευρωπαϊκής επιτροπής ταινιών νεότητας| Φεστιβάλ Βερολίνου 1987
Χρυσός ελέφαντας καλύτερης ταινίας & Αργυρός ελέφαντας σκηνοθεσίας |φεστιβάλ Νέου Δελχί 1987
Επίσημη συμμετοχή στην εβδομάδα κριτικής στο Φεστιβάλ των Καννών το 1987.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη Χίο του 1960. Δύο μικρά αγόρια και πολύ καλοί φίλοι έρχονται σε σύγκρουση λίγο πριν το κλείσιμο του σχολείου για τις καλοκαιρινές διακοπές με αφορμή ένα άτυχο συμβάν. Αργότερα στα μέσα του καλοκαιριού ξαναβρίσκονται. Το υπέροχο καλοκαίρι που θα περάσουν διακόπτεται σύντομα από την έλευση του φθινοπώρου…
Ο τίτλος αναφέρεται στην επεξεργασία της μαστίχας, όπου για να ληφθεί το δάκρυ τα μαστιχόδεντρα κεντρίζονται (πληγώνονται).
Η υπέροχη μουσική είναι του Δ. Παπαδημητρίου από τον πρώτο του δίσκο (1981) με τίτλο «Τοπία».
Σκηνοθέτης: Δήμος Αβδελιώδης
Σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης
Φωτογραφία: Φίλλιπος Κουτσαφτής
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ηθοποιοί: Γιάννης Αβδελιώδης, Νίκος Μιοτέρης, Μαρίνα Δεληβοριά, Τάκης Αγόρης, Δήμος Αβδελιώδης
Τοποθεσία: Ελλάδα 1986
Διάρκεια: 75’
Η πρώτη και καλύτερη ταινία του Δήμου Αβδελιώδη, λυρική, νοσταλγική και αυθόρμητη, σε κερδίζει με την αφοπλιστικά «ναΐφ» ματιά της σ’ έναν κόσμο που έχει χαθεί οριστικά. Από τις τρυφερότερες ιστορίες ενηλικίωσης του ελληνικού σινεμά. αθηνόραμα
Δεν είναι μόνο η απελευθέρωση ενός πουλιού που έχει παγιδευτεί στα κλαδιά των δέντρων σε μια από τις σκηνές που δύσκολα ξεχνάς όταν την έχεις δει όταν είσαι παιδί, αλλά μια συνολική αίσθηση ελευθερίας που πηγάζει ταυτόχρονα από την παιδική ανεμελιά και το φυσικό τοπίο – δύο δυνάμεις που ενώνουν την ισχύ τους μαζί με την κινηματογραφική αδεία του Αβδελιώδη σε ένα μικρό έπος για το τι σημαίνει να γίνεσαι πιο δυνατός από τις ίδιες τις «πληγές» σου. flix
Με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, Το Δέντρο Που Πληγώναμε, είναι μια από τις σπουδαιότερες και πλέον ποιητικές ταινίες του ελληνικού αλλά και παγκόσμιου κινηματογράφου. camerastyloonline
ΔΗΜΟΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ: Ο Δήμος Αβδελιώδης γεννήθηκε στη Χίο το 1952. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τη Δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Αρχικά εργάστηκε ως ηθοποιός για το θέατρο, ενώ στον κινηματογράφο εμφανίστηκε με την μικρού μήκους ταινία Αθέμιτος συναγωνισμός (1982). Έχει σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις, ανάμεσά στις οποίες Ο Μεγαλέξανδρος και ο Καταραμένος Δράκος. Έχει διδάξει κινηματογράφο στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Παντείου Πανεπιστημίου. Από το 1997 ως το 2000 και από το 2003 έως τα μέσα του 2010, διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου
Φιλμογραφία:
Αθέμιτος συναγωνισμός (1982), μικρού μήκους, μυθοπλασία
Το δέντρο που πληγώναμε (1986), μεγάλου μήκους, μυθοπλασία
Νίκη της Σαμοθράκης (1990), μεγάλου μήκους, μυθοπλασία
Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων (1999), μεγάλου μήκους, μυθοπλασία
Θέατρο:
Μορφές από το έργο του Βιζυηνού (1992) επιλογή κειμένων με την Α.Κοκκίνου
Τρία ελληνικά παραμύθια (1995) με την Αγνή Στρουμπουλή
Λίγ’ απ’ όλα (2001) του Αντώνη Μόλλα
Άσμα Ασμάτων (2003) Σολομώντος
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (2007) του Γ. Βιζυηνού
Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος (2007) του Δήμου Αβδελιώδη
Ιχνευτές (2010) του Σοφοκλή
Μαράν Αθά (2010) του Θωμά Ψύρρα
Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ (2010) του Σάμουελ Μπέκετ
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (2010) του Γ. Βιζυηνού
Ερωφύλη (2012) του Γεώργιου Χορτάτση
«Η νοσταλγία για μένα είναι η επιθυμία που όλοι οι άνθρωποι έχουμε να επιστρέψουμε στην αθωότητά μας· η αθωότητα είναι μια πολύ δυνατή και ωραία αίσθηση, είναι αυτή που μας κάνει να θαυμάζουμε τον κόσμο, να βλέπουμε κάτι και να νομίζουμε ότι το βλέπουμε για πρώτη φορά. Την αίσθηση αυτή σιγά σιγά τη χάνουμε, επειδή οι δυνατότητες του μυαλού μας καταλαμβάνονται από τον τρόπο που μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή με τις λιγότερες απώλειες, ένας διαρκής δηλαδή συμβιβασμός με το κοινωνικό φαινόμενο, κάτι που είναι πραγματικό και αναγκαίο και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Έχω την ελπίδα ότι καταδείχνοντας αυτή την επιστροφή στο χρόνο, στο χώρο της αθωότητας, είναι σαν να αγγίζει κάποιος και την αίσθηση των άλλων και έτσι να κάνει τους ανθρώπους πιο μαλακούς στη λειτουργία των αισθήσεων, αλλά κυρίως να προβάλει μέσα τους ένα μοντέλο ζωής που χρησιμοποιεί το παρελθόν, για να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για το τώρα. Και αυτό το τώρα συνήθως ταυτίζεται και με την έννοια του μέλλοντος. Για μένα όμως έχει μεγαλύτερη σημασία στην περιοχή του τώρα να εναποτίθεται αυτή η μάθηση και αυτή η αίσθηση των πραγμάτων». Δήμος Αβδελιώδης
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ για την παράσταση:
«ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ»
ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ
σε θεατρική προσαρμογή σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη
με τον Θεμιστοκλή Καρποδίνη και την Αγάπη Μανουρά
στη Λαμία στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας στις 9 Μαρτίου
υπό την αιγίδα του Δήμου Λαμιέων
Σκηνικός χώρος–διδασκαλία ερμηνείας: Δήμος Αβδελιώδης
Θεατρική προσαρμογή – σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεύουν: Θεμιστοκλής Καρποδίνης , Αγάπη Μανουρά
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Παραγωγή: anagnorisis Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 60 λεπτά
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : 10 € ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 6934-115555
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : ΓΡΑΦΕΙΑ ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΛΑΜΙΑΣ Τ. 2231033325
«Το Αμάρτημα της Μητρός μου» του Γεωργίου Βιζυηνού είναι ένα από τα αριστουργηματικά διηγήματα της ελληνικής πεζογραφίας κι ένα σπάνιο κείμενο για την παγκόσμια λογοτεχνία, από το οποίο εμπνεύστηκε για ακόμα μια φορά ο ταλαντούχος Δήμος Αβδελιώδης.
Κατόπιν της κατανυκτικής συμμετοχής του κοινού από την πρώτη χρονιά παραστάσεων το 2013 σε όλη την Ελλάδα, και αργότερα στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης», και το 2014 στο Θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ, συνεχίζεται και φέτος για τρίτη.
Tο έργο αυτό του Βιζυηνού, έχει τη δομή ενός αρχαίου δράματος , εμπλουτισμένου με τα πρώιμα ψυχαναλυτικά στοιχεία που αφομοίωσε κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γοτίγγη της Γερμανίας και ενσωμάτωσε δημιουργικά στο έργο του, xωρίς να χάνει καθόλου τον γειωμένο λαïκό χαρακτήρα του .
Ο Γιός και η Μητέρα του έργου, έχουν όλα τα στοιχεία των τραγικών ηρώων που εμπλέκονται σε ένα τραγικό συμβάν από τη Μοίρα. Το μόνο που μπορούν να πράξουν οι ίδιοι συνειδητά είναι να κατανοήσουν βαθειά ο ένας τον άλλο ,για να επέλθει στο τέλος η συγχώρηση, σαν λύση και σαν κάθαρση.
Το αυτοβιογραφικό αυτό διήγημα αναφέρεται στις απελπισμένες αλλά μάταιες προσπάθειες της Μητέρας του Βιζυηνού να σώσει από το θάνατο το άρρωστο, μικρό της κορίτσι.
Οι ενοχές της απώλειας ακολούθως, την ωθούν σε δυο αλλεπάλληλες υιοθεσίες κοριτσιών, που γίνονται όμως η αιτία να παραμεληθούν τα άλλα τρία ορφανά από πατέρα αγόρια της, και να στερηθούν των φροντίδων της. Όταν μεγαλώνουν και γίνονται άνδρες, δεν μπορούν ακόμα να κατανοήσουν αυτή την άστοχη εμμονή, της μητέρας τους. Αργότερα, ύστερα από χρόνια, επιστρέφοντας από τις σπουδές του στη Γερμανία ο μεσαίος της γιός, ο ίδιος ο συγγραφέας, μαθαίνει έκπληκτος από τη μητέρα του, το τραγικό μυστικό της..
Ο Γεώργιος Βιζυηνός επιζητά την αμοιβαία κατανόηση και συγχώρεση από τη μητέρα του, αποκαλύπτοντας ο ίδιος την πιο βαθιά του πληγή, όταν ακούει μικρός μέσα στην εκκλησία να παρακαλάει τον θεό να πάρει εκείνον, αντί της βαρέως ασθενούσης αδελφής του.
Πρόκειται για μια τραγικού χαρακτήρα διπλή εξομολόγηση, που ενώ συνήθως κρύβεται επιμελώς στο σκοτάδι, εδώ βγαίνει στο φώς, και περνώντας αγέρωχα ανάμεσα από τις συμπληγάδες της ηθογραφίας και της ηθικογραφίας, γίνεται λόγος δημόσιος και λυτρωτικός, χάρη στο πνεύμα ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα.
Ενός πνεύματος, που έχει συμπεριλάβει και αφομοιώσει μέσα σε όλο το πεζογραφικό του έργο, τα στοιχεία ενός ζωντανού και πηγαίου λαϊκού πολιτισμού που εμπεριέχει τις δυνάμεις της ζωής και της πίστης, να υπερνικούν τις δυνάμεις του θανάτου και της φθοράς.
Κριτική: «Στην παράσταση του Δήμου Αβδελιώδη κυριαρχεί η μουσικότητα του λόγου, αφήνοντας τον θεατή να φανταστεί την όψη και να πλάσει τις δικές του εικόνες. Η σκηνή άδεια, μόνο ο φωτισμός «γεμίζει» τον χώρο προβάλλοντας τις σκιές των δύο ηθοποιών στους τοίχους. Ο σκηνοθέτης διαβάζει το κείμενο σαν παρτιτούρα, η παραμικρή ανάσα και παύση είναι μελετημένη στη λεπτομέρεια. Η διδασκαλία του θέλει τις ερμηνείες να κρατούν αποστάσεις από συναισθηματική εμπλοκή, να παραμένουν στο επίπεδο της αφήγησης και να μην οδηγούνται στην απόλυτη ενσάρκωση των προσώπων. « Κωνσταντινίδης Νεκτάριος Γεώργιος
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ