Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν στην προβολή της ταινίας «1001 γραμμάρια» (1001 Gram) του Νορβηγού σκηνοθέτη Μπεντ Χάμερ, την Τρίτη 09-02-2016 ώρα 21.15, στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας. Μία κωμωδία «ανθρώπινων καταστάσεων», από τον σκηνοθέτη των ταινιών «Ιστορίες κουζίνας» & «Η καινούργια ζωή του Κυρίου Ο’Χόρτεν», μια ταινία γοητευτική, παράξενη, ρομαντική, με …ειδικό, συναισθηματικό βάρος. Είσοδος ελεύθερη.
Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 39ο Φεστιβάλ του Τορόντο (2014), στο πρόγραμμα Masters, στη συνέχεια προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου, του Σικάγο, του Τόκυο και της Θεσσαλονίκης, ανάμεσα σε άλλα, ενώ επιλέχθηκε ως η επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Bραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκυο (2014)
Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Αmanda» της Νορβηγίας (2015)
Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σικάγο (2014)
Ο ΑΙΝΣΤΑΙΝ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΟΤΙ: «ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΠΑΝΤΑ, ΚΑΙ ΟΣΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ». ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΕ; ΣΤΑ 1001 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ, ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΡΥΦΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.
YΠΟΘΕΣΗ : Η Μαρίε (Αν Νταλ Τορπ) είναι επιστήμονας και εργάζεται στο Νορβηγικό Ινστιτούτο Βαρών και Μετρήσεων – μέσα σ’ ένα ασύλληπτα σχολαστικό αλλά και, όπως φαίνεται, απαραίτητο σύμπαν όπου το κάθε βάρος έχει το αντίβαρό του και κάθε μέτρηση τον έλεγχο ακριβείας της. Διευθυντής της είναι ο πατέρας της, Ερνστ (Στέιν Βίγκε), ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο η Μαρίε μοιάζει να έχει μια σχέση επικοινωνίας. Οταν ο Ερνστ παθαίνει έμφραγμα, η Μαρίε παίρνει τη θέση του για να μεταφέρει, σ’ ένα συνέδριο στο Παρίσι, το νορβηγικό πρότυπο κιλό, όπου και θα ελεγχθεί η ορθότητά του.
Λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι σε κάθε χώρα φυλάσσεται – κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του- ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, κατασκευασμένο από πλατίνα και ιρίδιο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους, με το οποίο συγκρίνονται και μετρώνται όλα τα άλλα κιλά της χώρας.
Το ταξίδι θα φέρει τη Μαρίε αντιμέτωπη με τις αμπελοφιλοσοφίες των συναδέλφων, με τη δική της μοναξιά, αλλά και με κάτι που μοιάζει με εκκολαπτόμενο ρομάντζο. Η ζωή της θα αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα και η ίδια θα αναγκαστεί να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για μια διαφορετική στάση ζωής.
Παραγωγή: Μπεντ Χάμερ
Σκηνοθεσία: Μπεντ Χάμερ
Σενάριο: Μπεντ Χάμερ
Φωτογραφία: Τζον Κρίστιαν Ρόζενλουντ
Μοντάζ: Αντερς Ρεφν
Μουσική: Τζον Ερικ Κάαντα
Πρωταγωνιστούν: Αν Νταλ Τορπ, Λοράν Στοκέρ, Περ Κρίστιαν Ελεφσεν, Στέιν Βίγκε
Έγχρωμο | 2014 | Νορβηγία – Γερμανία | Διάρκεια: 93 λεπτά
Ο σκηνοθέτης Μπεντ Χάμερ, ακολουθώντας τη φλέβα των προηγούμενων ταινιών του, φροντίζει να τοποθετήσει την ηρωίδα σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον ευδιάκριτα μπανάλ, καθαρό και αποστειρωμένο (σαν ΙΚΕΑ σε συνεχή πανοραμίκ, με υπονομευτικές μουσικές φράσεις έναντι του λιγοστού, αυτοματοποιημένου διαλόγου), να δώσει έμφαση στην πεζή μοναχικότητά της, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει πως το σενάριο της ζύγισης ενός μεταλλικού υλικού που μπορεί ή όχι να έχει απόκλιση απειροελάχιστη, αλλά σημαντική για κάποιους, δίνει τροφή για κωμωδία – λεπτή και συγκρατημένη. Ένα ήσσον, καλοζυγισμένο δράμα, με στοιχεία πικρής κομεντί.
[ lifo.gr-Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος ]
Ο Μπεντ Χάμερ μπορεί να λέει ότι δεν έχει σκηνοθετήσει ποτέ μια κωμωδία, όμως το φιλμ του θα σε κάνει να χαμογελάσεις συχνά, αλλά με τον τρόπο που μερικοί από τους πιο ξεχωριστούς δημιουργούς του σινεμά μοιράζονται, αφού μοιάζει να κατέχει κάτι από το κωμικό timing και την πολυπλοκότητα ενός Ζακ Τατί ή ενός Ρόι Αντερσον.
[ Γιώργος Κρασσακόπουλος ]
Η Αν Νταλ Τορπ κατευθύνει την ταινία, μια και η κάμερα δεν την εγκαταλείπει ούτε για ένα δευτερόλεπτο, στιβαρή κι ευαίσθητη μαζί, σαν το κιλό που κουβαλά στην αγκαλιά της με προσοχή, άλλοτε επιβλητική κι αγέρωχη σα Βίκινγκ, άλλοτε με την εύθραυστη ποιότητα ενός λουλουδιού.
[ flix.gr-Λήδα Γαλανού ]
Ο Μπεντ Χάμερ είναι από εκείνους τους σκηνοθέτες που δίνουν στο σκανδιναβικό χιούμορ κάτι από την ιδιαίτερη, απολαυστική υφή του. Οι ταινίες του διακρίνονται για ένα ιδιότυπο, ελαφρά σουρεαλιστικό ύφος αλλά και τον ακαταμάχητο ανθρωπισμό τους. Το «1001 Γραμμάρια» είναι ίσως η πιο «ανοιχτή» του ταινία, ένα ανάλαφρο ρομαντικό δράμα, από εκείνα που κατορθώνουν να σε συγκινούν αδιόρατα, και να σε γοητεύουν διακριτικά.
[ athens voice-Γιώργος Κρασσακόπουλος ]
Δοσμένα με διακριτικότητα, τα φιλοσοφικά ζητήματα για το αν και πόσο ζυγίζουν η ψυχή, οι αναμνήσεις και αν μετριέται ο έρωτας, όπως και η δυνατότητα αντιστροφής των σταθερών της ζωής, με το αμετάκλητο σοκ του θανάτου και την εισβολή του έρωτα, συνθέτουν μια χαρακτηριστική ταινία σκανδιναβικής σχολής, με έντιμη σκηνοθετική προσέγγιση.
[ Ιφιγένεια Καλατζή ]
Όπως έχει δηλώσει και ο σκηνοθέτης : «Ο άνθρωπος καθορίζει τον ορισμό του βάρους, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι το ίδιο σημαντικό να καταλάβουμε τι επίδραση έχει στον άνθρωπο ο ορισμός του βάρους. Πάντα με ενδιέφερε ποια είναι η σχέση της επιστημονικής κατανόησης και των ανθρώπινων πράξεων…»
TRIVIA :
Αφορμή για την ιδέα της ταινίας στάθηκε η γνωριμία του σκηνοθέτη με την αρχιτέκτονα που σχεδίασε το καινούργιο κτίριο, για το Ινστιτούτο Μετρολογίας στη Νορβηγία. Παλιά, το Ινστιτούτο Μετρολογίας στεγαζόταν σε ένα κτίριο στο κέντρο της πόλης, όπου πολύ κοντά διέρχονταν τραμ και κάθε φορά, χάλαγαν τις μετρήσεις με τους τρανταγμούς. Οπότε αποφασίστηκε, να μεταφερθεί το Ινστιτούτο σε νέο κτίριο, σε αυτό όπου γυρίστηκε και η ταινία.
Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή, όπου ο «Γκουνάρ» βρίσκεται στον Πύργο του Αϊφελ και τον βάφει. Στην πραγματικότητα, ο ηθοποιός της σκηνής ονομάζεται επίσης Γκουνάρ, είναι φίλος του Μπεντ Χάμερ από τη Νορβηγία και είναι ζωγράφος και πολύ καλός μουσικός. Επί χρόνια ο Χάμερ προσπαθούσε να πείσει τον φίλο του Γκουνάρ να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του : Nα ταξιδέψει στο Παρίσι, όπου θα ζωγραφίζει όλη μέρα και το βράδυ θα παίζει μουσική. Δεν τα είχε καταφέρει, μέχρι που αποφάσισε να του δώσει ένα μικρό ρόλο στην ταινία, που θα τον αναγκάσει να κάνει αυτό το ταξίδι. Μια ακόμη χαριτωμένη λεπτομέρεια είναι ότι, η μπογιά που χρησιμοποιήθηκε στην σκηνή στον Πύργο του Αϊφελ είναι αυτή με την οποία όντως βάφεται ο Πύργος και η προμηθεύτρια εταιρίας λέγεται Jotun, είναι Νορβηγική και το εργοστάσιό της βρίσκεται στην πόλη από όπου κατάγεται ο Χάμερ.
Στην ταινία, ο «Πι» – γάλλος φυσικός που θα γνωρίσει η Μαρίε – έχει ως χόμπι να ηχογραφεί το εναλλασσόμενο κελάηδημα των πουλιών ανάλογα με την απόστασή τους από τη μεγαλούπολη (το Παρίσι). Ο Χάμερ ανακάλυψε, γυρίζοντας την ταινία, ότι υπάρχει όντως έρευνα των ορνιθολόγων, όπου ισχυρίζονται ότι το κελάιδημα των καρδερίνων αλλάζει όσο πλησιάζουν από την ύπαιθρο στην πόλη, για να επικοινωνούν καλύτερα μεταξύ τους, μιας και έχουν να αντιμετωπίσουν και τον θόρυβο της πόλης
Τα trivia μεταφέρθηκαν από τη συνέντευξη του σκηνοθέτη στο flix.gr, στο Γ. Κρασσακόπουλο.
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ